Harfa

Harfa (wł. arpa, skrót: ar.) − instrument strunowy szarpany (chordofon) w kształcie stylizowanego trójkąta, którego jeden bok stanowi rozszerzające się ku dołowi pudło rezonansowe. Z niego wychodzi 46 lub 47 strun naciągniętych na stalowe kołki, tkwiące w górnej ramie. Jest to jeden z najstarszych instrumentów muzycznych, wywodzący się z łuku muzycznego^[1]. W starożytności spotykana była również w kształcie łuku^[2]. Harfa była znana już w Azji Mniejszej około 5000 lat temu^[2]. Znana była również w kulturze w starożytnej Mezopotamii (tzw. harfa z Ur). Mówi się, że biblijny król Dawid śpiewał psalmy akompaniując sobie na harfie kinnor, która jednak w rzeczywistości była odmianą liry. Instrumenty przypominające harfę znaleźć można w wielu kulturach. Harfę przypomina np. chiński instrument strunowy o nazwie konghou.

Harfa

Klasyfikacja naukowa

322-5 Chordofon złożony

Klasyfikacja popularna

Strunowy, szarpany

Skala instrumentu

Podobne instrumenty

lira, cytra

Po raz pierwszy harfa znalazła się w orkiestrze w twórczości Jerzego Fryderyka Haendla oraz Christopha Willibalda Glucka^[2]. Jednakże stałe miejsce w orkiestrze znalazła dopiero w partyturach Hektora Berlioza oraz Ryszarda Wagnera^[2].

Współczesną popularność instrument ten zawdzięcza królowej Francji – Marii Antoninie Austriaczce, która była utalentowaną harfistką. Dzięki modzie, jaka zapanowała na harfę w okresie schyłku monarchii francuskiej, instrument ten rozwinął się technicznie i stał się bardziej interesujący dla kompozytorów, którzy wcześniej rzadko komponowali utwory harfowe ze względu na niepraktyczność instrumentu. Harfa jest instrumentem narodowym w Peru, Irlandii i Paragwaju. Harfa jest również spotykana jako instrument koncertowy^[2].