Recitativ, je vrsta solo pjesme uz muzičku pratnju koja naglašava i zapravo imitira ritam i akcente govornog jezika, više nego melodiju ili muzičke motive. Recitativ je razvijen u kasnom 16. vijeku po uzoru na govorništvo, što je u suprotnosti sa polifonom, ili višeglasnom horskom muzikom iz tog vremena.Ovaj muzički oblik često se koristio u operama, oratorijima i kantatama.Najranije opere, kao što je "Euridika" Jacopo Perija iz 1600. sastojala se gotovo isključivo od recitativo ariozo, lirskog oblika recitativa namijenjenog da komunicira emocije iz teksta. U operama s kraja 17. vijeka izražavanje emocija je ostavljeno lirskim izljevima u arijama, a recitativ je korišten za obavljanje dijaloga i za razvo akcije u samoj priči koja se koristi u muzičkom djelu. U oratorijima i kantatama često služi sličnu ulogu u unapređenju narativa.
Dvije glavne vrste recitativa su secco tzv. "suhi recitativ", koji se pjeva u slobodnom ritmu diktiranom od akcenta riječi. Pratnju obično čini basso continuo (violončelo i čembalo), koja je jednostavna i koristi muzičke akorde. Melodija govora sažima se pomoću samo nekoliko tonova. Druga vrsta je recitativo stromentato (instrumentalni recitativ) koji u pratnji recitativa ima stroži ritam i mnogo više uključenu orkestarsku pratnju. Koristi se kod dramski važnih trenutaka, i više je emotivan po karakteru. Njegova vokalna linija je melodična i obično ga vodi u formalnu ariju.[1]