Józef Hieronim Poznański
Józef Hieronim Szeliga-Poznański[a][1] (ur. 30 września 1893, zm. 14 kwietnia 1975 w Santiago) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
 podpułkownik kawalerii | |
| Data urodzenia | 30 września 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 kwietnia 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
.png){kind=small}
Życiorys
Urodził się 30 września 1893. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został żołnierzem Legionów Polskich i służył w szeregach 1 Pułku Ułanów (tzw. „Beliniacy”)[2]. 22 lutego 1916 roku został ranny[3]. Od 3 lutego do 4 kwietnia 1917 roku, jako ułan 4 szwadronu był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym.
Po zakończeniu wojny, jako były oficer Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika[4]. U kresu wojny w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. W wojnie z bolszewikami 1920 walczył, jako adiutant dywizjonu jazdy Detachement rtm. Abrahama[2][5]. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany na stopień porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6], a następnie na stopień rotmistrza ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7]. W 1923, 1924 był oficerem 14 Pułku Ułanów we Lwowie[8][9]. Z dniem 31 lipca 1927 roku został przeniesiony w stan nieczynny, bez prawa do poborów, z jednoczesnym przeniesieniem z 14 puł. do kadry oficerów kawalerii[10][11]. Z dniem 31 lipca 1928 roku został mu przedłużony stan nieczynny na dalszych 12 miesięcy[12].
Razem z żoną wyjechał do Chile. 3 grudnia 1927 w stolicy kraju Santiago został wybrany utworzonego wówczas Ogniska Polskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego[13][14].
Z dniem 1 sierpnia 1929 roku został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem z kadry oficerów kawalerii do 14 puł.[15][16] W marcu 1931 roku został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta personalnego[17]. Z dniem 1 października 1931 roku został przeniesiony do Biura Personalnego MSWojsk.[18] 17 grudnia tego roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[19]. Z dniem 1 marca 1932 roku został przeniesiony do korpusu oficerów kontrolerów z równoczesnym przeniesieniem z Biura Personalnego MSWojsk. do Korpusu Kontrolerów[20][21]. Z dniem 1 grudnia 1934 roku został przydzielony do Ministerstwa Poczt i Telegrafów na sześciomiesieczną praktykę[22]. Z dniem 31 maja 1935 roku został przeniesiony do rezerwy z jednoczesnym przeniesieniem w rezerwie do korpusu oficerów kawalerii z przynależnością ewidencyjną do Oficerskiej Kary Okręgowej Nr I[23].
Po zakończeniu II wojny światowej po raz drugi przybył do Chile[24]. Po grudniu 1950 pełnił obowiązki prezesa zarządu Zjednoczenia Polaków w Chile[25]. 19 kwietnia 1952 został wybrany na członka zarządu tej organizacji[26]. W 1957 roku został mianowany podpułkownikiem w korpusie oficerów kawalerii[27][2]. Zmarł 14 kwietnia 1975 w Santiago[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (przed 1923)
- Krzyż Niepodległości (przed 1932)
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy przed 1923, po raz drugi przed 1932)
- Srebrny Krzyż Zasługi (przed 1932)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- VI Lista strat Legionów Polskich od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-07-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].