Ewangelicko-Luterański Kościół na Uralu, Syberii i Dalekim Wschodzie
Ewangelicko-Luterański Kościół na Uralu, Syberii i Dalekim Wschodzie (ros. Евангелическо-лютеранская Церковь Урала, Сибири и Дальнего Востока) – kościół luterański w Rosji, członek Unii Kościołów Ewangelicko-Luterańskich w Rosji i Innych Państwach[1].
.jpg) Wnętrze Kościoła Chrystusa w Omsku | |||||||||
| Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||
| Chrześcijaństwo └ Protestantyzm └ Luteranizm | |||||||||
| Zwierzchnik • tytuł zwierzchnika | Alexander Scheiermann | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zasięg geograficzny | |||||||||
| Członkostwo | Unia Kościołów Ewangelicko-Luterańskich w Rosji i Innych Państwach | ||||||||
| |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Historia
Od przełomu lat 20. i 30. XX wieku oficjalna działalność w ZSRR ewangelickich związków wyznaniowych była niemożliwa. Duchowni zostali zamordowani lub wygnani, kościoły odebrano[3]. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 większość osób narodowości niemieckiej zamieszkałych w kraju, którzy stanowili przeważającą liczbę wyznawców kościoła ewangelickiego, wysiedlono na terytorium Syberii. W rezultacie tego część z nich przyłączyła się do baptystów, reszta praktykowała swoją wiarę w tajemnicy. Wobec braku duchownych, rozwinęła się działalność tzw. zborów braterskich (niem. Brüdergemeinden), w których wierni sami prowadzili czynności duszpasterskie. Zbierano się w małych grupach, aby wspólnie modlić się, czytać i rozważać Biblię oraz śpiewać pieśni religijne. Większość tych wspólnot żyła w izolacji i nie utrzymywała kontaktów z innymi tego typu grupami. Część z nich działała jako społeczności zrzeszające osoby należące do różnych denominacji protestanckich (luteranie, baptyści, mennonici, zielonoświątkowcy), które łączył język niemiecki[4].
Odbudowa ewangelickich struktur kościelnych i organizacja nowego luterańskiego kościoła rozpoczęła się dopiero po 1989. Do jego powołania doszło w 1992, kiedy to Synod w Omsku wybrał na superintendenta ks. Nikolausa Schneidera. W 1993 kościół objął swym zasięgiem ponad 200 zborów i grup wiernych, jednak w kolejnych latach, na skutek emigracji Niemców, liczba wiernych znacznie się zmniejszyła[3].
Struktura
Zrzesza około 4000 wiernych w 144 zborach[1][2], wchodzących w skład trzech diecezji[5][6]:
- diecezja wschodnio i zachodniosyberyjska - z siedzibą w Omsku, obejmuje swoim zasięgiem Chakasję, obwód omski, obwód kemerowski, obwód irkucki, obwód nowosybirski, Kraj Ałtajski, Kraj Krasnojarski, Kraj Zabajkalski
- diecezja uralska - z siedzibą w Czelabińsku, obejmuje swoim zasięgiem obwód czelabiński, obwód swierdłowski, obwód tiumeński
- diecezja dalekowschodnia - z siedzibą w Władywostoku, obejmuje swoim zasięgiem obwód magadański, Kraj Chabarowski, Kraj Nadmorski
W kościele w 2013 pracowało 17 księży oraz ponad stu kaznodziejów[7]. Stanowisko biskupa kościoła pełni od 2017 ks. Alexander Scheiermann[8], jego siedzibą pozostaje Omsk, gdzie znajduje się Centrum Kościoła[3][5].
Najwyższym organem władzy kościoła jest Synod Regionalny. Jako członek Unii Kościołów Ewangelicko-Luterańskich w Rosji i Innych Państwach, deleguje również przedstawicieli na Synod Unii[3].
Współpraca międzynarodowa
Kościół posiada partnerskie relacje z Ewangelicko-Luterańskim Kościołem Krajowym Hanoweru, współpracuje organizacjami Evangelisch-lutherisches Missionswerk z Hermannsburga i Liebenzeller Mission z Bad Liebenzell, a także zborami Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego w Ameryce[7].