Zabranjeno u Bostonu
Zabranjeno u Bostonu (engleski: Banned in Boston) je izraz kojim su se u SAD u drugoj polovici 19. i prve tri četvrtine 20. vijeka označavala sva književna i umjetnička djela čija je objavljivanje, prikazivanje ili distribuiranje bilo zabranjeno u Bostonu i/li državi Massachusetts zbog sadržaja koji se smatrao neprihvatljivim zbog erotskog ili sadržaja koji je na neki drugi način bio u suprotnosti sa viktorijanskim društvenim normama.
Iako se takva praksa vezuje uz puritanske korijene Bostona i Nove Engleske u 17. vijeku, izraz je postao aktualan zbog demografskih promjena dva vijeka kasnije, odnosno naglog priliva siromašnih irskih imigranata u Boston, a na čiji je svjetonazor snažno uticala Katolička crkva. Oni su do druge polovice 19. vijeka postali ključni demografski, a brzo i politički faktor u Bostonu; u takvim uvjetima su u Bostonu na izuzetno plodno tlo došle raznorazne inicijative i društveni pokreti protiv "poroka" oličene u znamenitom političaru i borcu protiv nemorala Anthonyju Comstocku. Na njegov poticaj je 1884. osnovano Novoenglesko društvo za stražu i skrb (New England Watch and Ward Society), poznato kao jedna od najuticajnih organizacija i grupa za pritisak u tadašnjim SAD. Pod njihovim uticajem su gradske i državne vlasti donijele niz zakona i uredbi protiv "opscenosti" i "nemorala" koji su bili daleko stroži u drugim dijelovima SAD i koji su se daleko strože provodili.
Sve je to za posljedicu imalo da se Bostonu pod prijetnjom zatvorskih i drugih kazni nisu smjele objavljivati knjige, izlagati slike i statue ili izvoditi kazališne predstave kao u drugim dijelovima SAD. To je za posljedicu imalo to da Boston, iako je bio najstariji od vodećih američkih gradova, u kulturnom smislu počeo značajno zaostajati, pa je njegova književna i kulturna scena bila daleko inferiornija u odnosu na neke mlađe, ali manje "opterećene" gradove kao što su Chicago ili San Francisco. Izraz "zabranjeno u Bostonu" je s vremenom postalo svojevrsni eufemizam za erotski ili svaki malo "pikantniji" sadržaj, pa su s vremenom mnogi izdavači, kazališni, a kasnije i filmski producenti počeli koristiti tu frazu kako bi reklamirali svoje proizvode.
Stroga cenzorska pravila u Bostonu su ukinuta tek 1960-ih i 1970-ih, za što su bile zaslužne tadašnje presude Vrhovnog suda koje su svojim tumačenjima značajno proširile slobodu izražavanja, ali i burne društvene promjene, uključujući seksualnu revoluciju.
Djela zabranjena u Bostonu
- Walt Whitman: Leaves of Grass (zabranjeno 1881)[1]
- Giovanni Boccaccio: Dekameron (1894)[1]
- Elinor Glyn : Three Weeks (1909)[1]
- Sherwood Anderson: Many Marriages (1923)[1]
- Aldous Huxley : Antic Hay (1923)[1]
- The American Mercury (časopis, 1926)[1]
- Eugene O'Neill : Desire Under the Elms (drama, 1926)[1]
- Sinclair Lewis: Elmer Gantry (1927)[1]
- Theodore Dreiser: An American Tragedy (1927)[1]
- Ernest Hemingway: The Sun Also Rises (1927)[1]
- Upton Sinclair: Oil! (1927)[1]
- Julia Peterkin: Black April (1927)[1]
- John Dos Passos: Manhattan Transfer (1927)[1]
- William Faulkner: Mosquitoes (1927)[1]
- Carl Van Vechten: Nigger Heaven (1927)[1]
- H.G. Wells: The World of William Clissold (1927)[1]
- Sherwood Anderson: Dark Laughter (1927)[1]
- Eugene O'Neill: Strange Interlude (drama, 1929)[1]
- D.H. Lawrence: Lady Chatterley's Lover (1929)[1]
- Ernest Hemingway: A Farewell to Arms (roman u nastavcima, 1929)[1]
- Michael Gold: Jews Without Money(1930)[1]
- Erskine Caldwell: God's Little Acre (1933)[1]
- Seán O'Casey: Within the Gates (drama, 1935)[1]
- Lillian Hellman: The Children's Hour (drama, 1935)[1]
- Clifford Odets: Waiting for Lefty (drama, 1935)[2]
- Lillian Smith: Strange Fruit 1944[1]
- Kathleen Winsor: Forever Amber (1944)[1]
- "The Moon Is Blue" (1953)
- The Everly Brothers : "Wake Up Little Susie" (pjesma, 1957))[3]
- William S. Burroughs : Naked Lunch (1965)[4]