Grensa mellom England og Skottland
Grensa mellom England og Skottland er ei grense på 154 km som skil Skottland og England. Ho går frå Marshall Meadows Bay i aust til Solway Firth i vest. Områda rundt grensa blir av og til omtalte som «The Borderlands».[1]
Firth of Forth danna grensa mellom det piktisk-gæliske kongeriket Alba og det angliske kongeriket Northumbria tidleg på 900-talet. Ho blei grense mellom England og Skottland då Northumbria blei annektert av angelsaksiske England på midten av 900-talet. I 973 møtte Kenneth II av Skottland den engelske kongen Edgar the Peaceful ved rådet hans i Chester. Etter at Kenneth etter seiande viste respekt til Edgar, gav den engelske kongen han området Lothian.[2] Trass i denne hendinga blei ikkje herredømet over Lothian heilt fastsett. Regionen blei teken av skottane ved slaget ved Carham i 1018, og Tweed blei de facto grenseelv mellom England og Skottland. Solway–Tweed-linja blei juridisk etablert som grense i 1237 gjennom Traktaten i York mellom England og Scotland.[3] Denne er blitt verande grense til i dag, med unntak av dei såkalla Debatable Lands nord for Carlisle og eit lite område rundt Berwick-upon-Tweed, som blei teke av England i 1482. Berwick blei ikkje heilt annektert av England før i 1746, med loven Wales and Berwick Act 1746.[4]
I fleire hundreår, fram til unionen av kronene i dei to landa, var områda på kvar side av grensa eit lovlaust territorium som lei under gjentatte raid i kvar retning utførte av såkalla Border Reivers. Etter unionstraktaten i 1706, ratifisert ved unionslovene i 1707, som sameinte Skottland med England og Wales til Kongeriket Storbritannia, har grensa markert skiljet mellom to juridiske system, ettersom traktaten mellom England og Skottland garanterte eit framhald i skiljet mellom engelsk lov og skotsk lov.[5] Sidan ekteskapsalderen i England frå 1753 var høgare enn i Skottland utan løyve frå foreldra, var det mange engelske par som kryssa grensa for å gifta seg i Skottland. Grensebusetnadane Gretna Green i vest og Coldstream og Lamberton i aust blei mykje nytta av par frå England som ønska å gifta seg under skotsk lov, og utan lysing.
Den marine grensa mellom landa blei justert via Scottish Adjacent Waters Boundaries Order 1999, slik at grensa inna territorialfarvatnet (opp til grensa på 12 mile (19 km)) går 90 meter (300 ft) nord for grensa for oljeinstallasjonar etablerte via Civil Jurisdiction (Offshore Activities) Order 1987.[6]
Historie
Grenseområdet, historisk kjent som Scottish Marches, ligg på begge sider av grensa og omfattar delar av dei moderne administrasjonsområda Dumfries and Galloway og Scottish Borders i Skottland, og delar av Cumbria og Northumberland i England. Det er eit åslendt område med dei skotske Southern Uplands i nord og Cheviot Hills som grenseåsar i sør. Frå den normanniske erobringa av England og til kong Jakob VI av Skottland, som også blei kong Jakob I av England, var det vanleg med uro i grenseområda. Begge landa let den skotske Earl of March og Lord Warden of the Marches verna om og kontrollera grenseområdet.
Kontroversielle område
Debatable Lands
Dei såkalla Debatable Lands ligg mellom Skottland og England nord for Carlisle.[7] Den største busetnaden i dette området er Canonbie.[8] I over tre hundre år var området kontrollert av lokale klanar, som Armstrong-klanen, som stod imot alle forsøk frå dei skotske og engelske styresmaktene på å styra over det.[9] I 1552 kom kommissjonærar saman for å dela landet. Douglas av Drumlanrigg var leiar for skottane, og lord Wharton for engelskmennene. Den franske ambassadøren var nøytral møteleiar. Scots' Dike blei bygd som ei ny grensemarkering, og det blei reist steinar med riksvåpena til England og Skottland på.[10][11]
Berwick-upon-Tweed
Grensebyen Berwick er kjend for å ha ei omstridd soge kring spørsmålet om han skulle høyra til Skottland eller England.[12] Berwickshire ligg i Skottland, medan byen no ligg i England. I tidlegmellomalderen var både Berwick og landområda nordover til Firth of Forth del av Kongeriket Northumbria.[13] Byen bytta hand over eit dusin gonger før han endeleg blei teken av England i 1482, men forvirringa fortsette i fleire tiår. Wales and Berwick Act 1746 klargjorde stillinga til Berwick som ein engelsk by. I 1950-åra flytta kunstnaren Wendy Wood grenseskilta til sørbreidd av Tweed som ein protestaksjon.[14] I 2008 SNP sa den skotske parlamenstmedlemmen Christine Grahame i Det skotske parlamentet at Berwick burde bli skotsk att.[15] Den britiske parlamentsmedlemmen for Berwick, Anne-Marie Trevelyan, stod imot ei slik endring, og sa: «Voters in Berwick-upon-Tweed do not believe it is whether they are in England or Scotland that is important.»[16]
Ba Green
Ved elva Tweed går grensa i midten av elva. Mellom landsbyane Wark og Cornhill går derimot grensa på sørsida av elva og omsluttar ei lita elveeng på rundt 2 -3 acre (omtrent ein hektar). Dette landområdet blir kalla Ba Green. På staden blir det sagt at kvart år pleidde menn frå Coldstream (nord for elva) å spella mobb-fotball med menn frå Wark (på sørsida av elva) på Ba, og vinnarsida gjorde krav på Ba Green for sitt land. Etterkvart som Coldstream voks til og fekk mange fleire innbyggjarar enn Wark, blei Coldstream alltid vinnaren av kampen, og området blei permanent del av Skottland.[17][18][19]
Hadrianmuren
Det er ei utbreidd misforståing at Hadrianmuren markerer grensa mellom England og Skottland. Heile denne muren ligg i England, og han har aldri utgjort grensa mellom desse to landa.[20][21] Medan han ligg mindre enn 0,6 mile (1,0 km) sør for den skotske grensa i vest ved Bowness-on-Solway, ligg han så mykje som 68 mile (109 km) unna i aust.
I fleire hundreår var muren grense mellom den romerske provinsen Britannia i sør og det keltiske området Caledonia i nord. Britannia kunne likevel tidvis strekka seg så langt nord som den antoninske muren. Det ville vera anakronistisk å snakka om England og Skottland før 900-talet; desse nasjonane fanst ikkje på romartida.
«Hadrian's Wall» eller Hadrianmuren blir likevel ofte brukt som ein uformell måte å visa til den moderne grensa på, ofte halvhumoristisk.
Migrasjon
Cumbria og Northumberland har nokre av dei største skotskfødde gruppene i verda utanfor Skottland. I 2001 budde det 16 628 skotskfødde folk i Cumbria (3,41 % av innbyggjarane) og 11 435 skotskfødde folk i Northumberland (3,72 % av innbyggjarane). I heile England budde det 1,62 % skotskfødde folk.[22]
Kjelder
Bibliografi
- Hughes, Alex (5 September 2014), Hadrian's Wall Extension Plan, alexhughescartoons.co.uk, henta 15 December 2014
- Ijeh, Ike (27 August 2014), «What did Scotland do for architecture?», Building Design Online, henta 7 October 2016
- Sandbrook, Dominic (2012), «Chapter 6: Could it happen here?», Seasons in the Sun: The Battle for Britain, 1974–1979 (illustrated utg.), UK: Penguin, s. about 214, ISBN 9781846140327
Bakgrunnsstoff
- Aird, W.M. (1997) "Northern England or southern Scotland? The Anglo-Scottish border in the eleventh and twelfth centuries and the problem of perspective" In: Appleby, J.C. and Dalton, P. (Eds) Government, religion and society in Northern England 1000-1700, Stroud : Sutton, ISBN 0-7509-1057-7, p. 27–39
- Crofton, Ian (2014) Walking the Border: A Journey Between Scotland and England, Birlinn
- Readman, Paul (2014). «Living a British Borderland: Northumberland and the Scottish Borders in the Long Nineteenth Century». Borderlands in World History, 1700–1914 (på engelsk). Palgrave Macmillan UK. s. 169–191. ISBN 978-1-137-32058-2.
- Robb, Graham (2018) The Debatable Land: The Lost World Between Scotland and England, Picador
- Robson, Eric (2006) The Border Line, Frances Lincoln Ltd.
- The Border Clans and their Emigration to America at Hodgson Clan
