Niloofar Rahmani

Urodziła się w Kabulu. Od dzieciństwa marzyła o tym by zostać pilotem^[1]. Pierwszy samodzielny lot odbyła samolotem Cessna 182^[1]. W 2010 znalazła się na liście kandydatów na pilotów wojskowych, kształcących się pod kierunkiem pilotów amerykańskich. Po ukończeniu szkolenia w lipcu 2012 otrzymała awans na podporucznika i została przydzielona do jednostki transportowej, latającej na samolotach C-208^[1]. Mimo wyraźnego zakazu przewożenia rannych i zabitych przez samoloty służące do transportu towarów, Rahmani z własnej woli zaangażowała się w pomoc rannym żołnierzom w czasie jednej z misji transportowych. Rannych dostarczyła do szpitala, za naruszenie regulaminu nie została ukarana^[1].

Kiedy informacje o afgańskiej pilotce pojawiły się w prasie, rodzina Rahmani zaczęła otrzymywać pogróżki od talibów, co zmusiło ją do wielokrotnej zmiany miejsca zamieszkania^[1]. Mimo zagrożenia, Rahmani kontynuowała karierę wojskową, a jako instruktor latania, stawała się inspiracją dla innych kobiet w Afganistanie. W latach 2015–2016 przeszła szkolenie na samolotach C-130 Hercules, uzyskując stopień kapitana. W konsekwencji zwróciła się z prośbą do władz amerykańskich o udzielenie jej azylu politycznego. W jej przekonaniu noszenie przez nią munduru spotyka się z wrogością w jej ojczystym kraju^[2]. Azyl uzyskała w kwietniu 2018^[1].

W 2015 została uhonorowana nagrodą International Women of Courage Award. W 2021 opublikowała autobiografię p.t. Open Skies: My Life as Afghanistan's First Female Pilot.

• Daughters of Greatness: Capt. Niloofar Rahmani. = 2019-01-07 [online], alicenter.org, 2018  (serb.).