El Clásico

Historijske podjele

Rivalstvo između Real Madrida i Barcelone je dugo premašio sportske dimenzije, te su izbori za predsjedništvo među klubovima snažno ispolitizirani.

Ranih 1930-ih Barcelona je razvila reputaciju kao simbol katalonskog identiteta, za razliku od centralizacijske tendencije Madrida. Francisco Franco je 1936. godine započeo državni udar protiv demokratske druge španske republike, i predsjednik Barcelone, Josep Sunyol, član Esquerra Republicana de Catalunya i zamjenik Kortesa, uhapšen je i pogubljen bez suđenja. Barcelona je na vrhu liste organizacija bila očišćena od strane narodne frakcije, neposredno nakon komunista i anarhista. Za vrijeme Fankove diktature, većina građana Barcelone su se snažno protivili fašističkom režimu.

Tokom diktature Miguela Primo de Rivere i Francisco Franca, svi regionalni jezici i identiteti u Španiji nisu bili odobreni. U ovom periodu, Barcelona je dobila moto među narodom Més que un club (više od kluba).

Slika oba kluba je dodatno pogođena stvaranjem Ultraš grupa, od kojih su neki postali huligana. Za mnoge ljude, Barcelona se i dalje smatra "pobunjenim klubom", odnosno Real Madrid smatraju "konzervativnim".

Polufinale Copa del Generalísimo 1943.

Godine 1943. Barcelona se susrela sa Real Madridom u polufinalu Copa del Generalísimo. U prvoj utakmici, igrane na stadionu Camp de Les Corts Barcelona je stigla do pobjede 3–0. Međutim, u uzvratnoj utakmici Real je upisao najveću pobjedu u El Clásicima pobijedivši Barcelonu sa 11–1. Golove za Real su postigli Sabino Barinaga (4), Pruden (3), Alonso (2), Curta (1) i Botella (1), dok je za Barcelonu jedini gol postigao Mariano Martín.

Transfer Di Stefano

U pedesetim godinama rivalstvo ova dva kluba se povećao zahvaljujući čudnom, no ne i kontroverznom (kako neki smatraju) transferu Alfreda di Stefana. Naime, tokom velikog štrajka nogometaša u rodnoj Argentini Di Stefano odlazi na posudbu iz svog River Platea u kolumbijski Millonarios. Barcelonin skaut je dogovario prelazak sa čelnicima Millionaresa, a Real dogovara prelazak sa Riverom. Di Stefano pristiže u Barcelonu gdje će se poslije sastati sa Bernabeuom i odlučiti o svojoj daljoj nogometnoj sudbini. U međuvremenu se River Plate potužio FIFA-i na nezakonitom dogovoru između Millionaresa i Barcelone. FIFA poručuje nogometnom savezu Španije da to riješi sa klubovima. Klubovi se dogovaraju da Di Stefano prvo igra za jedan, pa onda za drugi klub. Sam Di Stefano odlučuje se za Real, što dovodi do ogorčenja Barceloninih čelnika koji poništavaju ugovor i tim činom Di Stefana prepuštaju madridskom divu. Ovaj akt bit će vjerojatno jedan od najvećih pogrešaka ovog kluba jer je Di Stefano poslije bio jedan od glavnih nogometaša u historijskih uspjeha Reala u Španiji i Evropi.

U posljednje tri decenije, rivalstvo između dva kluba je uvećan za modernu špansku tradiciju Pasillo, pri čemu jedan tim osvoji La Ligu prije nego što se odigra El Clásico. To se dogodilo u tri navrata. Prvo, u El Clásicu koji je održan 30. aprila 1988. godine, gdje je Real Madrid osvojio prvenstvo kolo prije. Zatim, tri godine kasnije, kada je Barcelona osvojila prvenstvo dva kola prije El Clásica 8. juna 1991. godine.^[5] Zadnji Pasillo, je odigran 7. maja 2008. godine, a ovaj put Real Madrid je osvojila prvenstvo.^[6]

Dva tima ponovo su se sreli u polufinalu Lige prvaka 2001/02, uz pobjedu Reala 2–0 u Barceloni i 1–1 u Madridu. Utakmica, nazvana kao "utakmica stoljeća", je pratilo više od 500 miliona ljudi širom svijeta.^[7]

El Clásico se smatra kao jedan od najžešćih rivalstava u svijetu nogometa, te je bilo rijetkih trenutaka kad su navijači pokazali pohvalu za igrače protivničkog tima. Godine 1980, Laurie Cunningham je bio prvi igrač Real Madrida kaji je dobio aplauz od navijača Barcelone na Camp Nou; nakon odlično odigrane utakmice i pobjede Reala rezultatom 2–0. Cunningham je napustio teren sa ovacijama Barceloninih navijača.^[8][9] 26. juna 1983. godine, u drugoj utakmici finala Copa de la Lige na Santiago Bernabéu u Madridu, Barcelonina zvijezda Diego Maradona nakon što je prošao pored golmana Reala, postigao je do tada neviđen gol; navijači Reala su bili zatečeni na način postizanja gola i počela da aplaudira.^[10] U novembru 2005, Ronaldinho je postao drugi igrač Barcelone kako je dobio ovacije navijača Reala na Santiago Bernabéu; nakon driblinga kroz Realovu odbranu postigao je dva gola za konačnu pobjedu 3–0, te su navijači Reala odali počast sa aplauzom.^[11][12]

Rivalitet između dva kluba je ojačan u periodu međusobnih transfera igrača. Barcelonini igrača koji su kasnije igrali za Real Madrid uključujući Bernd Schustera, 1988. godine; te Michael Laudrupa, koji je otišao u Real Madrid kao slobodan igrač 1994. godine su dodatno povećali taj rivalitet. Međutim, jedan od ključnih transfera je bio transfer vicekapitena Barcelone Luísa Figa 2000. godine u Madrid. Dolazak Figa u Barcelonu u utakmicama El Clásica izazivao je nemilosrdno zadirkivanje Barceloninih navijača. Prelazak igrača iz Real Madrida u Barcelonu su manje česti, a takav zadnji transfer se desio 1996. godine kada je Luis Enrique prešao iz Reala u Barcelonu te je kasnije čak bio i kapiten Barcelone. 2014. godine Luis Enrique je postao i trener Barcelone.^[13]

Centro de Investigaciones Sociológicas je 2007. godine uradio anketu te je utvrđeno da Real Madrid tim sa najvećim brojem simpatizera u Španiji sa ukupno 32% španskog stanovništva koji navija za Real Madrid, dok se 25% stanovništva opredjelilo za Barcelonu. Na trećem mjestu je Valencia, koju je podržalo 5% stanovništva.^[14] Prema anketi koju je Ikerfel obavio u 2011. godini Barcelona je najpopularniji tim u Španiji sa 44% simpatizera, dok je Real Madrid je u drugom mjestu sa 37%. U ukupnoj popularnosti, Atlético Madrid, Valencia i Athletic Bilbao su završili među prvih pet.^[15] Istraživanje koje je sprovela agencija za istraživanje njemački Sport+Markt u 2010. godini otkrila je da Barcelona ima oko 57.800.000 fanova širom Evrope, dok Real Madrid ima 31.300.000 te se Barcelona smatra više popularnom u Evropi nego Real Madrid.^[16]

Rivalitet između klubova je intenziviran u 2011. godini u kojoj su se Barcelona i Real Madrid susreli u finalu kupa i Ligi prvaka te su međusobno igrali četiri puta u 18 dana. Nekoliko optužbi nesportskog ponašanja iz oba tima i rat riječi izbio je za vrijeme međusobnih utakmica koji je uključivao i četiri crvena kartona na terenu. Vicente del Bosque je izjavio da je zabrinut zbog rastuće mržnje između dva kluba, i da bi to moglo prouzrokovati do nacionalnih frikcija.^[17]

Ažurirano: 21. 11. 2015.

Najveće pobjede (više od 5 golova)

Najduži periodi

Najduži period pobjeda

Najduži period neriješenih utakmica

Najduži period bez neriješene utakmice

Najduži neporaženi period u ligi

Najduži period bez primljenog gola

Najduži period postizanja gola na utakmicama

Najbolji strijelci

	Nogometaš	Klub	La Liga	Kup	Superkup	Ligakup	Evropa	Ukupno
1.	Lionel Messi	Barcelona	14		5		2	21
2.	Alfredo Di Stéfano	Real Madrid	14	2	2			18
3.	Raúl González	Real Madrid	11		3		1	15
	Cristiano Ronaldo	Real Madrid	7	5	3			15
5.	César Rodríguez	Barcelona	12	2				14
	Francisco Gento	Real Madrid	10	2			2	14
	Ferenc Puskás	Real Madrid	9	2			3	14
8.	Santillana	Real Madrid	9	2		1		12
9.	Hugo Sánchez	Real Madrid	8		2			10
	Juanito	Real Madrid	8			2		10
	Josep Samitier	Barca / Real	4	6				10
12.	Estanislao Basora	Barcelona	8	1				9
	Luis Suárez	Barcelona	3	4			2	9
13.	Jaime Lazcano	Real Madrid	8					8
	Iván Zamorano	Real Madrid	4	2	2			8
	Martínez	Barcelona	2	5			1	8

Uzastopno postizanje golova

	Nogometaš	Klub	Uz. ut.	Uk. gol.	Početak	Kraj
1.	Cristiano Ronaldo	Real Madrid	6	7	Copa del Rey 2011/12. (Prva utakmica)	La Liga 2012/13. (7. kolo)
2.	Iván Zamorano	Real Madrid	5	5	La Liga 1992/93. (20. kolo)	Supercopa de España 1993. (Druga utakmica)
3.	Simón Lecue	Real Madrid	4	5	La Liga 1935/36. (7. kolo)	La Liga 1939/40. (9. kolo)
	Ronaldinho	Barcelona	4	5	La Liga 2004/05. (12. kolo)	La Liga 2005/06. (31. kolo)
	Giovanni	Barcelona	4	4	Supercopa de España 1997. (Prva utakmica)	La Liga 1997/98. (28. kolo)

Najviše utakmica

• Alfonso Albéniz (iz Barçe u Real) (1902)
• Luciano Lizarraga (iz Reala u Barçu) (1905)
• Charles Wallace (iz Barçe u Real) (1906)
• José Quirante (iz Barçe u Real) (1906)
• Alfonso Albéniz (iz Barçe u Real) (1911)
• Arsenio Comamala (iz Barçe u Real) (1911)
• Walter Rozitsky (iz Barçe u Real) (1913)
• Ricardo Zamora (iz Barçe u Espanyol u Real) (1930)
• Josep Samitier (iz Barçe u Real) (1932)
• Hilario (iz Reala u Valenciju te u Barçu) (1939)
• Alfonso Navarro (iz Barçe u Real) (1950)
• Justo Tejada (iz Barçe u Real) (1961)
• Jesús María Pereda (iz Reala u Real Valladolid, Sevillu te u Barçu) (1961)
• Evaristo de Macedo (iz Barçe u Real) (1962)
• Fernand Goyvaerts (iz Barçe u Real) (1965)
• Lucien Muller (iz Reala u Barçu) (1965)
• Lorenzo Amador (iz Reala u Hércules, te u Barçu) (1980)
• Bernd Schuster (iz Barçe u Real) (1988)
• Luis Milla (iz Barçe u Real) (1990)
• Gheorghe Hagi (iz Reala u Bresciu, te u Barçu) (1994)
• Fernando ”Nando” Muñoz (iz Barçe u Real) (1992)
• Julen Lopetegui (iz Reala u Logroñés, te u Barçu) (1994)
• Michael Laudrup (iz Barçe u Real) (1994)
• Robert Prosinečki (iz Reala u Real Oviedo, te u Barçu) (1995)
• Miquel Soler (iz Barçe u Sevillu, te u Real) (1995)
• Luis Enrique (iz Reala u Barçu) (1996)
• Daniel García Lara (iz Reala u Mallorcu, te u Barçu) (1999)
• Luís Figo (iz Barçe u Real) (2000)
• Albert Celades (iz Barçe u Celtu, te u Real) (2000)
• Alfonso Pérez (iz Reala u Real Betis, te u Barçu) (2000)
• Ronaldo (iz Barçe u Internazionale, te u Real) (2002)
• Samuel Eto'o (iz Reala u Mallorcu, te u Barçu) (2004)
• Javier Saviola (iz Barçe u Real) (2007)

Tabela transfera

• Službeni sajt Real Madrida
• Službeni sajt Barcelone