Licentia poetica

Licentia poetica, także: licencja poetycka, swoboda poetycka^[1][2] – wyrażenie pochodzące z łaciny^[1]; oznacza wolność twórczą i poetycką, dopuszczającą odstępstwa od norm językowych^[3], reguł formalnych lub wierności w opisie faktów^[3], zwłaszcza historycznych^[4].

Zasada ta dopuszcza w twórczości literackiej maksymalną swobodę, np. tworzenie na potrzeby danego utworu innowacji słownych, stosowanie nigdzie indziej niespotykanych form wyrazowych czy też szczególne dopasowanie szyku wyrazów dla uzyskania efektu metrycznego bądź rytmicznego. W szerszym ujęciu licentia poetica odnosi się również do swobody w zakresie rzeczowości, przedstawiania faktów^[3].

Terminem licentia poetica po raz pierwszy posłużył się Lucjusz Anneusz Seneka^[1].