Ermeni Soykırımı'nın inkârı
Ermeni Soykırımı'nın inkârı, Ermeni Kırımı'nın soykırım olarak tanımlanamayacağını savunan veya iddiaların bilimsel yollarla, belgelerle açıklanması gerektiğini savunan tezdir. Ermeni Soykırımı’nın inkârı, bazı ülkelerde tamamen yasaklanmışken bazı ülkelerde soykırım olduğunu ifade etmek hoş karşılanmamaktadır. Pek çok kaynakta ölen insanların sayısı soykırım olduğuna kanıt olarak gösterilmektedir.[1] Ancak bazı araştırmacılara göre de bir soykırım söz konusu değildir. Bu yaklaşımda olanlar, zamanın hükûmetinin bir Ermeni Tehciri gerçekleştirdiğini, olumsuz şartlardan dolayı birçok insanın öldüğünü söylemektedir.[2]
Türkiye[3] ve Azerbaycan,[4] Osmanlı hükûmetinin Ermenilere karşı bir yok etme politikası izlediğini reddetmektedir.[5] Türkiye, I. Dünya Savaşı sırasında pek çok Ermeninin öldüğünü belirtmekle birlikte, Türklerin de öldüğünü ve ölen Ermeni sayısının abartıldığını, iki tarafın da Birinci Dünya Savaşı'nın ortamı dolayısıyla katliamlara giriştiğini ifade etmektedir.[5]
Ermeni Soykırımı'nın inkârı; İsviçre, Kıbrıs Cumhuriyeti, Slovakya ve Yunanistan'da yasaktır.[6][7][8]
Türkiye
Eğitim
Türk okullarında (devlet ya da özel) Millî Eğitim Bakanlığı tarafından onaylanmış ders kitapları kullanılması zorunludur.[9][10][12] Devletin, bu durumu resmî inkârcı yaklaşıma desteği artırmak,[10][13] Ermenileri kötülemek ve onları düşman olarak göstermek amacıyla kullandığı iddia edilmektedir.[14][15] Ders kitaplarında, Osmanlı tarihinin bir parçası olmalarına rağmen Ermenilerden bazı dönemlerde söz edilmemiştir.[16][17][18] Ermeni Kırımı, 1980'lerden bu yana ders kitaplarında "1915 olayları" adı altında tartışılmaktadır ve suç isnadı, Osmanlı hükûmeti dışındaki diğer güçlere yöneltilerek Ermenilerin ihanet ettiği veya tehdit oluşturdukları iddia edilmiştir. Bazı ders kitaplarında tehcirlerin gerçekleştirildiği ve Ermenilerin öldüğü kabul edilerek bu tehcirin gerekliliği ortaya koyulmuştur.[19] 2005 yılından bu yana ders kitaplarında Ermenilerin, Müslüman Türklere soykırım yaptığı yönünde ifadeler yer almaktadır.[17][20][21]
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- Özel
- Genel
- Turan, Ömer; Öztan, Güven Gürkan (2018). Devlet aklı ve 1915: Türkiye'de "Ermeni Meselesi" anlatısının inşası. İletişim Yayınları. ISBN 978-975-05-2349-6.
- Ekmekçioğlu, Lerna (2016). Recovering Armenia: The Limits of Belonging in Post-Genocide Turkey (İngilizce). Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-9706-1.
- Göçek, Fatma Müge (2015). Denial of Violence: Ottoman Past, Turkish Present and Collective Violence Against the Armenians, 1789–2009. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-933420-9.
- Dixon, Jennifer M. (2010b). "Education and National Narratives: Changing Representations of the Armenian Genocide in History Textbooks in Turkey". International Journal for Education Law and Policy. 2010 Special Issue: 103-126. 4 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Eylül 2021.
- Aybak, Tunç (2016). "Geopolitics of Denial: Turkish State's 'Armenian Problem'" (PDF). Journal of Balkan and Near Eastern Studies. 18 (2): 125-144. doi:10.1080/19448953.2016.1141582. 20 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 26 Eylül 2021.
- Galip, Özlem Belçim (2020). New Social Movements and the Armenian Question in Turkey: Civil Society vs. the State. Springer International Publishing. ISBN 978-3-030-59400-8.
- Cheterian, Vicken (2018a). "Censorship, Indifference, Oblivion: the Armenian Genocide and Its Denial". Truth, Silence, and Violence in Emerging States. Histories of the Unspoken (İngilizce). Routledge. ss. 188-214. ISBN 978-1-351-14112-3.
- Gürpınar, Doğan (2016). "The Manufacturing of Denial: the Making of the Turkish 'Official Thesis' on the Armenian Genocide Between 1974 and 1990". Journal of Balkan and Near Eastern Studies. 18 (3): 217-240. doi:10.1080/19448953.2016.1176397.
- Bilali, Rezarta (2013). "National Narrative and Social Psychological Influences in Turks' Denial of the Mass Killings of Armenians as Genocide: Understanding Denial". Journal of Social Issues. 69 (1): 16-33. doi:10.1111/josi.12001.