เตเฌเว โปส
เตเฌเว โปส (ฝรั่งเศส: TGV POS) หมายเลข 4401-4419 เป็นหนึ่งในรถไฟความเร็วสูงที่ให้บริการโดยบริษัททางรถไฟแห่งชาติฝรั่งเศส (SNCF) และสร้างขึ้นโดยบริษัทอาลสตอม (Alstom) ปัจจุบันเตเฌเว โปส หมายเลข 4402 (ใช้ชื่อว่า V150) สามารถทำลายสถิติความเร็วที่สุดในโลกที่รถไฟเตเฌเว อัตล็องติก (TGV Atlantique) หมายเลข 325 เคยทำไว้ โดยทำความเร็วได้สูงสุดถึง 574.8 กิโลเมตรต่อชั่วโมง[1] ในการวิ่งทดสอบเมื่อวันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2550 โดยใช้ขบวนรถที่มีการปรับแต่งเป็นพิเศษสำหรับสร้างสถิติโลก
TGV POS ย่อมาจาก Paris-Ostfrankreich-Süddeutschland ในภาษาเยอรมัน (แปลว่า "ปารีส-ทางตะวันออกของฝรั่งเศส-ทางใต้ของเยอรมนี")
ลักษณะโดยทั่วไป
รถไฟเตเฌเว โปส นั้นเป็นหนึ่งในรถไฟเตเฌเวรุ่นที่ 3 (ได้แก่ เตเฌเว ดูแปล็กซ์, ตาลิส เปเบกาอา และเตเฌเว โปส) ซึ่งผลิตโดยอาลสตอมและได้รับการพัฒนาให้มีแรงม้าเพิ่มขึ้นกว่าเดิม โดยรถกำลังของเตเฌเว โปส มีกำลัง 12,900 แรงม้า ใช้ไฟฟ้า 25 กิโลโวลต์ และสามารถใช้กำลังไฟในย่านต่าง ๆ กันได้ โดยรับไฟฟ้าจากสายไฟฟ้าเหนือราง โดยใช้เสาสาลี่ (pantograph) มีความเร็วสูงสุด 320 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (ยกเว้นหมายเลข 4402 เร็วสูงสุด 574.8 กิโลเมตรต่อชั่วโมง)ส่วนรถโดยสารนั้น ใช้โบกี้รถโดยสารเก่าที่ได้มาจากการดัดแปลงรถไฟเตเฌเว เรโซ (TGV Réseau) บางส่วนให้กลายเป็นเตเฌเว เรโซ-ดูแปล็กซ์ (TGV Réseau-Duplex)(ใช้โบกี้รถโดยสารสองชั้น (ดูแปล็กซ์) แทนโบกี้รถโดยสารชั้นเดียว) นำมาปรับปรุงทั้งภายในและภายนอกให้มีความสวยงามและสะดวกสบายยิ่งขึ้นและเรียกซีรีส์โบกี้รถโดยสารเหล่านั้นว่า ลาครัว (Lacroix) ตามชื่อนักออกแบบชาวฝรั่งเศสซึ่งได้ออกแบบภายในรถไฟ ภายในให้บริการผู้โดยสารชั้นสองและชั้นหนึ่ง มีเบาะที่สามารถปรับเอนได้ รวมทั้งมีภัตตาคารอยู่ที่โบกี้กลางขบวนรถ (ประมาณโบกี้ที่ 4) รวมทั้งยังมีที่นั่งสำหรับเด็ก ครอบครัว และที่ยึดรถเข็นสำหรับคนพิการ โดยได้ติดมอเตอร์ไฟฟ้าไว้ในทุกแคร่ล้อระหว่างโบกี้เพื่อเพิ่มกำลังให้แก่รถ
ทำลายสถิติโลก
ในวันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2550 รถไฟเตเฌเว โปส หมายเลข 4402 ได้ทำการวิ่งทดสอบโดยใช้รหัสว่า V150 แปลว่า 150 เมตรต่อวินาที ซึ่งในขบวนรถประกอบด้วยรถกำลังเตเฌเว โปส หมายเลข 4402 2 คัน กับโบกี้รถโดยสารสองชั้นแบบดูแปล็กซ์ (Duplex) ซึ่งได้รับการดัดแปลงโดยติดมอเตอร์ลากจูง (Traction Motor) ซึ่งเรียกว่า AGV (Automotrice à grande vitesse)ในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า โบกี้รถโดยสารขับเคลื่อนด้วยตัวเอง (ซึ่งในโบกี้รถโดยสารของ TGV ทุกขบวน จะใช้แคร่ล้อร่วมกันระหว่างโบกี้เพื่อการเข้าโค้งที่ปลอดภัย) ภายในโบกี้แรกจะมีห้องปฏิบัติการซึ่งมีเครื่องมือบอกตำแหน่ง วัดรัศมีโค้ง วัดความเร็วของตัวรถ เพื่อให้การวิ่งทดสอบมีความปลอดภัย ในโบกี้สุดท้ายจะเป็นโบกี้โดยสารไว้รับรองบุคคลสำคัญในระหว่างวิ่งทดสอบ รถกำลังทั้ง 2 คันนั้น ได้มีการดัดแปลงและเพิ่มสมรรถนะให้ดียิ่งขึ้น ได้แก่ เพิ่มกำลังมอเตอร์ลากจูงจาก 12,900 แรงม้า เป็น 25,000 แรงม้า เพิ่มขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางของล้อจาก 920 มม. เป็น 1,092 มม. ปิดที่เก็บเสาสาลี่ที่รถกำลังคันหน้า โดยกางเสาสาลี่ที่รถกำลังท้ายแทน เพื่อให้ถูกต้องตามหลักอากาศพลศาสตร์ รวมทั้งลดแรงเสียดทาน และปิดช่องว่างระหว่างโบกี้ในขบวนเพื่อลดเสียงและแรงเสียดทาน ซึ่ง V150 นั้น ได้วิ่งทดสอบตั้งแต่หลักกิโลเมตรที่ 223 จนถึงหลักกิโลเมตรที่ 167 ของเส้นทางรถไฟความเร็วสูงสายตะวันออก (LGV-Est) ผลปรากฏว่า V150 สามารถทำความเร็วสูงสุดได้ถึง 574.8 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ทำให้ V150 เป็นรถไฟล้อเหล็กที่เร็วที่สุดในโลก โดยทำลายสถิติเก่าซึ่งรถไฟเตเฌเว อัตล็องติก หมายเลข 325 สร้างไว้ที่ 515.3 กิโลเมตรต่อชั่วโมงในเส้นทางความเร็วสูงสายแอตแลนติก (LGV Atlantique)
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้รถไฟเตเฌเว โปส หมายเลข 4402 ได้กลับมาทำขบวนตามปกติโดยกลับมาใช้โบกี้โดยสารชั้นเดียวแบบลาครัวพ่วงกัน 8 โบกี้ แต่ยังคงลวดลายตกแต่งบนรถกำลังเช่นเดิม
การให้บริการ
ประเทศฝรั่งเศสโดยบริษัททางรถไฟแห่งชาติฝรั่งเศส (SNCF) ได้รับอนุญาตจากหน่วยงานด้านความปลอดภัยระบบรางสาธารณะ (Établissement public de sécurité ferroviaire; EPSF) ในการเปิดให้บริการเชิงพาณิชย์ เมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2550[2] และเปิดให้บริการรถไฟเตเฌเว โปส ในขบวนที่ 4401-4405*, 4407-4419 ในเส้นทางความเร็วสูงสายตะวันออก (LGV-Est) ต้นทางจากปารีสไปยังสทราซบูร์ รวมทั้งจะเชื่อมกับเครือข่ายรถไฟความเร็วสูงอีเซเอ (ICE) ของการรถไฟแห่งชาติเยอรมนี ในวันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2550 โดยจะใช้ความเร็วในการบริการ 320 กิโลเมตรต่อชั่วโมง และบางส่วนได้นำไปบริการกับ Lyria ในเส้นทางรถไฟความเร็วสูงไรน์-โรน(LGV Rhin-Rhône) เพื่อไปยังสวิตเซอร์แลนด์
ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2562 บริษัทลีรียา (Lyria) ซึ่งร่วมทุนระหว่างฝรั่งเศส-สวิตเซอร์แลนด์ ได้ปรับปรุงขบวนรถโดยเปลี่ยนไปใช้ขบวน เตเฌเว 2N2 หรือ ยูโรดูแปล็กซ์ 3UA (หมายเลข 4716 ถึง 4730) แทนโดยขบวน เตเฌเว โปส ได้ถูกส่งมอบคืนให้กับ SNCF โดยนำมาใช้สำหรับเส้นทางในประเทศฝรั่งเศสในสายเหนือ (LGV Nord) และสายตะวันออก (LGV-Est)[3]
เทคโนโลยีในต่างประเทศ
ในวันที่ 16 มกราคม พ.ศ. 2551 ประธานาธิบดีอาร์เจนตินา ได้ประกาศว่าการรถไฟแห่งชาติอาร์เจนตินา จะทำการสั่งซื้อรถไฟความเร็วสูงซึ่งใช้เทคโนโลยีของเตเฌเว โปส ซึ่งผลิตโดยอาลสตอม มาใช้การในเส้นทางสายบัวโนสไอเรส-กอร์โดบา