A dermatite,[1] tamén coñecida como eccema,[2] é un grupo de condicións que causan inflamación da pel. Estas enfermidades caracterízanse por comezón e eritema da pel.[3] En casos de curta duración poden aparecer pequenas burbullas, mentres que en casos de longa duración, a pel pode facerse máis espesa.[3] A área da pel afectada pode variar desde moi pequena até o corpo enteiro.[4]
Dermatite
Sinónimos
Eccema, ás veces escrito eczema (forma non recollida polo DRAG)
atópica, de estase, de contacto (alérxica ou irritativa), actínica, amoniacal, medicamentosa, dermatite ocupacional/profesional, seborreica, lique, proído
Causas
Diversas
Diagnóstico
Baseado nos sintomas
Tratamento
Emolientes/Cremes hidratantes, pomadas de esteroides, antihistamínicos
Aviso médico.Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.
Entre o grupo de enfermidades están a dermatite atópica, a dermatite de contacto (alérxica ou irritativa, producida polo contacto con substancias, en relación coa dermatite atópica), a dermatite de estase (ou eccema varicoso, producido polo insuficiente retorno do sangue polas veas das pernas), a dermatite actínica (debida a radiacións diversas), dermatite amoniacal (producida por urina, ou pola acumulación desta no cueiro), dermatite artificial (producida polo paciente intencionalmente), dermatite medicamentosa (por acción de fármacos ou drogas) e dermatite ocupacional/profesional/industrial (por materiais empregados no oficio do paciente).[3]
Estímase que en 2013 a dermatite afectou a 334 millóns de persoas en todo o mundo.[5] A dermatite atópica é o tipo máis común de dermatite e normalmente comeza durante a infancia.[4] A dermatite de contacto é dúas veces máis común nas mulleres que nos homes.[6] A dermatite alérxica de contacto afecta ao 7% das persoas nalgún momento da súa vida.[7] A dermatite de contacto irritante é común, especialmente no contexto de certas ocupacións, aínda que as cifras exactas son incertas.[8]
O termo "dermatite" deriva das palabras gregas "derma", δέρμα, ματος, que significa "pel", e "-itis", ῖτις = îtis, que se refire á inflamación. Polo tanto, "dermatite" podería traducirse como "inflamación da pel".
O termo "eccema" tamén ten orixe grega, derivado da palabra "ekzema", ἔκζεμα, que significa "ferver",[6] facendo referencia á aparición de burbullas ou vesículas que poden aparecer en certos tipos de dermatite.
Terminoloxía
Ás veces úsase o termo "eccema" como un tipo ou caso particular da dermatite, a "dermatite eccematosa" (véxase na Galipedia eccema). Porén, o eccema (eczema) e a dermatite son tratados polo International Disease Dictionary como sinónimos, e están referidos de L20 a L30:[9]
Clasificación no IDD
A dermatite herpetiforme non é causada polo virus do herpes, é só semellante a el, en realidade é causada pola malabsorción do glute. [10]L20 - Dermatite atópica
A dermatite seborreica pode ser causada por exceso de vitamina A ou falta de B2 ou B6 ou por fungos. Máis frecuente en persoas con baixa inmunidade, e está seriamente agravada por factores psicolóxicos.[11]
Tamén hai dermatites clasificadas noutras partes do CID: [9]
Os outros síntomas dependerán da orixe do eccema. As manchas tamén provocan unha importante deterioración na socialización, un grave problema para os nenos con dermatite frecuente que están estigmatizados e excluídos da vida social.
Causas
As causas precisas das dermatites adoitan non estar claras.[4] Crese que a enfermidade implica unha combinación de irritación, alerxia e estase das veas. O tipo de dermatite adoita determinarse en función da historia clínica e da localización do eritema. A dermatite de contacto alérxica pode ocorrer debido á exposición breve a substancias ás que a persoa é alérxica.[3]
A causa principal é a hipersensibilidade, neste caso denominada dermatite atópica, que ten factores hereditarios pero só se activan por un estímulo que desencadea a alerxia (como leite,[12]camaróns ou pole).[13] Pode ser causada por factores internos ou externos, que varían segundo a resposta inmune de cada organismo ao medio en cuestión.
As persoas vulnerables á dermatite adoitan ter un defecto na filagrina, unha proteína estrutural da pel esencial para manter a función normal de barreira.[14]
Exemplos de manchas cutáneas causadas pola psicosomatización.
Factores psicolóxicos como o estrés excesivo ou as situacións traumáticas poden desencadear dermatite de somatización. Outras posibles causas inclúen factores hormonais (como a menstruación), o cambio do leite humano materno ao leite industrial (unha das principais causas nos bebés), pode ser desencadeada por certas vacinas (xeralmente na infancia e sen consecuencias graves) e pode ocorrer debido ao rozamento con certos materiais (fibras sintéticas). Os pacientes que estiveron encamados durante moito tempo adoitan desenvolver eccema porque non cambian moito de posición, mantendo as mesmas partes do corpo en contacto constante co tecido.
Diagnóstico
O diagnóstico é esencialmente clínico e consiste na localización das lesións e síntomas, tendo en conta a idade do paciente, o carácter crónico ou agudo da enfermidade e os antecedentes persoais ou familiares de alerxias. A biopsia cutánea pode ser útil no diagnóstico diferencial pero raramente é necesaria.[15]
Tratamento
A dermatite atópica adoita ser tratada con cremas hidratantes e pomadas esteroides.[16] Recoméndase o uso de cremas con corticosteroides, como a hidrocortisona, para episodios agudos e hidratación cutánea, pero non para os episodios crónicos debido ao risco de repercusións graves cando o tratamento se interrompe bruscamente.[15] Unha alternativa son os inhibidores de calcineurina como pimecrolimus e tacrolimus.[17] As pomadas de esteroides son xeralmente de intensidade media a alta e recoméndase que se utilicen durante menos de dúas semanas á vez, xa que poden producirse efectos adversos.[18] Nos casos en que hai unha infección cutánea, pódense recomendar antibióticos.[4] As infeccións bacterianas, xeralmente por Staphylococcus aureus, deben tratarse con antibióticos sistémicos, como cefalosporinas de primeira xeración ou penicilinas. O tratamento da dermatite de contacto consiste xeralmente en evitar a exposición ao alérxeno ou substancia irritante.[19][20] Os anti-histamínicos pódense usar para inducir o sono e evitar a coceira ou proído durante a noite.[4][21]
Non hai evidencia de que o aceitede peixe, o aceite de borraxe ou outros, así como os suplementos vitamínicos ou minerais teñan algunha eficacia terapéutica na dermatite alérxica.[21] Algúns dermatólogos tamén poden recomendar fototerapia e ciclosporina ou outros inmunosupresores segundo o caso. Un alergólogo pode probar varias substancias para descubrir as causas dos brotes alérxicos frecuentes.
Tamén hai que evitar rascar a pel para evitar o agravamento da infección. A mellor opción é buscar un bo dermatólogo que che indique que remedios debes utilizar. A paciencia, o seguimento médico e a atención son moi importantes. Cando as causas impliquen factores psicolóxicos como ansiedade, compulsións, trastornos do estado de ánimo, trastornos somatoformes ou trauma psicolóxico, é necesario un seguimento psicolóxico a longo prazo.[22]
A dermatite máis común é a atópica. Nos bebés adoita aparecer na cara, nos xeonllos ou nas mans.[15]
A limpeza debe facerse suavemente, o baño debe ser rápido e quente e despois aplicar un emoliente (crema hidratante) con grande oleosidade.[15]
Epidemioloxía
É bastante frecuente na infancia e na adolescencia, afectando a un de cada nove mozos (11%-15%), pero probablemente moitos casos queden sen diagnosticar.[23] Tamén é frecuente nos profesionais sanitarios, responsables da limpeza e das nais lactantes. Afecta a un 5-10% dos adultos.[24]
Nalgúns países, como Inglaterra, entre un 15 e un 20% dos nenos diagnosticáronse nalgún momento con eccema e a taxa de adultos é similar á dos Estados Unidos (5-10%).[25] Os enfermeiros e enfermeiras desenvolven dermatite polo menos unha vez no 85% dos casos, sendo máis frecuente naqueles que se lavan as mans frecuentemente con xel alcol ou xabón bactericida, xa que o seu uso habitual dana a pel.[26] Entre os profesionais sanitarios, a media oscila entre o 10 e o 45%, considerándose unha enfermidade profesional.[27]
