Wikipedysta:Plejek/Silnik retrogradacyjny
Silnik retrogradacyjny to silnik rakietowy zapewniający ciąg przeciwny do ruchu samolotu, pocisku lub statku kosmicznego, powodując w ten sposób zmniejszenie jego prędkości. Stosuje się je głównie w statkach kosmicznych.[1]
Zastosowanie
Manewry deorbitacyjne
Kiedy statek kosmiczny na orbicie zostanie dostatecznie spowolniony, jego wysokość zmniejsza się do punktu, w którym siły aerodynamiczne zaczynają gwałtownie spowalniać ruch pojazdu, po czym statek powraca na ziemię. Bez silników retrogradacyjnych statki kosmiczne pozostawałyby na orbicie przez lata, aż ich orbity naturalnie zwolniłyby i umożliwiły wejście w atmosferę; w wypadku lotów załogowych, stałoby się to długo po wyczerpaniu się systemów podtrzymywania życia.[1]
Rakiety nośne wielokrotnego użytku
Od 2010 roku pojawiły się nowe zastosowania silników retrogradacyjnych, które są wykorzystywane w rakietach nośnych wielokrotnego użytku. Po rozdzieleniu się drugiego stopnia, pierwszy stopień rakiet Falcon 9 i Falcon Heavy należących do firmy SpaceX wykorzystuje główne silniki do wyhamowania prędkości pierwszego stopnia rakiety tuż przed swoim lądowaniem. Następnie pierwszy stopień jest on odnawiany i przygotowywany do kolejnego lotu.[2][3][4]
Program Merkury
Deorbitujący się statek kosmiczny Programu Merkury wykorzystywał trzy silniki retrogradacyjne, które były przypięte do osłony termicznej znajdującej się na spodzie statku. Silniki te generowały łącznie 4,5 kN i działały przez 10 sekund. W sytuacji awaryjnej wystarczył tylko jeden z trzech silników by móc przywrócić statek kosmiczny na Ziemię.[5][6]
Program Gemini
Statek kosmiczny Gemini używał czterech silników retrogradacyjnych i były one zamontowane w tylnej części modułu adaptera, umieszczonej tuż za osłoną termiczną kapsuły.[7][8]