Jonathan Joseph (rugbysta)

Urodzony w Derby Joseph w dzieciństwie był obiecującym tenisistą, jednym z najlepszych w hrabstwie w swojej grupie wiekowej^[6][7] – był objęty ogólnokrajowym programem dla młodych talentów^[6] oraz otrzymywał stypendium hrabstwa Derbyshire^[8]. Jak sam przyznawał w późniejszych latach, ostatecznie zdecydował się porzucić tenis, ponieważ lepiej czuł się w sportach grupowych niż w zawodach indywidualnych^[6][8]. W wieku dziewięciu lat za sprawą ojca trafił na pierwszy trening rugby, do szkółki Derby R.F.C.^[7] Prócz tego spędził także krótki okres w akademii piłkarskiego klubu Derby County^[6][7].

Kiedy rodzina Josepha w 2003 z uwagi na obowiązki zawodowe ojca przeniosła się do Berkshire^[6][9][10], Jonathan trafił do Park House School w Newbury^[6][5]. Tam zaliczył egzaminy GCSE; z powodzeniem uczęszczał też na zajęcia z tańca^[7]. Jednocześnie trenował w miejscowym klubie Newbury R.F.C.^[8] – do 16 roku życia grał głównie na pozycji łącznika ataku^[10]. Kiedy w pewnym momencie rodzina Jonathana uznała, że ten nie rozwija się pod względem sportowym dostatecznie szybko, młody zawodnik zmienił szkołę^[6][11]. Choć rozważano Wellington College oraz Colston’s School, wybór padł ostatecznie na Millfield School^[6]. To w szkolnej drużynie został przekwalifikowany na „trzynastkę”, środkowego ataku^[10]. Z czasem Joseph został też kapitanem zespołu^[6]. Niemal natychmiast po przybyciu do Millfield został zauważony przez trenerów London Irish, dzięki czemu bardzo szybko otrzymał sportowe stypendium i miejsce w klubowej akademii^[6]. Tam dzielił pokój z Marcusem Watsonem, w przyszłości reprezentantem Anglii w rugby 7 i bratem Anthony’ego Watsona, późniejszego kolegi z reprezentacji „piętnastek”^[7].

W pierwszej drużynie „Exiles” Joseph zadebiutował w listopadzie 2009 roku w meczu Anglo-Welsh Cup przeciw Cardiff Blues^[5][12]. Na przełomie 2009 i 2010 roku celem ogrania został wypożyczony do czwartoligowego (National Division Three South) zespołu Barnes R.F.C., w barwach którego rozegrał kilka spotkań^[13]. Łącznie do końca sezonu pięciokrotnie zagrał dla pierwszego zespołu Irish^[14], jednak dopiero kolejny sezon okazał się przełomowy. W 14 meczach Premiership na swoim koncie zanotował pięć przyłożeń^[1][14], po dwa z Newcastle Falcons i Sale Sharks^[5]. W marcu 2011 o dwa lata przedłużył umowę z klubem^[15]. Wraz z upływem lat Joseph stawał się coraz ważniejszym ogniwem pierwszej drużyny „Exiles”, zyskując z czasem status klubowej gwiazdy^[16][17]. W 2012 roku nominowany był do ligowej nagrody pn. Odkrycie Roku^[18]. W tym samym roku z powodzeniem uczestniczył także w rozgrywkach w rugby 7 – Irish sięgnęli po mistrzostwo Anglii, a JJ otrzymał tytuł najlepszego zawodnika turnieju^[19]. W ciągu czterech lat spędzonych w pierwszej drużynie rozegrał 61 spotkań^[14]. Mimo tego nie zdecydował się na przedłużenie wygasającego latem 2013 roku kontraktu^[2][20] z broniącym się przed spadkiem klubem^[16][17].

Joseph zdecydował się wówczas na transfer do Bath, gdzie trenerem był znany mu wcześniej z Irish Toby Booth^[20]. Już w pierwszym sezonie wywalczył sobie pewne miejsce w składzie, rozpoczynając w wyjściowym ustawieniu 13 spotkań ligowych^[14]. W maju 2014 wystąpił w finale Pucharu Challenge, w którym jednak górą była drużyna Northampton Saints^[21]. W sezonie 2014/2015 ekipa Bath dotarła do wielkiego finału rozgrywek ligowych, w którym rywalem była drużyna Saracens. Mimo przyłożenia zdobytego przez Josepha, jego zespół dość wyraźnie – 16:28 – uległ rywalom i zakończył rozgrywki na drugim miejscu^[22]. W trakcie rozgrywek, w których zdobył osiem przyłożeń, pochodzący z Derby zawodnik przedłużył kontrakt z Bath; nie ujawniono jednak okresu trwania nowego kontraktu^[3]. W 2015 roku został uznany najlepszym angielskim zawodnikiem^[23].

Joseph od najmłodszych lat powoływany był do juniorskich zespołów narodowych. Uczestniczył w konsultacjach drużyn U-16^[24] i choć nie radził tam sobie najlepiej^[6], nie przekreśliło to jego przyszłości w kadrze. Będąc w ostatniej klasie szkoły średniej nie otrzymał zaproszenia na testy kadry do lat 18, jednak powołanie przyniosła mu gra w szkolnych barwach^[11]. Na początku 2009 roku zadebiutował w zespole do lat 18^[10], z którym występował m.in. podczas Festiwalu Pięciu Narodów^[25][26]. Jednym z najjaśniejszych punktów na tym etapie jego kariery było miażdżące zwycięstwo nad rówieśnikami ze Szkocji – mecz zakończył się wynikiem 63:0, a Joseph dwukrotnie przykładał piłkę w polu punktowym rywali^[5][27]. W lipcu i sierpniu uczestniczył też w serii spotkań w Południowej Afryce^[28].

Jeszcze w tym samym roku, w grudniu, razem z kadrą U-19 brał udział w spotkaniu ze szkolną reprezentacją Australii (U-18). Zwycięsko z tego starcia wyszli Anglicy, a grający wówczas na pozycji obrońcy JJ zdobył dwa z czterech przyłożeń swojej drużyny^[5][29]. Na początku stycznia 2010 roku Joseph zastąpił kontuzjowanego Jacka Wallace’a w kadrze do lat 20, która przygotowywała się do młodzieżowego Pucharu Sześciu Narodów. Podczas turnieju od pierwszej minuty wystąpił w pojedynkach z rówieśnikami z Walii, Włoch i Irlandii, zaś w pojedynku ze Szkocją pojawił się na boisku z ławki rezerwowych^[5]. W zespole U-20 pozostał aż do końca kolejnego sezonu reprezentacyjnego – brał czynny udział w zakończonym Wielkim Szlemem Pucharze Sześciu Narodów 2011^[5]. Uczestniczył także w Mistrzostwach Świata Juniorów, które zorganizowano we włoskim Treviso^[5]. Tam młodzi Anglicy dotarli do finału, w którym ostatecznie ulegli nowozelandzkim „Baby Blacks”^[1].

Na początku 2012 roku otrzymał powołanie do drugiej reprezentacji Anglii, England Saxons, jako że Matt Banahan został przesunięty do pierwszego zespołu^[30][31]. Niemniej dalsze plany pokrzyżowała mu kontuzja pachwiny, która wykluczyła jego dalszy udział w zgrupowaniu^[32]. W maju wziął udział w sparingu pierwszej reprezentacji z zespołem Barbarians, które zakończyło się wysokim zwycięstwem Anglików. W meczu tym Joseph zdobył dwa przyłożenia^[5][33]. Niedługo później znalazł się w składzie na serię test-meczów z reprezentacją Południowej Afryki. Zadebiutował w czerwcowym spotkaniu w Durbanie^[1][5], a dzięki występowi w nim wywalczył sobie miejsce w pierwszej piętnastce na mecze numer dwa i trzy^[5]. Rok później uczestniczył w dwóch spotkaniach z Argentyną, jakie rozegrano w Salcie^[5].

Obniżka formy po transferze do Bath^[7] spowodowała, że kiedy w drugiej połowie 2013 roku ogłaszano składy angielskich reprezentacji, Joseph został przydzielony do drużyny Saxons^[34][35]. Kiedy na przełomie stycznia i lutego 2014 roku zespół miał się mierzyć z Ireland Wolfhounds i Szkocją A, JJ raz jeszcze odniósł kontuzję i zmuszony był pauzować przez dwa miesiące^[36].

Na kolejną szansę reprezentowania swojego kraju musiał czekać do początku 2015 roku, kiedy selekcjoner Stuart Lancaster ogłosił kadrę na Puchar Sześciu Narodów^[37]. Podczas imprezy Joseph stworzył dobrze funkcjonującą parę środkowych z Lutherem Burrellem^[38][39]. Zawodnik rodem z Derby zdobył wówczas cztery przyłożenia (dwa z Włochami, po jednym z Walią i Szkocją), co stanowiło najlepszy wynik wśród wszystkich zawodników^[5][23][39]. Anglicy zajęli ostatecznie drugie miejsce, jedynie gorszym bilansem „małych” punktów ustępując Irlandii^[40][41]. Występy podczas turnieju sprawiły, że wkrótce zaczął być postrzegany jako zawodnik o pewnym miejscu w składzie w kontekście zbliżającego się Pucharu Świata, który miał zostać rozegrany w Anglii^[6][42]. Zgodnie z przewidywaniami zawodnik Bath otrzymał powołanie na turniej^[43][44], jednak już w pierwszym meczu z Fidżi doznał urazu mięśnia piersiowego. Z tego powodu opuścił spotkanie z Walią, a wyleczywszy kontuzję wrócił na pojedynek z Australią^[45]. Ponosząc dwie porażki (właśnie z Walią i Australią), gospodarze przedwcześnie zakończyli swój udział w mistrzostwach już na fazie grupowej^[46]. Po odpadnięciu z rozgrywek Joseph przeszedł operację uszkodzonego mięśnia^[45], który – jak się okazało – tylko w trzeciej części przytwierdzony był wówczas do kości^[47]. Rehabilitacja przewidziana pierwotnie na trzy miesiące^[45] zakończyła się pomyślnie miesiąc wcześniej^[47].

Na początku 2016 roku, podczas Pucharu Sześciu Narodów był podstawowym zawodnikiem swojej reprezentacji, zaś Anglicy po raz pierwszy od 13 lat sięgnęli po Wielki Szlem^[5][48].

W 2019 roku brał udział w Pucharze Świata, podczas którego reprezentacja Anglii dotarła do finału. W nim jednak 12:32 uległa Południowej Afryce^[49][50].

• nominacja do nagrody Objawienia Sezonu 2011/2012 w Anglo-Welsh Cup (Breakthrough Player of the Season)^[51]
• nominacja do nagrody Odkrycia Sezonu 2011/2012 w English Premiership (Discovery of the Season)^[1][18]
• nagroda dla najlepszego gracza Premiership Rugby Sevens Series w edycji 2012^[19]
• nominacja do nagrody European Professional Club Rugby dla Europejskiego Gracza Roku 2014 (EPCR Europan Player of the Year)^[52]
• nagroda Rugby Players’ Association dla Zawodnika Roku 2015 według Zawodników (RPA Players’ Players of the Year)^[5][23]
• nagroda Rugby Player’s Association dla Zawodnika Roku 2015 (RPA Player of the Year)^[5][23]
• nominacja do nagrody dla Zawodnika Turnieju podczas Puchar Sześciu Narodów 2016 (Six Nations Player of the Tournament)^[53]

Jonathan wywodzi się ze związanej ze sportem rodziny. Jego ojciec, Ivan pochodzi z należącej do Grenady wyspy Carriacou, jednak w dzieciństwie przeniósł się do Anglii^[6]. Tam też zaczął grać w rugby – występował na pozycji łącznika ataku i zewnętrznego środkowego^[6][7]. Szczytem jego kariery było 11 występów dla Northampton Saints, jakie zaliczył w latach 1982–1986^[7], później zaś występował w Derby^[10]. Po zakończeniu przygody ze sportem został technologiem chemicznym^[6]. Matka Josepha, Pip z powodzeniem uprawiała pływanie i hokej na trawie^[6]. Siostra rugbysty Hannah reprezentowała Anglię w netballu, zaś rodzeństwo ma jeszcze dwóch braci, Aleksa i Willa^[7].