საქართველოს კანონი

საქართველოს კანონს საქართველოს ნორმატიულ აქტთა იერარქიაში ადგილი უკავია საქართველოს ორგანული კანონის შემდეგ^[2]:

„საქართველოს საკანონმდებლო აქტების, საქართველოს კონსტიტუციური შეთანხმებისა და საქართველოს საერთაშორისო ხელშეკრულებისა და შეთანხმების მიმართ მოქმედებს შემდეგი იერარქია: ა) საქართველოს კონსტიტუცია, საქართველოს კონსტიტუციური კანონი; ბ) საქართველოს კონსტიტუციური შეთანხმება; გ) საქართველოს საერთაშორისო ხელშეკრულება და შეთანხმება; დ) საქართველოს ორგანული კანონი; ე) საქართველოს კანონი, საქართველოს პრეზიდენტის დეკრეტი, საქართველოს პარლამენტის რეგლამენტი.“

საქართველოს კანონი მიღებულად ითვლება, თუ მას მხარს დაუჭერს დამსწრეთა უმრავლესობა, მაგრამ არანაკლებ პარლამენტის სრული შემადგენლობის ერთი მესამედისა^[3]. მიღებული კანონპროეტი შვიდი დღის ვადაში გადაეგზავნება საქართველოს პრეზიდენტს პრომულგირებისთვის, რომელსაც იგი ხელს აწერს და აქვეყნებს ათი დღის ვადაში ან მოტივირებული შენიშვნებით უბრუნებს პარლამენტს. თუ პრეზიდენტი კანონპროექტს დააბრუნებს, პარლამენტი კენჭს უყრის პრეზიდენტის შენიშვნებს. შენიშვნათა მისაღებად საკმარისია ხმათა ის რაოდენობა, რაც გათვალისწინებულია ამ კანონის მისაღებად. თუ შენიშვნები მიღებულია, კანონპროექტის საბოლოო რედაქცია გადაეცემა პრეზიდენტს, რომელიც შვიდი დღის ვადაში ხელს აწერს და აქვეყნებს მას. თუ პარლამენტმა არ მიიღო პრეზიდენტის შენიშვნები, მაშინ კენჭი ეყრება კანონპროექტის პირვანდელ რედაქციას. კანონი მიღებულად ჩაითვლება, თუ მას მხარს დაუჭერს პარლამენტის სიითი შემადგენლობის არანაკლებ სამი მეხუთედი. თუ პრეზიდენტი დადგენილ ვადაში არ გამოაქვეყნებს კანონს, მას ხელს აწერს და აქვეყნებს საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარე^[4].

კანონი ძალაში შედის მისი ოფიციალურ ორგანოში გამოქვეყნებიდან მეთხუთმედე დღეს, თუ ამავე კანონით სხვა ვადა არ არის დადგენილი^[5].

• საქართველოს ეროვნული ბიბლიოთეკა
• საქართველოს კანონმდებლობა

• საქართველოს კონსტიტუცია
• გ. ხუბუა, სამართლის თეორია, თბ., 2004