Aprobata kultu

Aprobata kultu, (łac.) aprobatio cultus – termin stosowany w chrześcijaństwie dla potwierdzenia kultu postaci.

W okresie wczesnochrześcijańskim spontanicznie otaczano czcią męczenników oddających życie za wiarę^[1]. Decydujące znaczenie dla rodzącego się kultu miał udział zwierzchników grup wyznaniowych. W gminach chrześcijańskich funkcję tę pełnili samodzielni biskupi, którzy od średniowiecza gromadzili się na synodach^[1]. W listach Cypriana z Kartaginy (ok. 200-258) i dziełach Augustyna z Hippony (354-430) odnajdujemy świadectwa tych wydarzeń^[1][2][3]. Widocznym elementem „aprobaty kultu” stały się translacja i elewacja poprzedzane cudownymi zdarzeniami odczytywanymi jako znaki Boże^[4]. W związku z pojawiającymi się wątpliwościami i nadużyciami zaczęto występować o weryfikację do papieży co zaowocowało utworzeniem instytucji kanonizacji^[4]. Procedury kanoniczne regulujące sposób beatyfikacji i kanonizacji uporządkował papież Urban VIII (1568-1644) dekretami z 1625 r. i publikując w 1632 r. brewiarz^[4]. Od tego czasu, „aprobatę kultu” zaczęto rozumieć jako synonim potwierdzenia przez papieża kultu „istniejącego od niepamiętnych czasów” (łac.) ab immemorabili^[4]. Współcześnie przyjęto określenie (łac.) confirmatio cultus, które do 1975 r. objęło 310 postanowień^[4].

Jako przykłady confirmatio cultus wymienić można błogosławionych: Bogumiła, Bronisławę, Czesława, Dorotę, Jakuba Strepę, Jolentę, Władysława z Gielniowa, Sadoka i 48 Sandomierskich Dominikańskich Męczenników, Salomeę, Wincentego Kadłubka i świętych: Kingę, Stanisława Kazimierczyka, Szymona z Lipnicy^[4].