Anastas Mikojan

Anastas Ivanoviĉ Mikojan (ruse: Анастас Иванович Микоян, armena: Անաստաս Հովհաննեսի Միկոյան; n. la 25-an de novembro 1895 - m. la 21-an de oktobro 1978) estis armena komunista revoluciulo, malnova bolŝeviko kaj soveta politikisto dum la mandatoj de Lenin, Stalin, Nikita Ĥruŝĉov kaj Breĵnev. Li estis la sola sovetia politikisto, kiu sukcesis resti ĉe la plej altaj niveloj de potenco ene de la Komunista Partio de Sovetunio, ĉar tiu potenco oscilis inter la Centra Komitato kaj la Politburoo, ekde la lastaj tagoj de la regado de Lenin, tra la epokoj de Stalin kaj Ĥruŝĉov, ĝis lia paca emeritiĝo post la unuaj monatoj de la regado de Breĵnev^[1].

Anastas Mikojan
Persona informo
Անաստաս Հովհաննեսի Միկոյան
Naskiĝo	13-an de novembro 1895 (1895-11-13) en Sanahin
Morto	21-an de oktobro 1978 (1978-10-21) (82-jaraĝa) en Moskvo
Tombo	Novodeviĉje tombejo vd
Religio	ateismo vd
Lingvoj	rusa • armena • azerbajĝana • kartvela vd
Ŝtataneco	Rusia Imperio • Sovetunio vd
Alma mater	Nersisyan School • Gevorkjan Teologia Seminario vd
Partio	Komunista Partio de Sovetunio vd
Subskribo
Familio
Gefratoj	Artem Mikoyan vd
Infanoj	Stephen Mikoyan • Alexey Mikoyan • Sergo Mikoyan • Vladimir Mikoyan • Ivan Mikoyan vd
Profesio
Okupo	ŝtatreprezentanto • party organizer • revoluciulo • verkisto vd
Postenoj Postenoj First Deputy Premier of the Soviet Union • ano de Supera Soveto de Sovetunio • Prezidiestro de la Prezidio de la Supra Soveto de Sovetunio • member of the Supreme Soviet of the Byelorussian SSR of the 1st convocation vd
Honorigoj Honorigoj Ordeno de Lenin • Ordeno de Ruĝa Standardo • Ordeno de la Oktobra Revolucio • Ordeno de Lenin • "Hammer and Sickle" gold medal • Ordeno de Lenin • Ordeno de Lenin • Ordeno de Lenin • Ordeno de Lenin • Heroo de Socialisma Laboro vd
Membrecoj Membrecoj Politika Buroo de Centra Komitato de Komunista Partio de Sovetio • All-Russian Central Executive Committee • All-Union Society of Old Bolsheviks vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Mikojan fariĝis frua konvertito al la bolŝevika afero. Li estis forta subtenanto de Stalin dum la tujaj post-leninaj jaroj. Dum la regado de Stalin, Mikojan okupis plurajn altajn registarajn postenojn, inkluzive tiun de ministro pri ekstera komerco. Je la fino de la regado de Stalin, Mikojan komencis perdi favoron al li, kaj en 1949, Mikojan perdis sian multjaran postenon kiel ministro pri ekstera komerco. En oktobro 1952 ĉe la 19-a Partia Kongreso Stalin eĉ atakis Mikojan brutale. Kiam Stalin mortis en 1953, Mikojan denove prenis ĉefan rolon en politikado. Li subtenis Ĥruŝcovon kaj sian de-stalinigan politikon kaj iĝis Unua vicĉefministro sub la regado de Ĥruŝĉov. La pozicio de Mikojan sub Ĥurŝĉov igis lin la dua plej potenca figuro en Sovetunio tiutempe^[2].

Mikojan faris plurajn ŝlosilajn vojaĝojn al komunista Kubo kaj al Usono, akirante gravan statuson sur la internacia diplomatia sceno, precipe per lia lerteco ekzerci mildan potencon al pliaj sovetiaj interesoj. En 1964 Ĥruŝĉov estis devigita retiriĝi en puĉo kiu alportis Breĵnevon al potenco. Mikojan funkciis kiel Prezidanto de la Prezidantaro de la Supera Soveto, la nominala ŝtatestro, de 1964 ĝis lia deviga emeritiĝo en 1965^[3].