Vinca minor
| Vinca minor | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ilustración de Vinca minor, Prof. Dr. Otto Wilhelm Thomé Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz 1885, Alemaña. | |||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||
| Vinca minor L. 1753 | |||||||||||||||||||
Vinca minor é unha especie de planta con flor, nativa do centro e sur de Europa, desde Portugal, Francia, norte de Holanda e os países bálticos, este do Cáucaso, e tamén suroeste de Asia en Turquía.
Descrición
É un subarbusto, cubrindo o terreo, e enraizando polos talos, formando grandes colonias clonais e ocasionalmente rubindo a máis de 4 dm, pero non máis nin enroscándose. Follas sempre verdes, opostas, 2-4,5 cm x 1-2,5 cm, verde escuras brillantes, cunha textura correúda, marxes enteiras. Flores solitarias nas axilas foliares. Florece desde cedo na primavera a mediados do verán, e poucas flores aínda no outono; son de cor bígaro (azul-violeta pálido ou branco nalgunhas seleccións cultivadas), 2-3 cm de diámetro, con corola pentalobulada. Froito é un par de folículos de 25 mm de longo, contendo numerosas sementes.
A moi relacionada especie Vinca major é similar pero máis grande en todas as súas partes, e follas relativamente máis anchas con follas de marxes pilosas.
Cultivo
A especie crece como un estrato cultivo de cobertura en xardíns tépedos pola súa follaxe sempre verde, floración primaveral e estival, facilidade de cultivo, e densidade que afoga as malezas. Ten poucas pestes ou enfermidades, e está amplamente naturalizado e aínda clasificado como especie invasora en partes de Norteamérica [1]. Hai numerosos cultivares, con diferentes cores de flores e de follaxe variegado, incluíndo a 'Argenteovariegata' (bordos de follas brancos), 'Aureovariegata' (bordos amarelos), 'Gertrude Jekyll' (flores brancas), e 'Plena' (flores dobres).
Uso medicinal
Etnomedicinalmente, as follas secas, partes aéreas, e ás veces toda a planta de Vinca, úsanse para mellorar a circulación sanguínea, incluíndo a cerebral, para mellorar o metabolismo no cerebro, e tratar desordes cardiovasculares.
A vincamina é o alcaloide con efecto farmacolóxico nootrópico responsable da actividade da Vinca. A vinpocetina é un fármaco nootrópico sintético derivado da vincamina.
Taxonomía
Vinca minor foi descrita por Carl von Linné e publicada en Species Plantarum 1: 209. 1753.[1]
- Pervinca minor (L.) Garsault, Fig. Pl. Méd.: t. 448 (1764), opus utique oppr.
- Pervinca procumbens Gilib., Exercit. Phyt. 1: 63 (1792).
- Vinca humilis Salisb., Prodr. Stirp. Chap. Allerton: 146 (1796).
- Vinca ellipticifolia Stokes, Bot. Mat. Med. 1: 495 (1812).
- Vinca intermedia Tausch, Flora 19: 386 (1836).
- Pervinca heterophyla Raf., Autik. Bot.: 184 (1840).
- Pervinca repens Raf., Autik. Bot.: 184 (1840).
- Vinca acutiflora Bertol. ex W.D.J.Koch, Syn. Fl. Germ. Helv., ed. 2: 557 (1844).
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- Blamey, M., & Grey-Wilson, C. (1989). Flora de Bretaña y norte de Europa. Hodder & Stoughton.
- Huxley, A., ed. (1992). Nuevo Diccionario RHS de Jardinería 4: 665. Macmillan.
- USDA, ARS, National Genetic Resources Program. GRIN. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. https://web.archive.org/web/20081004051343/http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxon.pl?41680 (25 de xaneiro de 2008)
Ligazóns externas
- Usos medicinales tradicionales
- Varias imágenes de la sp.
- Flora Europaea: distribución de Vinca minor
- Morfología y ecología de Vinca minor
- Borealforest: Vinca minor Arquivado 07 de maio de 2022 en Wayback Machine. Arquivado o 7 de maio de 2022 en Wayback Machine.
- Vinca minor (de Ohio State University Pocket Gardener)
- Common Periwinkle (como especie invasora; inclúe fotos)