Underground hip-hop
Undergroundowy hip-hop, czasem nazywany hip-hopem undergroundowym – termin zbiorczy dla muzyki hip-hopowej poza ogólnym kanonem komercyjnym[1]. Jest zwykle kojarzony z niezależnymi artystami, podpisanymi z niezależnymi wytwórniami lub bez wytwórni. Undergroundowy hip-hop często charakteryzuje się społecznie świadomymi, pozytywnymi lub antykomercyjnymi tekstami[2]. Nie ma jednak motywu jednoczącego ani uniwersalnego – według AllMusic, „nie ma on sonicznych uwarunkowań”. Termin „underground” odnosi się również do społeczności muzyków, fanów i innych osób wspierających niekomercyjną lub niezależną muzykę. Sceny muzyczne silnie związane z undergroundowym hip-hopem obejmują alternatywny hip-hop i świadomy hip-hop. Wielu artystów, którzy są obecnie uważani za „undergroundowych”, mogli już nawet przebić się do listy przebojów Billboard 200[3].
Style
Undergroundowy hip-hop obejmuje kilka różnych stylów muzycznych. Liczne akty w książce How to Rap są opisane jako undergroundowe, świadome, politycznie lub społecznie, są to np.: B. Dolan[4], Brother Ali[4], Diabolic[5], Immortal Technique[6], Jedi Mind Tricks[7], Micranots[8], Mr. Lif, Murs[5], Little Brother[3], P.O.S[9], Zion I oraz wielu innych[10].
Undergroundowi artyści z uznanymi przez krytyków albumami to Atmosphere[4], Binary Star[7], Blu, Cannibal Ox[3], Company Flow[11], Del the Funky Homosapien[12], Freestyle Fellowship[7], Hieroglyphics[13], Juggaknots, Jurassic 5[11], Kool Keith[6], Little Brother[4], MF DOOM[14], Non Phixion[15], Planet Asia[16], RJD2[6], MC TP[17], Ammar Kazi oraz wielu innych[10].
Ponadto wielu artystów undergroundowego hip-hopu zostało oklaskiwanych za artystyczne i poetyckie wykorzystanie ich tekstów, takich jak Aesop Rock, Lil 808, Aceyalone[7], Busdriver, Cage[16], CunninLynguists[18], Dessa, Doomtree, El-P[5], Eyedea & Abilities[5], Itslordjoshua, Illogic[14], Onry Ozzborn, MF DOOM, Rob Sonic[12], Sage Francis[3], Shad, Sleep oraz wielu innych[10].
Niektórzy artyści undergroundowi tworzą muzykę celebrującą podstawowe elementy lub filary kultury hip-hopowej, na przykład Classified, Dilated Peoples, People Under The Stairs i Fashawn, których muzyka „przypomina złoty wiek hip-hopu”[6].
Wczesne początki
W początkowych latach gatunku jakim jest hip-hop zdecydowana jego większość z definicji była muzyką undergroundową. Chociaż The Sugarhill Gang odniósł komercyjny sukces w 1979 roku, większość artystów nie podzieliła tego szczęścia aż do połowy lat osiemdziesiątych. Debiutancki album grupy hip-hopowej Ultramagnetic MCs pt. Critical Beatdown (1988) jest postrzegany jako jeden z najwcześniejszych przykładów „undergroundowego hip hopu”[19]. Opisywano, że album był charakterystyczny dla tego, co później nazwano „undergroundowym hip-hopem”. Nowojorski undergroundowy raper Kool Keith odniósł znaczący sukces swoim albumem Dr. Octagonecologyst, zyskując więcej uwagi niż jakikolwiek współczesny niezależny album hip-hopowy „od dłuższego czasu”[20]. Stretch Armstrong and Bobbito Show był znanym undergroundowym programem radiowym, nadawany w WKCR, a później WQHT w Nowym Jorku od 1990 do 1999 roku[21][22]. Występowali tam raperzy, tacy jak The Notorious B.I.G., Big L, Jay-Z i Eminem, a także grupy takie jak Wu-Tang Clan, Mobb Deep i Fugees, wszystkie zanim zdobyły jakąkolwiek popularność[23]. [23] W 1999 roku Prince Paul i Breeze Brewin stworzyli jeden z pierwszych albumów opery rapowej, zatytułowany A Prince Among Thieves. Magazyn Rolling Stone dał albumowi ocenę 4,5/5[24].
Undergroundowi raperzy
Lista nie jest kompletna, możesz ją uzupełnić używając przypisów