Гипотеза

Ку ăнлава Теори тенипе пăтраштармалла мар
Ку терминăн урăх пĕлтерĕшсем пур, Гипотеза (пĕлтерĕшсем) пăхăр.

Гипо́теза (ав.гр. ὑπόθεσις — «умшухăш; пулмапултараслăх»,[1], ὑπό «ай; сăлтав; çавна кура» тата θέσις «вырăн; выртăм; тезис»[2]) — умшухăш[3] е тавçăру, каланăлăх, ăна, аксиомăпа (постулатпа) танлаштарсан, ĕнентерес пулать. Гипотеза ăславла шутланать, енчен те, ăслав меслечĕпе килĕшÿллĕн, пырса тивекен мĕнпур фактсене ăнлантараять тата логика енчен хирĕçÿсĕр пулсан; экспериментпа тĕрĕслеме пулать; маларах тупнă саккунсене хирĕçлемест тата, ахăртнех, пулăмсен пысăкрах пайне те пырса тивет.

Асăрхавсем

Литература

  • Баженов Л. Б. Строение и функции естественнонаучной теории. — М.: Наука, 1978. — 233 с.
  • Меркулов И. П. Научная революция и метод гипотез. // Вопросы философии. — 1979. — № 8;
  • Меркулов И. П. Гипотетико-дедуктивная модель и развитие научного знания. — М.: Наука, 1980. — 188 с.
  • Меркулов И. П. Метод гипотез в истории научного познания / отв. ред. В. С. Швырёв. — М.: Наука, 1984. — 188 с.
  • Рузавин Г. И. Методы научного исследования. — М.: «Мысль», 1974. — 237 с.
  • Рузавин Г. И. Научная теория. Логико-методологический анализ. — М.: «Мысль», 1978. — 244 с.

Каçăсем