Omar II

Umar ibn Abd al-Aziz (cca. 682 - februar 720) ^[1] (arapski: عمر بن عبد العزيز‎) je bio omejadski kalif koji je vladao od 717. do 720. Bio je rođak ranijeg kalifa, odnosno sin Abd al-Malikovog mlađeg brata Abd al-Aziza. Također je bio praunuk Umar bin Al-Khattaba, jednog od suputnika proroka Muhameda.

Prije dolaska na prijestolje je služio kao guverner Medine kalifa Al-Valida I, a potom i njegovog nasljednika Sulejmana. Tamo se istakao čestitošću i sklonošću da sve odluke donosi uz prethodno savjetovanje sa lokalnim skupštinama, zbog čega iz Medine nije išla nijedna pritužba u prijestolnicu Damask, a iz današnjeg Iraka su se tamo doseljavale izbjeglice pred okrutnom vladavinom guvernera Al-Hajjaj bin Yousefa. Kada se Sulejman razbolio, a nije imao odraslih sinova, prihvatio je Omara kao nasljednika. Omar je na prijestolje stupio godine 717.

Omarovu kratku vladavinu je obilježio težak poraz, odnosno neuspjeh pokušaja da se zauzme Carigrad, što je predstavljalo prekretnicu bizantsko-arapskih ratova. Sa druge strane, arapski izvori slave Omara zbog njegove pobožnosti i skromnosti; pod njegovom vladavinom je otpočelo prikupljanje hadisa, a poznat je i po velikodušnom dijeljenju sve svoje imovine sirotinji. Također je strogo primjenjivao šerijatsko pravo, donijevši ukaze kojim se zabranila dotada uobičajena praksa da se muškarci i žene zajedno kupaju. Njegova politika je izazvala nezadovoljstvo velikodostojnika koji su potkupili slugu da ga otruje. Omar je na samrti pomilovao počinitelja. Naslijedio ga je rođak Jezid II.

Sunitska tradicija Omara slavi kao prvog mudžadida, odnosno "obnovitelja" u historiji islama.