Szare nogi i dziób. Ma krótki ogon. Jest cały zielony, przy czym samiec bardziej intensywnie. Oczy są duże, u samca za każdym jest czarna plamka, a na skrzydłach mieszczą się 3 czarne paski. Lotki są czarne. Krótki dzióbek jest prawie niewidoczny pod zielonym pęczkiem piór (zwłaszcza u samca). Ma zaokrąglone skrzydła o szerokiej podstawie. Sprawia wrażenie napuszonego.
Najprawdopodobniej 1 lęg w sezonie. Gniazdo jest zbudowane z włókien roślinnych. Ma kształt odwróconej butelki z wejściem z boku, zwisa z gałęzi. Składa 1–3 jaja i wysiaduje je 17 dni. Pisklęta potrafią latać po 22–23 dniach.
IUCN od 2000 uznaje nosoczuba szmaragdowego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened); wcześniej, od 1988 był klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity, lokalnie pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy ze względu na utratę siedlisk[2].
David Chandler, Dominic Couzens, Euan Dunn, Jonathan Elphic, Rob Hume i inni: Ptaki. Warszawa: MULTICO, 2008, seria: Fakty o zwierzętach świata. ISBN 978-83-7073-583-8. Brak numerów stron w książce