Przy sadzeniu róż

Utwór narodził się po powstaniu listopadowym, pod koniec 1831, w Mikołajowicach koło Tarnowa. Goszczyński, zmuszony do opuszczenia Królestwa Polskiego, przez kilkanaście miesięcy (1831–1832) przebywał w tamtejszym dworku swojego przyjaciela Józefa Tetmajera^[1].

W oryginale wiersza, pod jego tytułem, znajduje się dedykacja „Do M. S.”, oznaczająca Michała Szweycera.

Do wiersza dodano melodię nieznanego autora, pochodzącą z pieśni, którą wcześniej śpiewali zesłańcy wygnani na Syberię^[1].

Już w pierwszych latach istnienia harcerstwa pieśń Sadźmy róże była śpiewana przez harcerki (m.in. Olgę Drahonowską i Jadwigę Falkowską) we Lwowie^[2]. W latach 1939–1945 utwór (w nieco zmienionej wersji) stał się bardzo popularny wśród młodzieży. Pieśń tę obrała sobie wówczas jako hymn Warszawska Chorągiew Harcerek^[2]. Utwór ten był też śpiewany w czasach „Solidarności”.

Pieśń była wykonywana przez Antoninę Krzysztoń^[3] i znalazła się na jej płycie Czas bez skarg.

• Antonina Krzysztoń – Przy sadzeniu róż. Polskie Radio. [dostęp 2016-11-15].