Język malajski kutai
Język malajski kutai, także kutai[1][2] (bahasa Kutai) – język austronezyjski używany w prowincji Borneo Wschodnie w Indonezji, w rejonie rzeki Mahakam[3]. Według danych z 1981 roku posługuje się nim 300 tys. osób[4][5].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 300 tys. (1981) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Dzieli się na co najmniej dwa warianty: tenggarong i kota bangun[3]. Odmiany te nie są dobrze wzajemnie zrozumiałe i wykazują zróżnicowanie wewnętrzne; Ethnologue (wyd. 22, 2019) wręcz rozpatruje je odrębnie[4][5]. W obrębie tenggarong wyróżnia się dialekty: tenggarong (właściwy), ancalong, północny[5]. W publikacjach indonezyjskich występuje podział kutai na trzy dialekty: tenggarong, kota bangun, muara ancalong[6][7][8].
Wariant tenggarong (używany w Tenggarong) służy jako regionalny język kontaktowy (lingua franca)[3][9]. Tenggarong stanowi bowiem ośrodek administracyjny regionu Kutai[10]. Język kutai jest wykorzystywany w komunikacji między Bandżarami, Bugisami, Dajakami, Kutai i innymi społecznościami[11][12].
W kutai występują zapożyczenia z języka jawajskiego[11].
Należy do grupy języków malajskich, według klasyfikacji Ethnologue stanowi część tzw. makrojęzyka malajskiego[4][5]. Bywa także klasyfikowany jako dialekt języka malajskiego[13]. Wzmianki o języku lub dialekcie kutai, wraz z danymi leksykalnymi, pojawiały się w I poł. XX w.[11] Kutai został bliżej opisany w postaci opracowań z 1979 r. i 1984 r. (Bahasa Kutai, Morfologi dan sintaksis bahasa Kutai)[2][1]. Dostępne słowniki to m.in. Kamus bahasa Kutai umum-Indonesia (2000)[14] i Kamus bahasa Kutai-bahasa Indonesia (2013)[15].
Jest zasadniczo językiem mówionym, nie wykształcił piśmiennictwa. Istnieje tradycja przekazu ustnego (poezja). Historycznie w roli języka pisanego występował malajski (właściwy), zapisywany pismem jawi[8].
Przypisy
Bibliografia
- K. Alexander Adelaar, David J. Prentice, Cornells D. Grijns, Hein Steinhauer, Aone van Engelenhoven: Malay: its history, role and spread. W: Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon (red.): Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1996, s. 673–693, seria: Trends in Linguistics. Documentation 13. DOI: 10.1515/9783110819724.2.673. ISBN 978-3-11-081972-4. OCLC 1013949454. (ang.).
- James T. Collins: Malayic variants of eastern Borneo. W: Fritz Schulze, Holger Warnk (red.): Insular Southeast Asia: Linguistic and Cultural Studies in Honour of Bernd Nothofer. Wiesbaden: Otto Harrassowitz Verlag, 2006, s. 37–51. ISBN 978-3-447-05477-5. OCLC 85770625. (ang.).
- M. Erwin Darma i inni, Kamus bahasa Kutai-bahasa Indonesia, Balikpapan: Kantor Bahasa Provinsi Kalimantan Timur, Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2013, ISBN 978-602-7777-36-1, OCLC 890793165 [dostęp 2024-02-20] (indonez.).
- Fudiat Suryadikara, Djantera Kawi, Durdje Dursid, Abdurachman Ismail: Bahasa Kutai. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1979. OCLC 16719949. [dostęp 2024-02-20]. (indonez.).
- Fudiat Suryadikara, Sjahrial SAR Ibrahim, M.P. Lambut: Morfologi dan sintaksis bahasa Kutai. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1984. OCLC 13204302. [dostęp 2023-11-15]. (indonez.).