Atlas F

O Atlas F foi o último Atlas operativo como mísil e foi despregado entre 1961 e 1966. Era basicamente un Atlas E modificado (principalmente na maneira en que era enchido de propelente) para poder ser almacenado e protexido en silos en lugar de en caixóns máis ou menos expostos, como nas versións anteriores, o que permitía telo operativo máis segura e rapidamente. O Atlas como mísil quedou obsoleto ante a chegada do máis moderno LGM-30 Minuteman a principios de 1963. As versións modificadas para lanzamentos espaciais usaban guiado por radio (en lugar de guía inercial como nos mísiles), semellante ao dos Atlas D, e novos ordenadores de estado sólido con interface directa ao radar do foguete. Algúns foguetes Atlas usarían partes escollidas tanto do Atlas E como do Atlas F para acomodarse a misións espaciais concretas e algúns dos Atlas F foron dotados do módulo MSD (Multiple Satellite Dispenser) para lanzar tripletes de satélites de recoñecemento NOSS 1.^{[1][2][3][4][1][2]}

O Atlas F/Agena D consistía nun Atlas D cun foguete Agena D como segunda etapa. A combinación foi usada unha soa vez, con éxito, para lanzar o satélite Seasat 1 o 27 de xuño de 1978 desde a base de Vandenberg.^[5][6]

O Atlas F MSD foi unha variante cunha segunda etapa MSD. Foi lanzada tres veces, as tres con éxito, entre 1976 e 1980.^[7][8]

O Atlas F OIS usou unha segunda etapa OIS (coñecida tamén como Star 27). Foi lanzada unha única vez, con éxito, o 24 de febreiro de 1979.^[9][10]

Lanzáronse sete Atlas F SVS entre 1977 e 1980, todos con éxito, usando unha segunda etapa Star 37E, coñecida tamén como SVS-1.^[11][12]

Lanzáronse 17 Atlas F Trident entre 1967 e 1971, con dous fallos, usando unha segunda etapa Trident. Todos foron utilizados en misións suborbitais para probar vehículos de reentrada atmosférica.^[13][14]

O único Atlas F PTS lanzouse o 14 de xullo de 1974 con éxito. Usaba unha segunda etapa PTS (tamén coñecida como Star 37E).^[15][16]

• Atlas
• Atlas A
• Atlas B
• Atlas C
• Atlas D
• Atlas E
• Atlas G
• Atlas H