Uwierzytelnienie
Uwierzytelnienie – czynność polegająca na sprawdzeniu, stwierdzeniu i poświadczeniu, że przyrząd pomiarowy spełnia wymagania metrologiczne ustalone w przepisach, normach, zaleceniach międzynarodowych lub innych właściwych dokumentach, a jego wskazania zostały odniesione do państwowych wzorców jednostek miar i są z nimi zgodne w granicach określonych błędów pomiaru[1].
Użycie w polskim prawodawstwie
To określenie jest nieobowiązujące wraz z wejściem w życie w dniu 1 stycznia 2003 r. ustawy „Prawo o miarach” z dnia 11 maja 2001 r.[2] W związku z ujednolicaniem przepisów przed wstąpieniem Polski do Unii Europejskiej jego funkcję przejęła w zakresie metrologii prawnej – legalizacja oraz w zakresie przewidzianym w trybie art. 15 ustawy „Prawo o miarach” z dnia 3 kwietnia 1993[1] – wzorcowanie. Jednak wciąż można spotkać się z tym określeniem w niektórych środowiskach.
Zastosowanie
Obowiązkowi uwierzytelnienia podlegały przyrządy pomiarowe określone przez Prezesa Urzędu, na wniosek lub w porozumieniu z zainteresowanym ministrem albo kierownikiem urzędu centralnego, mające znaczenie dla bezpieczeństwa życia, ochrony zdrowia i ochrony środowiska[1].
Dowodem uwierzytelnienia było świadectwo albo cecha uwierzytelnienia. Wzory cech uwierzytelnienia określał Prezes Urzędu.
Art. 15 Ustawy
„Przyrządy pomiarowe nie podlegające legalizacji ani obowiązkowemu uwierzytelnieniu mogą być uwierzytelnione na wniosek zainteresowanych.”[1]
Zobacz też
- wzorcowanie
- legalizacja
- metrologia prawna