Gaivina negra

Os adultos miden uns 25 cm de longo, cunha envergadura alar de 61 cm e un peso de 62 g. Teñen patas escuras curtas e un bico curto, negro e de aparencia débil, que mide 27 mm, case tan longo coma a cabeza. O bico é longo, delgado, e lixeiramente curvado. Teñen un dorso gris escuro, coa parte anterior das ás branco, cabeza negra, barriga e pescozo negros (ocasionalmente o pescozo cuberto de gris no adulto), pileo tamén negro ou marrón anegrado (coa mesma cor que as coberteiras dos oídos, formando unha caparuza case completa), e unha cola 'cadrada' gris amarronada clara. A face é branca. Ten unha gran mancha triangular escura diante dos ollos, e un colar branco ancho nos xuvenís. Presenta manchas marróns griseiras nos laterias do seu peito branco, unha prolongación cara a atrás da plumaxa das partes inferiores. Estas marcas varían en tamaño e non son moi destacadas. Na plumaxe non reprodutora a maioría da cor negra, quitando o píleo, é substituída por gris. A plumaxe da parte inferior é algo máis escura, con beiras das plumas claras. A mitra é gris amarronada.

A raza ou subespecie de Norteamérica, C. n. surinamensis, pode distinguirse da forma europea en todas as plumaxes e algúns considérana unha especie diferente.

Os batidos das ás son completos e dinámicos e o voo adoita ser errático.

A súa chamada foi descrita como un "kik" agudo; o son dunha bandada grande pode ser "enxordecedor".

A hibridación entre esta especie e a gaivina de á branca foi observada en Suecia^[8] e os Países Baixos.^[9] Crese que dous exemplares novos atopados en Chew Valley Lake, Inglaterra en setembro de 1978 e setembro de 1981, eran tamén híbridos, xa que presentaban unha mestura de caracteres das dúas especies, concretamente unha combinación de manto escuro (característico da gaivina de á branca) e de manchas escuras no lateral do peito (característica da gaivina negra).^[10][11]

O seu hábitat reprodutor son as marismas de auga doce que se encontran na maior parte do Canadá, norte dos Estados Unidos e boa parte de Europa e oeste de Asia. Xeralmente nidifican en vexetación flotante das marismas ou no chan preto da auga. Poñen de 2 a 4 ovos.

As gaivinas negras norteamericanas migran ás costas do norte de Suramérica, algunhas polo mar aberto. Os exemplares do Vello Mundo invernan en África.

A diferenza dos carráns "brancos" do xénero Sterna, estas aves non se mergullan para capturar o peixe, senón que recollen alimento da superficie da auga ou preto da superficie e raramene se mergulla, ou capturan insectos en voo. Comen principalmente insectos, peixes e anfibios.

A raza ou subespecie americana pode chegar errante a Europa, e hai varios rexistros dela en Gran Bretaña^[12][13] e Irlanda.^[14][15][16] A Galicia tamén chega, onde se considera unha ave escasa e de paso.^[4]

A poboación norteamericana diminuíu nos últimos anos debido á perda de hábitat.

É unha das especies ás que se lle aplica o Acordo sobre a Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africano-Eurasiático (AEWA).

• 
  Plumaxe non reprodutora
• 
  Plumaxe reprodutora en eclipse
• 
  Gaivinas negras apareándose en Estonia
• 
  Ovo desta especie na colección do Museo de Wiesbaden
• 
  Un polo acabado de eclosionar e dous ovos nun niño feito sobre xuncos flotantes, en Ontario, Canadá

• Gaivina negra - Chlidonias niger - USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
• Informe sobre Ch. niger - Cornell Lab of Ornithology
• Texto sobre esta especie en The Atlas of Southern African Birds
• {{{2}}} en Avibase
• Vídeos, fotos, e sons de Black tern na Internet Bird Collection
• Galería de fotos de Black tern en VIREO (Universidade de Drexel)
• Mapa interactivo da área de distribución de Chlidonias niger en IUCN Red List maps