Σάτιρα
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η σάτιρα[1] (εσφαλμένα σάτυρα)[2] επιχειρεί τον εμπαιγμό κάποιας έννοιας ή γεγονότος που χαρακτηρίζει ένα πρόσωπο, που ο σατιρικός καλλιτέχνης θεωρεί ότι αξίζει τέτοια αντιμετώπιση με σκοπό συχνά τη βελτίωση του αντικειμένου. Γίνεται μέσω μεθόδων όπως η παρωδία, η υπερβολή, η σύγκριση, η αναλογία και η ειρωνεία.
_-_pag._12.JPG)
Ο σατιρικός, εστιάζει σε γεγονότα και στιγμές προσώπων χωρίς να έχει προσβλητική διάθεση απέναντι στη προσωπικότητα και στα χαρακτηριστικά των σατιριζόμενων.
Σάτιρα στην Ελλάδα
Αρχαία Ελλάδα
Νεότερη Ελλάδα
- Γιάννης Βηλαράς
- Αλέξανδρος Σούτσος
- Ανδρέας Λασκαράτος
- Εμμανουήλ Ροΐδης
- Γεώργιος Σουρής
- Κώστας Καρυωτάκης
- Κωστής Παλαμάς (σατιρικά στοιχεία)[3]
20ος και 21ος αιώνας
- Χάρρυ Κλυνν
- Τζίμης Πανούσης
- Σωτήρης Μουστάκας
- Λάκης Λαζόπουλος
- Ιεροκλής Μιχαηλίδης
- Δημήτρης Σταρόβας
- Γιάννης Ζουγανέλης
- Αντώνης Κανάκης
- Σωτήρης Καλυβάτσης
- Γιάννης Σερβετάς
- Μάρκος Σεφερλής
- Γιώργος Μητσικώστας
- Αλέξανδρος Τσουβέλας
- Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης
- Χριστόφορος Ζαραλίκος
- Σίλας Σεραφείμ
- Αρκάς
Σατιρικές Ιστοσελίδες
- Το Βατράχι
- Το Κουλούρι
Διαφορά Σάτιρας και Κωμωδίας
Η απλή κωμωδία σαν βασικό και μοναδικό της στόχο έχει το γέλιο και τη διασκέδαση του κοινού, ενώ η σάτιρα πρέπει να γεννά τον προβληματισμό και αρκετές φορές προδίδει μια μάλλον πικρή διάθεση ("πικρή σάτιρα"). Ο λογοτέχνης με το σατιρικό του έργο έχει την δυνατότητα να στραφεί ενάντια στην ανθρώπινη συμπεριφορά, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Μπορεί να επικρίνει και στηλιτεύει τόσο τα ανθρώπινα ελαττώματα όσο και τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, ενώ συχνά καυτηριάζει ξεπερασμένες καταστάσεις, ιδέες ή αντιλήψεις, που έχουν σαν αποτέλεσμα να κρατούν δέσμιο τον άνθρωπο και την κοινωνία του.[3]
Επιρροή της Σάτιρας κοινωνικά
Ενώ η σάτιρα μπορεί να αποτελέσει μέσο διασκέδασης, γι' αυτό και συχνά είναι βάση του χιούμορ και συνεπώς συστατικό της κωμωδίας, δεν περιορίζεται στον τομέα της ψυχαγωγίας.Η Αθηναϊκή δημοκρατία θεωρείται ότι αναπτύχθηκε σε υγιέστερη μορφή λόγω της κοινωνικής σάτιρας της θεατρικής κωμωδίας του Αριστοφάνη.