Johannes Baptista von Albertini

Urodził się w miejscowości Neuwied. Studiował teologię w Niskiej i Seminarium Teologicznym Braci Morawskich w Barby^[2]. Został duchownym Kościoła Morawskiego. W tym okresie zaprzyjaźnił się z Friedrichem Schleiermacherem (1768–1834), który później stał się znanym teologiem. W 1796 r. Albertini został wykładowcą w seminarium w Niskiej, a w 1804 r. kaznodzieją. W 1814 r. został wybrany na biskupa. W tym samym roku przeniesiony został do Godnowa, a następnie (1818 r.) do Piławy Górnej. W latach 20. XIX wieku przeprowadził się do Berthelsdorfu, gdzie w 1824 r. został prezesem Unitätsältestenkonferenz (rady zarządzającej wyznaniami w Berthelsdorf)^[2].

Był utalentowanym mówcą i bardzo wpływowym kaznodzieją. W 1805 r. opublikowano kompilację jego kazań pod tytułem 30 Predigten für Freunde und Mitglieder der Brüdergemeine (Trzydzieści kazań dla przyjaciół i członków Kościoła Braci Morawskich)^[3]. W 1821 r. wydał zbiór pieśni religijnych, które uznane zostały za wybitne utwory poetyckie^[2].

W czasie swojej pracy w Seminarium Teologicznym w Niskiej organizował wycieczki botaniczne dla studentów. Był członkiem Górnołużyckiego Towarzystwa Naukowego w Zgorzelcu^[2].

W dziedzinie mykologii był m.in. współautorem dzieła dotyczącego grzybów górnołużyckich pt. Conspectus Fungorum in Lusatiae superioris agro Niskiensi crescentium i metody Persooniana (1805). W tej publikacji opisano 1130 gatunków, z których 127 uznano za nowe gatunki^[3]. Była to wówczas jedna z najobszerniejszych prac w dziedzinie mykologii^[2]. Przy jej powstaniu współpracował z Albertinim jego uczeń Lewis David de Schweinitz (1780–1834)^[2].

Po przeprowadzeniu się w 1818 r. na Śląsk Albertini poświęcił się badaniom śląskich mszaków^[2].

Opisał wiele nowych gatunków grzybów. Przy ich nazwach naukowych podawany jest skrót jego nazwiska Alb.^[4] Dla uczczenia jego osiągnięć od jego nazwiska nazwano rodzaj roślin z rodziny astrowatych – Albertinia^[1], oraz rodzaj grzybów Albertiniella^[4].