Samospalenie (pseudonauka)

Zdaniem osób, przekonanych co do faktycznego występowania samospalenia, typowymi zjawiskami zachodzącymi w jego trakcie są jasnoniebieski kolor płomieni oraz gęsty gryzący dym wydobywający się z ciała. Do tego dochodzi jeszcze syk do złudzenia przypominający syk ulatniającego się gazu. Z ciała pozostają tylko popioły – nawet kości ulegają spaleniu, co może świadczyć o olbrzymiej temperaturze ognia albo długim czasie spalania.

Na uniwersytecie w Leeds doktor D. J. Gee jako pierwszy zaczął poważne badania nad zjawiskiem samozapłonu. Jakiś czas później wyniki eksperymentu przedstawił w czasopiśmie Medicine, Science and the Law. Według nich picie alkoholu w żadnym wypadku nie oddziałuje na fenomen samozapłonu.

Możliwe, że od źródeł ognia zapalają się ubrania lub sprzęty, od nich zapala się ciało, wytapia się z niego tłuszcz (który znajdowano w okolicy „samospalonych” osób), tłuszcz podsyca ogień i po dostatecznie długim czasie nawet w stosunkowo niskiej temperaturze (niższej od 1300 stopni w piecu krematoryjnym) następuje spopielenie całego ciała, włącznie z kośćmi. Czasami jednak nie ma ewidentnych dowodów na istnienie źródła, które mogłoby spowodować pożar^[1].

• Jedna ze współczesnych osób rekomendująca konieczność rozwoju badań naukowych nad energią kundalini, Indus Gopi Krishna, doświadczający w swoim ciele przez okres kilku miesięcy szczególnie silnego źródła ciepła (Od środka trawił go ogień, jakby w jego wnętrzu buchał piec^[2]) wspomina przestrogę wypowiedzianą przez guru jego szwagra. Hinduistyczny guru przestrzegał iż w przypadku, gdy zajdzie rozbudzenie i przesunięcie kundalini śakti z poziomu muladharaćakry w górę ciała kanałem nazywanym w fizjologii mistycznej hathajogi i tantryzmu jako pingalanadi (kanał słoneczny, przeciwległy dla idanadi – kanału księżycowego)

.

• O odczuwaniu gorąca, wypalającego od wewnątrz ciało i powodującego utratę wagi, podczas praktykowania zaleconej przez swojego guru sadhany, wspomina w autobiograficznej książce Swami Muktananda Paramahansa:

Bhagawan Nityananda objaśniał mu:

i dla ulgi polecał stosować substancję z rośliny khus^[4]. Muktananda wiąże te doznania z oczyszczaniem drugiego z czterech subtelnych ciał istoty ludzkiej (śarira), postrzeganego przez mistyków indyjskich w wizjach w formie białego płomienia. Ciału temu patronuje biała bogini Sweteśwari, a jaźń związana z tym ciałem nazywana jest tajdźasa^[5].

• Intensywny proces przepływu prany, odbywający się w sposób niekontrolowany i przez kanały (nadi) drugorzędne zamiast przez kanał centralny suszumnanadi, może być przyczyną szaleństwa, samospalenia lub śmierci^[6].
• Swami Rama w swej książce: „Żyjąc wśród himalajskich mistrzów” wymienia wśród sposobów osiągania mahasamadhi również samospalenie w ciągu ułamka sekundy, poprzez medytację na manipuraćakrze (ćakrze splotu słonecznego)^[7].
• Bhagawatapurana przedstawia boginię Sati świadomie rezygnującą z życia, jako siedzącą twarzą na północ i obejmowaną przez ogień palący jej ciało fizyczne, będący celowym następstwem jej wejścia w stan medytacji^[8]

• Informacja o takiej genezie ognia pojawia się również w poemacie Ćandimangal (59-63) Mukundaramy Ćakrawartiego:

• zdaniem autorów hinduistycznych, wewnętrzny ogień pochodzący z sat nie powoduje bólu fizycznego podczas rytualnego samobójstwa wdowy (sati), analogicznie jak wewnętrzny ogień jogi (trl. yogāgni) w opowieści o samospaleniu się Sati, żony Śiwy^[10]

• Ablaze! The Mysterious Fires of Spontaneous Human Combusion, Larry E. Arnold, ISBN 0-87131-789-3, ISBN 978-0871317896, Wydawca: M. Evans & Company, [1]

• samozapłon
• Tapas (asceza)
• Tummo

• Massimo Polidoro: SHC. W poszukiwaniu cudownego samospalenia
• przypadek samozapłonu w Polsce: 30 stycznia 1998 r. w: Spontaniczny samozapłon – zagadka rozwiązana?, interia.pl, Tadeusz Oszubski, [2] (dostęp 2013-02-03), [3] (dostęp 2013-02-03).