Մայրենի լեզու

Մայրենի լեզու (կոչվում է նաև առաջին լեզու, հայր/մայր լեզու, սնող լեզու կամ L1), լեզու, որն անհատը կիրառում է ծննդյան օրից^[1] կամ ճգնաժամային շրջանում։ Հանրալեզվաբանության և ազգագրության կարևորագույն հասկացություններից մեկն է, որը ներկայումս ունի միջգիտական կարգավիճակ^[2]։ Ինչպես և շատ այլ «բնական» հասկացություններ՝ «մայրենի լեզվի» գաղափարը գիտության մեջ ձևակերպվում է տարբեր կերպ՝ կապված այն բանի հետ, թե նախատիպային «մայրենի լեզվի» որ հատկանիշն է առաջին պլանում։ Լեզուն «մայրենի» սահմանող չափանիշերի ցանկում հիմնականում թվարկում են.

յուրացման կարգը և տեսակը (մայրենի լեզուն հիմնականում լինում է առաջինը և յուրացվում է բնական ճանապարհով, առանց հատուկ ուսուցման, լեզուն ծնող-կրողներից),
յուրացման որակը (մայրենի լեզուն հիմնականում անհատի լավագույն լեզուն է),
կիառման հաճախականություն (մայրենի լեզուն ամենակիրառելին է),
լեզվի հետ ներքին զգացմունքային կապի առկայությունը կամ բացակայությունը (մայրենի լեզուն համարվում է ներքուստ ամենամոտը, նրանով ավելի լավ են ընկալում, պոեզիան և մնացածը),
արտաքին նույնականացում (ինչպես են մյուսները ընկալում, ընդունում անհատի մայրենի լեզուն)^[3]^[4]^[5]։

Ծանոթագրություններ

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]