Lista zawodowych mistrzów świata wagi półciężkiej w boksie

O’Brien zrezygnował z obrony tytułu preferując walkę o mistrzostwo wagi ciężkiej z Tommy Burnsem^[1].

Dillon uzyskał tytuł 14 kwietnia 1914 pokonując Battlinga Levinsky’ego ale powszechną aprobatę uzyskał dopiero 15 czerwca 1914 kiedy pokonał Boba Moha uznawanego za mistrza przez NYSAC.

Delaney zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej^[2].

Przeszedł do kategorii ciężkiej, w której pokonał Jamesa J. Braddocka 18 lipca 1929.

Rosenbloom był powszechnie uważany za mistrza. NBA w okresie od 18 marca do 17 grudnia 1932 za mistrza uznawała Georga Nicholsa oraz od 1 marca do 24 marca 1933 Boba Godwina^[3][4].

Lewis próbował zdobyć tytuł w wadze ciężkiej. 25 stycznia 1939 przegrał przez KO w 1r z Joe Louisem. Ze względu na problemy ze zdrowiem (ślepota na lewe oko) 17 marca 1939 nie został dopuszczony do walki w obronie tytułu z Dave'em Clarkiem przewidzianej na 31 marca, po czym w czerwcu 1939 zakończył karierę^[5].

Conn został uznany uniwersalnym mistrzem po pokonaniu Melio Bettiny uznawanego przez NYSAC. Zrezygnował z tytułu, po jego obronie z Gusem Lesnevichem, przechodząc do wagi ciężkiej.

Moore w 1960 został pozbawiony tytułu przez NBA jednak większość nie uznawała tej decyzji. 10 czerwca 1961 po raz ostatni obronił tytuł organizacji NYSAC i przeszedł do kategorii ciężkiej^[6].

Foster został pozbawiony tytułu WBA po walce o mistrzostwo świata w wadze ciężkiej, którą przegrał z Joe Frazierem 18 listopada 1970 przez KO w 2r.

Foster zrezygnował z tytułów WBA i WBC ogłaszając zakończenie kariery. Powrócił na ring w 1975.

Conteh pozbawiony został tytułu WBC.

Spinks zrezygnował z tytułów mistrza wagi półciężkiej zostając mistrze IBF w wadze ciężkiej, po pokonaniu Larry Holmesa 21 września 1985, co uznane zostało przez Ring Magazine za niespodziankę roku^[7].

Hearns zrezygnował z tytułu WBC w wadze półciężkiej pokonując Juana Domingo Roldana, w walce o tytuł WBC w wadze średniej 29 października 1987^[8].

Leonard pokonał Donny Lalonde w walce o tytuł WBC w wadze półciężkiej oraz inauguracyjny tytuł WBC w wadze super średniej. Nie bronił tytułu w wadze półciężkiej pozostając mistrzem WBC w wadze super średniej^[9].

Moorer zrezygnował z tytułu WBO kontynuując karierę w wadze ciężkiej.

Barkley zrezygnował z obrony tytułu.

Tiozzo zrezygnował z tytuł WBC decydując się na próbę zdobycia tytułu w junior ciężkiej, czego dokonał 8 listopada 1997 pokonując Nate Millera.

Michalczewski został pozbawiony tytułu organizacji IBF, a następnie (1 lipca 1997) WBA, nie zamierzając wywiązać się z ich obrony.

WBA nadała w roku 2000 Jonesowi tytuł « super mistrza » (SC). Pod koniec roku 2002 pozbawiony został tytułów IBF i WBC.

Tarver stracił tytuł WBC 8 listopada 2003 na rzecz Roy Jonesa Jr, a pozbawiony został tytułu IBF.

Erdei zrezygnował z tytułu WBO zostając 14 listopada 2009 mistrzem wagi junior ciężkiej organizacji WBC po pokonaniu Włocha Giacobbe Fragomeniego.

Johnson zdobył wakujący tytuł IBF po pokonaniu Clintona Woodsa. Pozbawiony został tytułu stając do pojedynku z Antonio Tarverem, 18 grudnia 2004, o pas organizacji IBO^[10].

Tiozzo zrezygnował z tytułu kończąc karierę w lipcu 2006^[11].

Tarver został pozbawiony pasów przez WBA i WBC nie broniąc ich tytułów a tytuł organizacji IBO^[12].

Dawson pozbawiony został tytułu WBC 11 lipca 2008, po odmowie jego obrony z oficjalnym pretendentem, mistrzem przejściowym, Adrianem Diaconu, który został mistrzem pełnoprawnym.

Green zawiesił karierę 25 marca 2008 rezygnując z tytułu WBA.

Dawson stracił tytuł IBF rezygnując z obowiązkowej obrony z Tavorisem Cloudem.

Brähmer został pozbawiony tytułu kiedy kolejny raz zgłosił niemożność jego obrony z powodu kontuzji, tym razem z Nathanem Cleverlym.

Cleverly ogłoszony został mistrzem WBO po pozbawieniu tytułu Jürgena Brähmera.

Hopkins po pokonaniu Bejbuta Szumenowa 19 kwietnia 2014 został supermistrzem WBA i mistrzem IBF.

Kowalow po pokonaniu Bernarda Hopkinsa 8 listopada 2014 został supermistrzem WBA oraz mistrzem IBF i WBO.