Bolonjska škola

Bolonjska škola ili škola Bolonje u slikarstvu procvjetala je u Bolonji, glavnom gradu Emilie Romagne, između 16. i 17. vijeka u Italiji i nadmetala se sa Firencom i Rimom kao centrima slikarstva. U njene najvažnije predstavnike spadaju porodica Carracci, uključujući Ludovica Carraccija i njegova dva nećaka, braću Agostina Carraccija i Annibalea Carraccija. Kasnije su joj pripadali i drugi istaknuti slikari baroka: Domenichino i Lanfranco, aktivni većinom u Rimu, na kraju Guercino i Guido Reni, i Accademia degli Incamminati u Bolonji, koju je vodio Lodovico Carracci. Određeni umjetnički sporazumi, koji su s vremenom postali tradicionalistički, razvili su se u Rimu tokom prvih decenije 16. vijeka. Kako je vrijeme prolazilo, neki umjetnici tražili su nove pristupe svom radu koji više nisu odražavali samo rimski manir. Studio Carraccija tragao je za inovacijama ili izumima, tražeći nove načine da se otrgne od tradicionalnih oblika slikanja dok je nastavio tražiti nadahnuće u književnim savremenicima; taj studio formulirao je stil koji se razlikovao od priznatih manira umjetnosti svog vremena. Taj stil posmatran je ujedno kao sistematičan i imitativan, posuđujući specifične motive od prošlih rimskih škola umjetnosti i inovirajući modernistički pristup.