Harlekintanagar

Harlekintanagar er ein liten sporvefugl på ca. 12 cm. Hannar har gul frampart av hovudet, andlet, skulder og strupe. Nakken og bakhovudet er lys grøn. I kontrast til dette er øyredekkarar svarte til kastanjefarge ned mot halsen. Venger og hale er grøne, bryst buk og undergump er i blått, med ein svart flekk midt på undersida. Hoer er mattera og manglar gul skulder og svart flekk på undersida. Umodne fuglar av begge kjønn liknar hoer, men er enda mattere.^[1]

Slektsnamnet Chlorochrysa refererer til de lys grøne og gule områda av fjørdrakta. Den spesifikke delen av artsnamnet, nitidissima, tyder "svært lys", med tilvising til venleiken i fjørdrakta.^[2]

Informasjon om hekkeåtferd og hekkesesong for denne arten er stort sett frå individuelle og isolerte registreringar. Samla sett tyder desse data at hekkesesongen kan vere frå november til august, eit felles mønster blant tropiske småfuglar.^[3]

Utbreiing og habitat

Harlekintanagaren er endemisk for det indre av dei fuktige alpine skogane i den vestre og den sentrale fjellkjeda av Andes i Colombia.^[4] Det finst hovudsakleg i beltet mellom 1300 og 2200 meter over havet. Men nokre rapportar viser dei kan finnast så lågt som 900 moh., spesielt i Cauca-departementet.^[5] Det finst observasjonar frå følgjande departement: Cauca, Valle del Cauca, Chocó, Quindío, Risaralda, Caldas, og Antioquia-departementet. Dei ser ut til å føretrekke voksen skog, men har òg vore observert i moden, gjenreist skog og i skogkantar.^[6] Dei fleste av dei siste registreringane av arten kjem frå Valle del Cauca-departmentet, der han held til heile året, og er enno ganske vanleg sjølv i små skogsfragment.^[4][7]

Føde

Denne arten er oftast funne som ein del av fleirartsflokkar i øvre delar av skogkrona.^[7] Han søkjer vanlegvis etter insekt på undersida av blada, medan dei klamrar seg til blada med føtene.^[5] Dei har òg vorte rapportert å eta moden frukt, hovudsakleg frå slektene Cordia, Miconia, Palicourea og Ficus.^[7]

Vernestatus

Den internasjonale naturvernorganisasjonen (IUCN) har oppført denne arten som sårbar, hovudsakleg på grunn av låg populasjon, i mellom 20 000 og 50 000 individ, og fordi han berre er kjent frå eit fåtal stader.^[4] Harlekintanagarar pleidde tidlegare å vere ganske vanlege, men bestanden har minka i heile utbreiingsområdet på grunn av pågåande habitatøydelegging. I dag blir han sett berre svært sjeldan, og då hovudsakleg i fragmentert restskog.^[6] Habitatstap og fragmentering er store trugsmål mot arten, ca. 81 % av leveområde har gått tapt hittil.^[7]

Referansar