Ferdinand Hummel
Ferdinand Hummel (ur. 6 września 1855 w Berlinie, zm. 24 kwietnia 1928 tamże[1][2]) – niemiecki kompozytor.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | 24 kwietnia 1928 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys
Podstawy edukacji muzycznej otrzymał od ojca, który był flecistą w kapeli królewskiej[1]. W wieku 7 lat zaczął występować publicznie, grając na harfie[1][2]. Dzięki stypendium przyznanemu przez króla Wilhelma I[1] w latach 1862–1864 studiował w Wiedniu pod kierunkiem Antonio Zamary[1][2]. W latach 1864–1867 koncertował w Niemczech, krajach skandynawskich i Rosji[1][2]. Od 1868 do 1871 roku uczył się w Neue Akademie der Tonkunst u Theodora Kullaka, Philippa Scharwenki i Richarda Wüersta[1]. W latach 1871–1875 kształcił się w Königliche Hochschule für Musik und Komposition u Ernsta Rudorffa, Woldemara Bargiela i Friedricha Kiela[1]. Grał na harfie w orkiestrze Benjamina Bilsego[1]. W 1892 roku otrzymał posadę dyrygenta teatru królewskiego, a w 1897 roku nadwornego kapelmistrza[1][2].
Wybrane kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2]
Utwory orkiestrowe
- Grosse Fantasie na harfę i orkiestrę (1884)
- Koncert fortepianowy (1884)
- Symfonia D-dur (1908)
Opery
- Mara (wyst. Berlin 1894)
- Angla (wyst. Berlin 1894)
- Ein treuer Schelm (wyst. Praga 1894)
- Assarpai (wyst. Gotha 1898)
- Sophie von Brabant (wyst. Darmstadt 1899)
- Die Beichte (wyst. Berlin 1900)
- Die Gefilde der Seligen (wyst. Altenburg 1917)
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Ferdinand Hummel – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project