Śluzowoszczka międzyrzecka

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Tulasnella, Tulasnellaceae, Cantharellales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten opisał w 1903 r. Giacomo Bresàdola^[1] na podstawie przysłanych mu okazów zielnikowych zebranych przez Bogumira Eichlera w Polsce^[2].

Synonim: Tulasnella albolilacea Bourdot & Galzin 1924^[3].

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.^[4] Nazwę gatunkową utworzył od miejscowości Międzyrzec Podlaski, w której B. Eichler zbierał okazy grzybów i jako pierwszy podał wiele nowych ich stanowisk w Polsce^[2].

Grzyb nadrzewny o rozpostartych owocnikach. Charakteryzuje się elipsoidalnymi, podłużnymi lub szeroko wrzecionowatymi bazydiosporami, które mają tendencję do zwężania się w obu końcach. Szerokość zarodników zwykle przekracza 4 μm^[5].

Podano występowanie śluzowoszczki międzyrzeckiej głównie w Europie, poza nią we wschodniej części Kanady i na Uralu^[6]. W Europie znana jest w co najmniej 10 krajach^[2]. W Polsce do 2003 r. W. Wojewoda przytoczył 5 stanowisk. Według niego częstość występowania i stopień zagrożenia tego gatunku w Polsce nie są dokładnie znane^[4]. Trzy nowe stanowiska tego gatunku podał Marcin Piątek w 2004 r.^[2] Nowe stanowiska podaje także internetowy atlas grzybów. Śluzowoszczka międzyrzecka zaliczona w nim jest do gatunków rzadkich^[7].

Występuje w lasach mieszanych i liściastych na martwym drewnie. W Polsce notowana głównie na drewnie dębów i wierzb^[4].