Józef Wiśniewski (1891–1937)

Urodził się w Tarnowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Feliksa i Marii z Głowackich^[1].

Od 1908 był czynnym członkiem Związku Walki Czynnej, a następnie Związku Strzeleckiego^[2]. W 1913 ukończył letni kurs instruktorski w Stróży^[1]. Od sierpnia 1914 walczył w szeregach 1 Pułku Piechoty, a następnie 5 Pułku Piechoty^[2]. 5 marca 1915 został mianowany podporucznikiem^[3]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej i skierowany na front włoski^[2]. Tam wziął czynny udział w akcji antyaustriackiej, prowadzonej przez byłych legionistów wśród austriackich żołnierzy Słowian. Zagrożony aresztowaniem i postawieniem przed sądem polowym zdezerterował, wrócił do kraju i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej^[2].

7 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika, zaliczony do I Rezerwy armii, z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do 1 Pułku Piechoty Legionów z dniem 10 grudnia 1918^[4]. W czerwcu 1921 pełnił służbę w 42 Pułku Piechoty^[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 130. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. Później został przeniesiony do 12 Pułku Piechoty w Wadowicach na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego^[7]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. Po awansie w dalszym ciągu pełnił służbę w 12 pp, bez określonej funkcji^[9]. W maju 1925 został przeniesiony do 84 Pułku Piechoty w Pińsku na stanowisko kwatermistrza^[10]. W maju 1927 został przeniesiony do 70 Pułku Piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy I batalionu^[11]. W kwietniu 1928, w związku z likwidacją I baonu, został przesunięty na stanowisko dowódcy II batalionu^[12][13]. W marcu 1930 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Czortków na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika I referatu administracji rezerw^[14]. Z dniem 30 czerwca 1930 został przeniesiony w stan spoczynku^[15].

W 1931 został przyjęty do Straży Granicznej w stopniu inspektora. Pełnił kolejno służbę na stanowisku komendanta Inspektoratu Granicznego Łomża, komendanta Centralnej Szkoły Straży Granicznej i w końcu komendanta Inspektoratu Granicznego Częstochowa^[2].

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „pełniących służbę w Straży Granicznej”^[16].

W styczniu 1937 ciężko zachorował. Zmarł 23 lipca tego roku w Częstochowie^[2]. Został pochowany na Cmentarzu Kule (sektor 27-Z-2)^[17].

• Krzyż Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[18]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1935 „za zasługi w służbie straży granicznej”^[19]

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Ś.p. insp. Józef Wiśniewski. „Czaty”. 15, 1937-08-05. Warszawa: Komenda Straży Granicznej.