นเรนทรมณฑล
นเรนทรมณฑล (ฮินดี: नरेन्द्रमण्डल นเรนฺทฺรมณฺฑลฺ; อังกฤษ: Chamber of Princes) เป็นสถาบันที่จัดตั้งขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1920 ตามพระราชโองการของพระเจ้าจอร์จที่ 5 แห่งสหราชอาณาจักร ในฐานะจักรพรรดิแห่งอินเดีย เพื่อให้ผู้ปกครองริยาสัต (रियासतें ริยาสตฺ; princely state) มีที่ประชุมแสดงความต้องการและความปรารถนาต่อรัฐบาลอาณานิคมบริติชราช (ब्रिटिश राज บฺริติศราชฺ; British Raj) สถาบันนี้ดำรงอยู่จนกระทั่งบริติชราชสิ้นสุดลงเมื่อ ค.ศ. 1947[1]
ภาพรวม
พระเจ้าจอร์จที่ 5 ทรงตั้งนเรนทรมณฑลขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1920 ตามพระราชโองการลงวันที่ 23 ธันวาคม ค.ศ. 1919 หลังจากที่ทรงอนุมัติพระราชบัญญัติการปกครองอินเดีย ค.ศ. 1919 (Government of India Act 1919) การจัดตั้งนเรนทรมณฑลนี้เป็นผลมาจากการที่ชาติบริเตนเลิกใช้นโยบายแยกผู้ปกครองท้องถิ่นในอินเดียออกจากกันและออกจากโลกภายนอก[2]
นเรนทรมณฑลประชุมกันครั้งแรกเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1921 เริ่มแรกมีสมาชิก 120 คน ในจำนวนนี้ 108 ตำแหน่งไว้สำหรับผู้แทนรัฐสำคัญ ๆ ซึ่งได้เป็นสมาชิกตามสิทธิอันชอบธรรมของตนเอง ส่วน 12 ตำแหน่งที่เหลือไว้สำหรับผู้แทนรัฐต่าง ๆ อีก 127 รัฐ ทำให้รัฐเล็กรัฐน้อย 327 รัฐไม่มีผู้แทน นอกจากนี้ ผู้ปกครองรัฐสำคัญอย่างรัฐพโรทา (बड़ोदा राज्य พโรทาราชฺย; Baroda State), รัฐ ควาลิยัร (Gwalior State), และรัฐโหลการ์ (होलकर โหลฺการ; Holkar) ก็ไม่ยอมร่วมนเรนทรมณฑล[3]
ปรกติแล้ว นเรนทรมณฑลประชุมกันปีละครั้ง ประธานที่ประชุม คือ มหาราชยปาล (महाराज्यपाल มหาราชฺยปาลฺ; Viceroy of India) นเรนทรมณฑลยังตั้งคณะกรรมาธิการซึ่งประชุมกันค่อนข้างบ่อย[3]
ที่ประชุมของนเรนทรมณฑล คือ อาคารสันสัทภวัน (संसद भवन สนฺสทฺภวนฺ; Sansad Bhavan)