EM-10 Bielik
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
EM-10 Bielik w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent | |||
Typ | samolot szkolno-treningowy | ||
Załoga | 2 pilotów | ||
Historia | |||
Data oblotu | 4 czerwca 2003 | ||
Liczba egz. | 1 prototyp | ||
Dane techniczne | |||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 6,6 m | ||
Długość | 9,0 m | ||
Masa | |||
Własna | 1700 kg | ||
Startowa | 2500 kg | ||
Paliwa | 850 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. | 1000 km/h | ||
Prędkość minimalna | 155 km/h | ||
Prędkość wznoszenia | 75 m/s | ||
Zasięg | 2500 km (przy wykorzystaniu dodatkowych zbiorników) | ||
Dane operacyjne | |||
|
EM-10 Bielik (wcześniej Iskra II) – polski odrzutowy samolot szkolno-treningowy konstrukcji kompozytowej, zaprojektowany przez Edwarda Margańskiego. Oblot samolotu miał miejsce 4 czerwca 2003 roku. Rozwój samolotu został przerwany na etapie demonstratora technologii i samolot nie wszedł do produkcji seryjnej.
Samolot powstał z własnej inicjatywy zespołu inżynierów, na czele z Edwardem Margańskim, jako demonstrator technologii przyszłościowego samolotu szkolno-treningowego w zakresie aerodynamiki i technologii kompozytowej[1]. Oprócz funduszy prywatnych wspólników (2,5 mln zł wyłożył Andrzej Izdebski, udział w projekcie brał też Włodzimierz Mysłowski), projekt uzyskał dotację Komitetu Badań Naukowych w wysokości 2,5 mln zł[1]. Samolot nie miał przenosić uzbrojenia ani systemów zarządzających walką, lecz być latającym symulatorem, symulując użytkowanie różnych rodzajów uzbrojenia i wyposażenia[2]. Opracowany został w całości sposobem projektowania komputerowego i był pierwszym w Polsce samolotem, w którego konstrukcji wykorzystano w tak szerokim zakresie aerodynamikę obliczeniową[3]. Założeniem były niskie koszty eksploatacji, także dzięki stosowaniu instalacji z samolotów cywilnych[2]. Prototyp został oblatany w czerwcu 2003 r. przez Wiesława Cenę[4].
Struktura kadłuba z przyczyn zarówno projektowych, jak i produkcyjnych – podzielona na trzy części:
Większość konstrukcji samolotu wykonana jest z kompozytu zbrojonego włóknem węglowym[6].
Przewidywany dla samolotu był silnik K-15 z samolotu PZL I-22 Iryda, lecz jego pozyskanie nie udało się i samolot został przeprojektowany pod amerykański silnik General Electric CJ610 z samolotu Learjet (wypożyczony)[7].
W podstawowej wersji system sterowania poprzecznego i wzdłużnego mechaniczny – ze wspomaganiem hydraulicznym. W perspektywie planowany jest pośredni system sterowania z zastosowaniem komputera, który będzie symulował charakterystyki pilotażowe różnych samolotów. System zasilania w samolocie jest hydrauliczny, przeznaczony do zasilania podwozia, klap skrzydłowych oraz hamulców aerodynamicznego i hamulca podwozia, jak również wzmacniacza w układzie sterowania.
W podstawowej wersji wojskowej, jak i cywilnej samolot miał być wyposażony w standardowe wyposażenie radionawigacyjne. W wersji rozwiniętej – samolot wyposażony w system symulacyjny.