مهاجرت به ایالات متحده آمریکا

مهاجرت به ایالات متحده یک پدیدهٔ پیچیدهٔ جمعیت‌شناسانه است که منشأ مهمی برای رشد جمعیت و تغییر فرهنگی در سرتاسر تاریخ ایالات متحدهٔ آمریکا بوده‌است. جنبه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مهاجرت، مجادلاتی در خصوص قومیت، مزایای اقتصادی، مشاغل غیرمهاجران، الگوهای سکونتی، اثر بر تحرک اجتماعی به سوی بالا، جرم، و رفتار انتخاباتی بوده‌است. ایالات متحده، بر اساس سرانهٔ کمتر از نیمی از کشورهای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه به مهاجرین اجازهٔ ورود می‌دهد.^[۱] پیش از ۱۹۶۵، سیاست‌هایی نظیر فرمول منشأهای ملی فرصت‌های مهاجرت و اعطای تابعیت را برای مهاجرین از کشورهای خارج از اروپای غربی محدود می‌کرد. جنبش حقوق مدنی دهه ۱۹۶۰ منجر به جایگزینی^[۲]این سهمیه‌های قومی با سهمیه‌های بر اساس کشور شد.^[۳] از آن زمان، شمار مهاجرین نسل اولی که در آمریکا زندگی می‌کنند چهار برابر شده و^[۴] از ۹٫۶ میلیون در ۱۹۷۰ به حدود ۳۸ میلیون در ۲۰۰۷ رسیده‌است.^[۵] در حدود ۱۴ میلیون نفر از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ وارد آمریکا شدند^[۶] و بیش از یک میلیون نفر در سال ۲۰۰۸ به‌عنوان شهروند آمریکا اعطای تابعیت شدند. از آنجا که محدودیت بر اساس کشور^[۳] فارغ از جمعیت به همهٔ کشورها فارغ از جمعیتشان حداکثر تعداد ویزاهای یکسانی را اعمال می‌کند، باعث شده که مهاجرت قانونی اشخاص متولد مکزیک، جمهوری خلق چین، هند، و فیلیپین – که در حال حاضر کشورهای^[۷] پیشتاز از لحاظ تعداد مهاجر در آمریکا هستند، شدیداً محدود شود.^[۸] به هم رساندن مجدد خانواده‌ها بیش از دو سوم مهاجرت قانونی به آمریکا را در هر سال به خود اختصاص می‌دهد.^[۹] تا تاریخ ۲۰۰۹^{[بروزرسانی]}، ۶۶٪ از مهاجرین قانونی بر این اساس پذیرفته شدند، ۱۳٪ به خاطر مهارت‌های کاری و ۱۷٪ به دلایل بشردوستانه پذیرفته شدند.^[۱۰]