Samochodowe Mistrzostwa Europy

Pierwsze Mistrzostwa Europy odbyły się w 1931 roku według przepisów Formuły Libre, które zakładały minimalną masę samochodu na poziomie 900 kg. Był to typ wyścigów długodystansowych, które trwały przynajmniej dziesięć godzin, a każda załoga liczyła dwóch kierowców. W roku 1932 wyścigi trwały od pięciu do dziesięciu godzin. W latach 1933–1934 nie rozgrywano mistrzostw. Na sezon 1935 zmieniono przepisy, ograniczające masę pojazdów do 750 kg^[1]. W tym czasie Hitler rozpoczął finansowe wspieranie niemieckich konstruktorów wyścigowych, co zaowocowało dominacją Mercedesa i Auto Uniona w drugiej połowie lat 30.^[2]. Od 1938 roku obowiązywała nowa formuła, dopuszczająca stosowanie silników wolnossących (o poj. do 4,5 litra) oraz doładowanych (o poj. do 3 litrów)^[1]. II wojna światowa uniemożliwiła AIACR wyłonienie mistrza w roku 1939^[3]. Korpsführer Adolf Hühnlein, prezydent Oberste Nationale Sportbehörde für die Deutsche Kraftfahrt (Niemieckiego Związku Motorowego) ogłosił mistrzem Hermanna Langa, chociaż według oficjalnej punktacji zostałby nim Hermann Paul Müller^[4].

W przeciwieństwie do wyścigów Formuły 1, mistrzostwo otrzymywał kierowca z najmniejszą liczbą punktów; w przypadku, kiedy więcej kierowców miało tę samą liczbę punktów, zwyciężał zawodnik z największym pokonanym dystansem. Za pierwsze, drugie i trzecie miejsce przyznawano odpowiednio 1, 2 i 3 punkty. Kierowcy, którzy pokonali przynajmniej trzy czwarte dystansu, otrzymywali 4 punkty. Zawodnicy z przejechaną minimum połową wyścigu zdobywali 5 punktów. Tym, którzy pokonali przynajmniej ćwierć wyścigu, przyznawano 6 punktów. Kierowcy, którzy przejechali poniżej ćwierci dystansu, zdobywali 7 punktów. Zawodnicy, którzy nie wystartowali w wyścigu, otrzymywali 8 punktów^[5].