ദ്രാവക രൂപത്തിലുള്ള ചരക്കുകൾ കയറ്റിക്കൊണ്ടു പോകാനുപയോഗിക്കുന്ന കപ്പലാണ്ടാങ്കർ. മിക്കപ്പോഴും കപ്പലിന്റെ നീളത്തോളം വരുന്ന എണ്ണ ടാങ്കുകൾ ഇവയിൽ കാണും.
ടാങ്കറുകളുടെ വിധം
പൊതുവേ നാലു വിഭാഗം ടാങ്കറുകളുണ്ട്;
എണ്ണ ടാങ്കറുകൾ
രാസ പദാർഥങ്ങൾ കൊണ്ടു പോകാനുള്ള രാസവാഹക ടാങ്കറുകൾ
ശീതീകരിച്ചു ദ്രാവക രൂപത്തിലുള്ള വാതകം കൊണ്ടു പോകുന്ന ടാങ്കറുകൾ
വെള്ളം/അയിര്/ബൾക്ക്/എണ്ണ/ധാന്യം എന്നിവ കൊണ്ടുപോകുന്ന 'OBO' (ore/bulk/oil) ടാങ്കറുകൾ.[1]
ടാങ്കർനിർമ്മാണം
1886-ൽ ജർമനിയിലാണ് ആദ്യ ടാങ്കർ നിർമിച്ചത്. ഇതിന് 300 മെട്രിക് ടൺ എണ്ണ വഹിക്കാനുള്ള ശേഷി ഉണ്ടായിരുന്നു. രണ്ടാം ലോകയുദ്ധം പെട്രോളിയത്തിനുള്ള ആവശ്യം വ്യാപകമാക്കിയത് ടാങ്കർ നിർമ്മാണത്തിനു പ്രചോദനമായി ഭവിച്ചു. ഏറ്റവും ബൃഹത്തായ 'ULCC' (അൾട്രാ-ലാർജ് ക്രൂഡ് കാരിയർ) എന്നയിനം ടാങ്കറിന് ഏകദേശം 500,000 ഡെഡ് വെയ്റ്റ് ടൺ ഭാരശേഷി ഉണ്ടായിരുന്നു.[2]
പ്രവർത്തനം
ടാങ്കറിനു ഭാരിച്ച നിർമ്മാണ ചെലവാണുള്ളത്. അപൂർവം ചില സ്വകാര്യ ഏജൻസികൾക്കു ടാങ്കറുകളുടെ ഉടമസ്ഥാവകാശം ഉണ്ടെങ്കിലും മിക്കപ്പോഴും വൻകിട എണ്ണ കമ്പനികൾക്കായിരിക്കും ഭൂരിപക്ഷം ടാങ്കറുകളുടേയും ഉടമസ്ഥതയുള്ളത്. ഇവയ്ക്ക് നിശ്ചിത സഞ്ചാരപാതകളും കാണും. ടാങ്കർ നിർമ്മാണം, പ്രവർത്തനം എന്നിവയെ വിലയിരുത്തുന്നത് ഇന്റർഗവൺമെന്റൽ മാരിടൈം കൺസൽറ്റേറ്റീവ് ഓർഗനൈസേഷൻ (IMCO)[3] എന്ന പേരിലറിയപ്പെടുന്ന സംഘടനയാണ്. സമുദ്ര മലിനീകരണ നിയന്ത്രണം, കപ്പലോട്ട സുരക്ഷ, ആവശ്യമായ അഗ്നിശമന സൗകര്യങ്ങൾ, നിർമ്മാണ രീതിയിലുള്ള ആഗോള സഹകരണം, സഞ്ചാരപാത നിർണയനം തുടങ്ങി ടാങ്കറുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിവിധ മേഖലകളെ സംബന്ധിച്ചുള്ള ഗവേഷണങ്ങളും ഈ സംഘടനയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്നുവരുന്നുണ്ട്.