Kabinet-Udenhout II

De Vereniging Surinaams Bedrijfsleven (VSB) nam niet deel van Udenhout-II, waardoor de Associatie van Surinaamse fabrikanten (ASFA) beide zetels van het bedrijfsleven innam. Op 28 juni waren er twee mutaties, waardoor Kenneth Renne Koole toetrad en Erik Tjon Kie Sim van posities wisselde. Ook voor dit kabinet gold dat het terugroeprecht van kracht was, waardoor alleen de leverende partij een kandidaat mocht terugroepen. Hierdoor was ook bij dit kabinet sprake van een relatief stabiele formatie.^[1]

In april 1985 was er een conflict rond minister Dankerlui omdat hij zich zou hebben opgesteld als een verlengstuk van het militaire gezag. De andere drie ministers die de vakbeweging vertegenwoordigden eisten tevergeefs zijn vertrek. De spanningen in het kabinet liepen zo hoog op, dat de vakbeweging hun ministers terugtrok uit het kabinet. Op 26 juni van dat jaar diende het kabinet het ontslag in waarna twee dagen later een nieuw kabinet volgde waarin Udenhout wel premier bleef, maar Erik Tjon Kie Sim hem opvolgde als minister van Buitenlandse Zaken.

Nadat Normann Kleine in september 1985 ontslag had genomen was Udenhout tijdelijk tevens minister van Financiën en Planning. Bij een bezettingsactie op 5 december bedreigde minister Dankerlui stakers met een vuurwapen. Enkele dagen later trad Dankerlui af waarbij hij werd opgevolgd door André Koornaar.

Latere analyses van de regeerperiode-Udenhout lieten uitkomen dat het sociaal-economisch beleid gedurende deze jaren desastreus is geweest voor Suriname met een extreem hoge inflatie, een sterke terugloop van het binnenlands product en de buitenlandse handel, en een buitensporige koopkrachtvermindering voor iedereen die van de binnenlandse geldeconomie afhankelijk was.