Loriciels
Loriciels – francuska wytwórnia gier komputerowych, działająca w latach 1983–1994 i znana z takich przebojów, jak L’Aigle d’or oraz Billy la Banlieue. Z Loriciels współpracowali tacy projektanci, jak Louis-Marie Rocques, Jean-Philippe Biscay i Éric Chahi. Była to jedna z najstarszych spółek produkujących gry komputerowe we Francji, obok Ère informatique i Infogrames[1].
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia | 1983 |
| Data likwidacji | 1994 |
| Prezes | Marc Bayle |
Historia
Założycielami Loriciels byli informatycy Laurant Weill i Marc Bayle. Nazwa wytwórni wywodziła się od komputera Oric, którego początkowo używali Weill i Bayle[2]. Loriciels początkowo specjalizowało się w produkcji podrobionych wersji znanych przebojów na automaty[a] oraz prostych grach przygodowych, takich jak Le Manoir du Dr Genius (1983) oraz La Mystère de Kikekankoi (1983)[2]. Sławę wytwórni zapewniła jednak dopiero przygodowa gra akcji L’Aigle d’or (1984) Louisa-Marie Rocques’a o wyprawie w głąb westfalskiego zamku w poszukiwaniu tytułowego posążka[4]. Była to pierwsza gra Loriciels nagrodzona wyróżnieniem Tilt d’Or[4]. Kolejną nagrodą Tilt d’Or została uhonorowana gra Billy la Banlieue (1986) Jeana-Philippe’a Biscaya, która zawierała szereg minigier inspirowanych przebojami arcade, jak również ukazywała zjawisko przestępczości w części zurbanizowanych dzielnic paryskich[5][6]. Specjalnością Loriciels były także horrory, do których oprócz L’Aigle d’or zaliczały się Infernal Runner (1985) Michela Koella i Yves’a Korty[b], Le Pacte (1986) Érica Chahiego oraz Massacre (1987) według pomysłu Francisa Piérota[8][9].
W 1985 roku Bayle wraz z Pascalem Pellier i Jeanem-Christophe’em Maurice’em założył filię Loriciels, nazwaną Priams, która zajmowała się oprogramowaniem użytkowym. W międzyczasie wytwórnia przestawiła się na produkcję gier na nowsze komputery firm Atari, Commodore i Amstrad[2]. Loriciels odnosiło kolejne sukcesy takimi grami, jak Space Racer (1988), Panza Kick Boxing (1989) oraz Jim Power (1992). Jednakże w 1989 roku Bayle odszedł z Loriciels, poświęcając pełnię swej uwagi Priams, w związku z czym Weill zmienił nazwę wytwórni na Loriciel[2][10]. Ze względu na narastające problemy finansowe spółka ostatecznie ogłosiła upadłość w 1994 roku[2].
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Marion Bargiacchi, PORTRAIT. Éric Chahi, le développeur discret devenu une figure du jeu vidéo à la française [online], Ouest France, 7 maja 2021 [dostęp 2022-12-13].
- Alexis Blanchet, 2. From Le Vampire Fou to Billy la Banlieue: Genre, Influences and Social Commentary in 1980s French Videogames, Víctor Navarro-Remesal, Óliver Pérez-Latorre (red.), Amsterdam University Press, 31 grudnia 2021, s. 59–74, DOI: 10.1515/9789048550623-004, ISBN 978-90-485-5062-3 [dostęp 2022-12-13].
- Filip Jankowski, Przegrana tymczasowa, przegrana permanentna. Ludyczny i egzystencjalny charakter porażki w dwóch wersjach gry „Infernal Runner”, „Mała Kultura Współczesna”, październik 2016 [dostęp 2022-12-13].
- Filip Jankowski, Tropem pierwszych francuskich survival horrorów, „Homo Ludens” (1 (14)), 2021, s. 29–42, DOI: 10.14746/hl.2021.14.2, ISSN 2080-4555 [dostęp 2022-12-13].
- Thomas Ribault, Épopée: Tales from French Game Developers, New Jersey: Hardcore Gaming 101, 2019, ISBN 978-1-79824-496-8.
- Colin Sidre, From Importers to Designers and Publishers: How Distributors and Computer Stores Helped Shape the French Video Game Industry, „Kinephanos”, 5, 2015, s. 72–73.
- Colin Sidre, Le contexte d’émergence d’une industrie du jeu vidéo en France (1975-1988): Logiques de production et modèles éditoriaux, „Réseaux”, N° 224 (6), 2020, s. 31–58, DOI: 10.3917/res.224.0031 [dostęp 2022-12-13].
- Tilt d’Or, „Tilt” (17), listopad 1984, s. 42–48 (fr.).