Koreccy herbu Pogoń Litewska
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
Pogoń Litewska II | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Region | |||
Gniazdo rodzinne | |||
Tytuły | książęta | ||
Protoplasta | Aleksander Patrykiejewicz | ||
Pierwsza wzmianka | 1388 | ||
Status rodziny | wymarła | ||
Ostatni przedstawiciel | |||
Data wymarcia | 1651 | ||
Pochodzenie etniczne | |||
Ród macierzysty | |||
Gałęzie | moskiewska | ||
|
Koreccy herbu Pogoń Litewska II – wymarły[1], polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Aleksander Patrykiejewicz, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Narymuntowiczów. Gniazdem rodziny był zamek w Korcu na Wołyniu.
Koreccy wygaśli w linii męskiej w 1651 roku wraz ze śmiercią Samuela Karola Koreckiego.
Nazwisko rodu Koreckich ma charakter odmiejscowy i wywodzi się od Korca na Wołyniu[1].
Koreccy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Narymuntowiczów z dynastii Giedyminowiczów[1]. Niegdyś byli uważani za potomków Olgierda[2].
Protoplastą Koreckich był książę Aleksander Patrykiejewicz, syn Patrycego Narymuntowicza, a wnuk Narymunta[1].
Książę Aleksander Patrykiejewicz protoplasta Koreckich, początkowo władał Starodubem. Z tytułem księcia starodubskiego(inne języki) występuje w 1388 roku w dokumentach historycznych na dworze polskiego króla Władysława Jagiełły. W 1400 roku przy jeziorze Krudy (między Grodnem i Mereczem), przysiągł być wiernym królowi i Koronie Polskiej. W 1406 roku, podczas trwającej wojny wielkiego księcia litewskiego Witolda z wielkim księciem moskiewskim Wasylem I, książę Aleksander miał dokonać się chęci zdrady, za co Witold go uwięził. Po pewnym czasie odzyskał wolność, jednakże w czasie jego niewoli Starodub został nadany Zygmuntowi Kiejstutowiczowi. W zamian za Starodub, Aleksander otrzymał Korzec, na którym panował aż do śmierci. Ruskie księgi rodosłowne tytułują go księciem koreckim. Pozostawił po sobie dwóch synów[3].
Pierwszy z nich, książę Semen Korecki, wyemigrował do Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. Semen pozostawił po sobie dwóch synów, bezdzietnego Wołocha i Daniła. Danił miał syna Bohdana, ten natomiast Iwana, który umarł młodo. Na Iwanie też kończy się gałąź moskiewska książąt Koreckich[3].
Drugim synem księcia Aleksandra Patrykiejewicza był Wasil Aleksandrowicz Korecki, od którego rozwinął się wielkolitewski pień książąt Koreckich. W 1443 roku Świdrygiełło rozkazał wszystkim bojarom i ziemianom zlokalizowanym w okolicach Korca służyć księciowi Wasilowi tak, jak służyli ojcu jego, Aleksandrowi[3].
Ostatnim członkiem rodu był Samuel Karol Korecki, który zmarł 12 lutego 1651 roku, mając niespełna 30 lat, w wyniku choroby, nie pozostawiając po sobie żadnego potomstwa. Wdowa po nim, Zofia Opalińska, zmarła w 1657 roku[1].