Klasikisma muziko

Historio de eŭropa arta muziko
Mezepoka	(476–1400)
Renesanca	(1400–1600)
Baroka	(1600–1760)
Klasika	(1730–1820)
Romantikisma	(1815–1910)
20-jarcenta	(1900–1999)
21-jarcenta	(2000–nuntempo)

La termino klasikisma muziko celas la klasikan epokon enokcidenta muziko, kiuokazis en granda parto de la 18-a jarcento,kaj en la frua 19-a jarcento.Kvankam la terminon klasika muzikooni uzas kiel ĝeneralan terminon,kiu signifas ĉiajn specojnde muziko en tiu ĉi tradicio,ĝi malpli ofte povas signifi ankaŭtiun ĉi apartan epokon interne de tiu tradicio.Kiel limdatojn por la periodooni ofte citas la jarojn 1750 kaj 1820,sed estis konsiderinda komuna tempoje ambaŭ flankoj kun la antaŭa kaj posta periodoj,same kiel okaze de ĉiuj muzikaj epokoj.Kaj iuj fontoj eĉ mencias 1730 kiel la komencan jaron.

La klasika periodo venis inter la barokakaj romantika periodoj.Inter ĝiaj komponistoj troviĝis Joseph Haydn, Muzio Clementi,Jan Ladislav DUSÍK, kaj Carl Philipp Emanuel Bach,sed verŝajne la plej konataj komponistoj el tiu ĉi periodo estasWolfgang Amadeus Mozart kaj Ludwig van Beethoven— Beethoven ankaŭ listiĝas kiel aŭ romantika komponisto,aŭ komponisto, kiu estis parto de la transiro al la romantikismo.

Molto allegro (I) de la Simfonio no. 40 de Mozart. Kun tutmonda sonata formo, la unuaj dek unu sekundoj ekzempligas la tipan akompanatan kaj simetrian melodion de Klasikismo.

Historio de la klasika periodo

La klasika stilo kiel parto de pli granda ŝanĝiĝo en arto

Meze de la 18-a jarcento,Eŭropo ekmoviĝis al nova stiloen arkitekturo, literaturo, kaj la artoj ĝenerale,kiu nomiĝis klasikismo.Kvankam ĝi ankoraŭ estis proksime ligitaal la kortega kulturo kaj absolutismopro sia formaleco kaj emfazo je ordo kaj hierarkio,la nova stilo estis ankaŭ pli pura stilo,kiu favoris pli klarajn dividojn inter partoj,pli brilajn kontrastojn kaj kolorojn,kaj simplecon prefere de komplekseco.La rimarkinda disvolvo de ideoj en "natura filozofio"jam stariĝis en la publika konsciokaj oni prenis la neŭtonan fizikon kiel paradigmon:strukturoj devus esti bone fonditaj sur aksiomoj,kaj artikitaj kaj ordaj.Tiu ĉi gusto por struktura klareco trovis por silokon ankaŭ en la mondo de muziko,kiu moviĝis for de la tavoligita polifoniode la baroka periodo,kaj en la direkto de stilo,en kiu oni preferis meti melodionsuper subordigitan harmonion— kombinaĵo nomata homofonio.Tio signifis, ke ludado de akordoj,eĉ se ili interrompis la melodian glatecon de individua parto,fariĝis multe pli ofta trajto en muziko,kaj tio ĉi siavice faris pli aŭdeblala tonalan strukturon de verkoj.

La novan stilon puŝis antaŭen ankaŭ ŝanĝiĝoj en la ekonomia situacio kaj en socia strukturo. Dum la antaŭeniro de la 18-a jarcento, la nobelaro pli kaj pli fariĝis la ĉefaj patronoj de instrumenta muziko, dum okazis supreniĝo en la publika gusto por komika opero. Tio kondukis al ŝanĝoj en la maniero, en kiu muziko estis prezentata, el kiuj la plej gravaj estis la moviĝo al ĝeneralaj instrumentaj grupoj, kaj malpliiĝo de la graveco de la konstanta baso, la harmonia plenigilo sub la muziko, ofte ludata de pluraj instrumentoj. Unu metodo por sekvi tiun ĉi forpasadon de la konstanta baso kaj ties figuritaj akordoj estas ekzamenado de la forpasado de la termino "obbligato", t.e. nepra instrumenta parto en verko de ĉambra muziko. En la baroka mondo, pliaj instrumentoj povis esti libere aldonitaj al la konstanta baso; en la klasika mondo, ĉiuj partoj estis notitaj specife, sed ne ĉiam konsekvence transskribitaj, tiel ke la vorto "obbligato" fariĝis pleonasma. En 1800 la termino jam preskaŭ tute formortis, kaj tiel same la praktiko direkti verkon ĉe la klavaro.

La ŝanĝiĝoj en la ekonomia situacio ĵus notitaj ankaŭ kondukis al ŝanĝo en la ekvilibro inter la disponado kaj la nivelo de muzikistoj. Dum en la malfrua baroko, grandaj komponistoj havis por ĉerpi ĉiujn rimedojn de urbo, la fortoj disponataj ĉe ĉasloĝejo estis pli malgrandaj, kaj pli limigitaj laŭ sia kapablonivelo. Tio ĉi estis instigo por doni al muzikistoj precipe simplajn partojn por ludi, kaj en la okazo de virtuoza grupo, instigo por verki spektaklajn, idiomecajn partojn por specifaj instrumentoj, kiel en la okazo de la orkestro de Mannheim. Cetere, la apetito por konstanta fonto de nova muziko, konservita de la baroko, kondukis al tio, ke verkoj devis esti prezenteblaj post, en plej bona okazo, unu provludon. Eĉ post 1790 Mozart ja skribis pri "la provludo", komprenigante ke liaj koncertoj havos unu solan.

Ĉar la centra celo de muziko jam ne estis polifonia teksado, sed anstataŭe sola melodia linio kun akompano, oni pli emfazis la notacion de tiu linio kun intensoj kaj frazfarado. La simpligado de la teksado faris pli gravaj instrumentajn detalojn, kaj ankaŭ faris la uzon de karakterizaj ritmoj — ekz. atentigaj malfermaj fanfaroj, la ritmo de funebra marŝo, aŭ la menueta ĝenro — pli grava por starigi kaj unuigi la tonon de individua movimento.

Tio ĉi kondukis al tio,ke la klasika stilo iom post iom forlasisla barokan kutimon dediĉi ĉiun movimenton de muzikoal unu sola "afekcio" aŭ emocio.Male, en la nova stilo fariĝis tiel,ke oni starigis kontrastojninter sekcioj ene de movimentoj,donante al ĉiu propran emocian kolorigon,uzante gamon de teknikoj:apudmeto de maĵoro kontraŭ minoron;malmolaj ritmaj temojkontraŭ pli longajn, pli kantecajn temojn;kaj aparte tio, ke oni faris movadoninter diversaj tonalaj regionojla ĉefa rimedo por krei draman kontraston kaj unuecon.Transiraj epizodoj fariĝis pli kaj pli gravaj,kiel okazoj de surprizo kaj delekto.Tial komponistoj kaj muzikistoj pri tiaj pli atentis,emfazis ilian alvenon,kaj faris la antaŭsignojn ilin aŭgurantajnjen pli aŭdeblaj,kaj jen plie objektoj de "ludado" kaj renverso —t.e., komponistoj pli kaj pli kreis falsajn atendojnnur forglitigonte la muzikon en tute alia direkto.

Originoj de la klasika stilo (1730–1760)

Komence la nova stilo alproprigis barokajn formojn— la "tripartan arion"kaj la "simfonion" kaj "konĉerton" —kaj komponadis per pli simplaj partoj,pli da ennotigita ornamado,kaj pli emfaza divido en sekciojn.Tamen, dum tempofluo,la nova estetiko kaŭzis radikalajn ŝanĝojnen la konstruado de pecoj,kaj la fundamentaj ŝablonoj ŝanĝiĝis.Komponistoj el tiu ĉi periodo serĉis dramajn efikojn,atentigajn melodiojn, kaj pli klarajn teksaĵojn.Unu grava rompo kun la pasintecoestis la radikala renovigo de operofare de Christoph Willibald Gluck,kiu fortranĉis grandan partonde la tavoligado kaj improviza ornamado,kaj koncentriĝis pri la punktojde modulado kaj transirado.Pli emfazante tiujn ĉi momentojn,kiam la harmonio ŝanĝiĝas,li ebligis potencajn dramajn moviĝojnen la emocia koloro de la muziko.Por substreki tiujn ĉi momentojnli utiligis ŝanĝojn en aranĝado,melodio, kaj modalo.Estante unu el la plej sukcesaj komponistoj,Gluck estigis multajn imitantojn,ekz. Antonio Salieri.Ilia emfazo je kompreneblecoestis treege sukcesa en opero,kaj pli vaste en voĉa muziko:kantoj, oratorioj, kaj ĥoroj.Oni konsideris ĉi tiujn la plej gravajspecoj de muziko por prezento,kaj tial ili ĝuis la plejgrandan sukceson en la publika estimo.

La fazo inter la baroko kaj la superiĝo de la klasika epoko,kun sia vasta miksaĵo de konkurantaj ideoj kaj provojplenumi kune la diversajn bezonojnde gusto, ekonomio, kaj mondrigardo,havas multajn nomojn.Ĝi iafoje nomiĝas "galant", "rokoko",aŭ "antaŭklasika", aŭ alifoje, "frua klasika".Ĝi estis periodo, en kiu komponistoj,kiuj ankoraŭ verkadis en la baroka stilo,ankoraŭ prosperis,se foje ili estis opiniatajkiel pli pasintecaj ol nuntempaj— Bach, Händel, kaj Telemannĉiuj komponadis longe preter la punkto,je kiu la homofonia stilo klare eksupreniĝis.Muzika kulturo troviĝis ĉe vojkruco:la majstroj de la malnova stilo havis la teknikon,sed la publiko malsatis por la nova.Ĝuste pro tio inter aliaj kaŭzojC.P.E. Bach estis alte estimata:li tre bone komprenis la pli malnovajn formojn,kaj sciis ilin prezenti en novaj vestojkun pliigita diverseco en formo;li multe atingis renovigantela pli malnovajn formojn el la baroko.

La frua klasika stilo (1760–1775)

Antaŭ la malfruaj 1750-aj jarojjam prosperis centroj de la nova stiloen Italio, Vieno, Mannheim, kaj Parizo;dekoj da simfonioj estis komponitaj,kaj troviĝis "bandoj" de ludistoj ligitaj kun teatroj.Opero aŭ alia voĉa muziko okupisla centron de plej multaj muzikaj eventoj,dum konĉertoj kaj simfonioj,kiuj estis dum la periodo disvolviĝontajkaj fariĝontaj sendependaj instrumentaj verkoj,servis kiel instrumentaj interludoj kaj enkondukoj,por operoj, kaj eĉ por diservoj.La normoj de arĉinstrumenta korpokompletigita de blovinstrumentoj,kaj de movimentoj de certa ritma karaktero,jam stariĝis antaŭ la malfruaj 1750-aj jaroj en Vieno.Sed la longeco kaj pezeco de pecojankoraŭ konservis kelkajn barokajn trajtojn:individuaj movimentoj ankoraŭ koncentriĝis pri sola afekcioaŭ havis nur unu aparte kontrastantan mezan sekcion,ili ne estis signife pli longaj ol barokaj movimentoj.Ni notu, ke en tiu ĉi tempoankoraŭ ne estis klare esprimita teoriopri komponado en la nova stilo.Tio estis momento preta por transsalto.

Multaj atribuas tiun ĉi transsaltonal C.P.E. Bach, Gluck, kaj kelkaj aliaj.C.P.E. Bach kaj Gluck ja estas ofterigardataj kiel la fondintoj de la klasika stilo mem.

La unua granda majstro de la stiloestis la komponisto Joseph Haydn.En la malfruaj 1750-aj jarojli ekkomponadis simfoniojn,kaj ĝis 1761 li komponis triopon da pecoj("Mateno", "Tagmezo", kaj "Vespero"),kiu firme apartenis al la "nuntempa" modo.Kiel vickapelmajstro kaj poste kapelmajstro,lia verkaro pligrandiĝis:li enfine komponis pli ol kvardek simfoniojnen la 1760-aj jaroj nure.Kaj kvankam lia famo vastiĝis,kvankam lia orkestro pligrandiĝiskaj liaj komponaĵoj estis kopiitaj kaj disvastigitaj,lia voĉo tamen estis nur unu sola el inter multaj.

Kvankam iuj sugestas,ke lin superis Mozart kaj Beethoven,estus malfacile trodiri la centreconde Haydn rilate la novan stilonkaj tial la estontecon de okcidenta artmuziko en ĝia tuto.En tiu tempo, antaŭ la superrego de Mozart aŭ Beethoven,kaj kiam Johann Sebastian Bach estis konataprecipe de spertuloj pri klavara muziko,Haydn atingis lokon en muziko,kiu lin metis super ĉiujn aliajn komponistojn,krom ebla escepto de Georg Friedrich Händel.Iuj rimarkigis, ke li okupis lokon egalanal tiu de The Beatles, ekzemple, en la historio de roko.Li estis tiu, kiu, pli ol ĉiu alia sola individuo,konstatis tion, ke la evoluantan stilononi bezonas direkti per novaj ideoj kaj principoj.Li prenis ekzistantajn ideojn,kaj fundamente ŝanĝis ilian funkciadon— kio meritis por lila titolojn "patro de la simfonio"kaj "patro de la arĉinstrumenta kvarteto".Oni povus ja diri,ke li estis la patro de la sonata formo— kiu, en sia klasika florado,dependis de drama kontrasto,streĉiĝo de melodio kontraŭ harmonio kaj ritmo,kaj postulis tion,ke la aŭskultantaro sekvu draman kurbontra pli longa etendiĝo da tempool estis antaŭe necese.

Sufiĉe strange, unu el la potencoj,kiuj funkciis kiel instigo por lia antaŭeniro,estis la unuaj rimarkiĝoj de tio,kio poste nomiĝis "romantikismo" —la fazo de "ŝtormo kaj luktado"en la artoj: mallonga periodo,en kiu evidenta emociismo estis stila prefero,kio estis modeto de la 1770-aj jaroj.Haydn tial deziris pli draman kontrastonkaj pli emocie logantajn melodiojn,kiuj havu apartigitan karakteron kaj individuecon.Tiu ĉi modo forvelkisen muziko kaj literaturo:sed tamen ĝi kolorigis tion,kio venis poste,kaj enfine fariĝis parto de estetika gustoen venontaj jardekoj.

La "Adiaŭa" Simfonio,N-ro 45 en F# minora ekzempligas tion,ke Haydn plenumis la diversajn bezonojn de la nova stilo,per surprizantaj akraj turnoj,kaj longa adaĝo por fini la verkon.En 1772, Haydn kompletigis sian aronde ses arĉinstrumentaj kvartetoj Verko 20,en kiu li utiligis la polifoniajn teknikojn,kiujn li kolektis el la antaŭa epoko,por provizi strukturan koheronkapablan kuneteni liajn melodiajn ideojn.Laŭ kelkaj, tio ĉi indikis la komenconde la "matura" klasika stilo,kiam la periodon de reago kontraŭla komplekseco de la malfrua barokoekanstataŭigis periodo de unuigado de elementojel barokaj kaj klasikaj stiloj.

La meza klasika stilo (1775–1790)

Haydn, post laborado dum pli ol jardekokiel muzika direktoro por princo,havis multe pli da rimedoj kaj pli ampleksan rigardonsur komponadon ol plej multaj,kaj ankaŭ la eblecon aranĝi la grupojn,kiuj ludos lian muzikon.Tiu ĉi okazo ne estis malŝparita,kaj Haydn, de tre frue en siaj laborjaroj,senripoze klopodis antaŭenigi la teknikonde konstruado de ideoj en muziko.Lia sekvanta grava transsalto okazisen la arĉinstrumentaj kvartetojde Verko 33 (1781),en kiuj la melodiaj kaj harmoniaj rolojtransiras inter la instrumentoj:ofte estas momente neklare,kio estas melodio kaj kio estas harmonio.Tio ŝanĝas la manieron, en kiu la ensemblotrairadas inter dramaj momentoj de transirokaj klimaksaj sekcioj: la muziko fluas glatekaj sen evidentaj interrompoj.Li poste prenis tiun ĉi unuigitan stilonkaj ĝin ekaplikis al orkestra kaj voĉa muziko.

La donaco de Haydn al muziko estismaniero de komponado, maniero de strukturigo de verkoj,kiu samtempe akordis kun la reganta estetiko de la nova stilo.Estis tamen unu pli juna samtempulo,Wolfgang Amadeus Mozart,kiu portis sian genion al la ideoj de Haydn,kaj ilin aplikis al du ĉefaj ĝenroj de la tempo:opero, kaj la virtuoza konĉerto.Dum Haydn pasigis multajn el siaj laborjarojkiel kortega komponisto,Mozart deziris publikan sukcesonen la koncerta vivo de urboj.Tio signifis operon,kaj ĝi signifis ludadon kiel virtuozo.Haydn ne estis virtuozoje internacia turnea nivelo;nek li celis krei operajn verkojn,kiuj estos ludataj multajn noktojnantaŭ granda aŭskultantaro —Mozart deziris por si ambaŭ.Plie, Mozart havis guston por pli kromataj akordoj(kaj por pli grandaj kontrastoj en la harmonia lingvo ĝenerale),li havis pli grandan amon por kreadode melodiaj miksitaĵoj en siaj verkoj,kaj pli italecan gustosenton rilate muzikon en ĝia tuto.Li trovis, en la muziko de Haydn,kaj poste en sia studado de la polifonio de Bach,la rimedojn por disciplini kaj riĉigi siajn talentojn.

Mozart baldaŭ kaptis la atenton de Haydn,kiu laŭdis la novan komponiston,studis liajn verkojn,kaj rigardis la pli junan homonkiel sia sola efektiva kolego en muziko.Iliaj leteroj al si estis plenigitajper tiaj kaŝvortoj,kiajn povas dividi nur du homoj,kiuj laboras je pli alta nivelo ol iliaj samtempuloj.En Mozart, Haydn lernis pli grandan ampleksonen aranĝado, drama efiko,kaj melodiaj rimedoj —la lernaj rilatoj estis reciprokaj.

La alveno de Mozart al Vieno en 1780 kaŭzisrapidiĝon en la disvolviĝo de la klasika stilo.Tie Mozart ensorbis la kunmeton de italeca brilecokaj germana kunteniĝemo, kiu jam fermentis 20 jarojn.Lia propra gusto por brilecoj,ritme kompleksaj melodioj kaj figuroj,longaj kantilenaj melodioj, kaj virtuozaj ornamaĵojunuiĝis kun taksado de formala kunteniĝemokaj interna ligiteco.Sufiĉe strange,okazis je ĝuste tiu ĉi punkto tio,ke milito kaj prezaltiĝo haltigis modonpor pli kaj pli grandaj orkestrojkaj bezonigis disbandigon aŭ malgrandigonde multaj teatraj orkestroj.Tio premis la klasikan stilon internen:al serĉado por pli da grupaj kaj teknikaj defioj;ekz., disigi la melodion tra la lignajn blovinstrumentojn,aŭ utiligi tritojn por substreki la ilian melodion.Tiu ĉi farmaniero valorigis ĉambran muzikoncele al pli da publika ludado,ankoraŭ antaŭenpuŝante la arĉinstrumentan kvartetonkaj aliajn malgrandgrupajn kombinaĵojn.

Ĝuste en tiu ĉi jardeko la publika gustokomencis pli kaj pli agnoski tion,ke Haydn kaj Mozart jam atingispli altan nivelon de komponado.Ĝis Mozart atingis 25 jarojn, en 1781,la regantaj stiloj en Vieno estis rekoneble ligitajal la evoluado en la 1750-aj jaroj de la frua klasika stilo.Ĝis la fino de la 1780-aj jaroj,ŝanĝoj je ludpraktiko,la relativaj rangoj de instrumenta kaj voĉa muziko,teknikaj postuloj por muzikistoj,kaj stila unuecoestis plenumitaj ĉe la komponistoj,kiuj imitadis Mozart kaj Haydn.Dum tiu ĉi jardekoMozart komponis siajn plej famajn operojn,siajn ses malfruajn simfoniojn,kiuj kontribuis al redifinado de la ĝenro,kaj vicon de pianaj konĉertoj,kiuj ankoraŭ staras je la pinto de tiuj ĉi formoj.

Unu komponisto, kies influo kontribuis al disvastigadode la pli serioza stilo formita de Mozart kaj Haydn,estas Muzio Clementi, talenta virtuoza pianistokiu duelis kun Mozart sen decida rezulto antaŭ la imperiestro,kiam ili elmontris siajn komponaĵojn ludataj.Liaj propraj sonatoj por la piano vaste cirkulis,kaj li fariĝis la plej sukcesa komponistoen Londono dum la 1780-aj jaroj.La vojo estis pretigita por nova generacio de komponistoj,kiuj jam antaŭe ensorbis la lecionojn de la nova stilo,kaj jam havis klarajn ekzemplojn por celi,kaj kiuj poste kondukis la klasikan stilon en novaj direktoj.En Londono en tiu ĉi tempo estisankaŭ Jan Ladislav DUSÍK,kiu, simile al Clementi,kuraĝigis pianofaristojn etendi la registronkaj aliajn trajton de siaj instrumentoj,kaj tiam plene utiligis la nun malfermitajn eblecojn.La gravecon de Londono en la klasika periodooni ofte ne taksas —sed ĝi servis kiel hejmo por la pianofarejo Broadwood,kaj kiel komencopunkto por komponistoj,kiuj, kvankam ili estis malpli famaj ol la "viena skolo",tamen havis decidigan influon sur tio, kio venis poste.Ili estis komponistoj de granda nombro da bonaj verkoj,notindaj per si mem.La londona gusto por virtuozecotre kredinde kuraĝigis la kompleksajn ornamajn sekciojnkaj etenditajn prezentojn sur toniko kaj dominanto.

La malfrua klasika stilo (1790–1820)

Kiam Haydn kaj Mozart komencis komponadon,simfonioj estis ludataj kielsolaj movimentoj antaŭ, inter,aŭ kiel interludoj ene de aliaj verkoj,kaj multaj el ili daŭris nur dek aŭ dek-du minutojn;instrumentaj grupoj havis diversajn ludnivelojn,kaj la konstanta baso okupis centran lokon en muzikado.En la sekvantaj jaroj,la socia mondo de muziko spertis imponajn ŝanĝojn:internacia eldonado kaj turneado kreskis eksplode,koncertaj societoj ekfondiĝis,notacio fariĝis pli specifa, pli priskriba,kaj skemoj por verkoj estis simpligitaj(tamen pli variiĝis en sia preciza traverkiĝo).En 1790, tuj antaŭ la morto de Mozart,ties reputacio disvastiĝis rapidekaj Haydn estis faronta vicon de sukcesoj,inkluzive siajn malfruajn oratoriojn kaj "Londonajn" simfoniojn.Komponistoj en Parizo, Romo, kaj tra tuta Germaniosin turnis al Haydn kaj Mozart por ideoj pri formo.

Tiu tempo atendis denove frapan ŝanĝon.La 1790-a jardeko vidis la aperonde nova generacio de komponistoj,naskiĝintaj ĉirkaŭ 1770,kiuj maturiĝis kun la pli fruaj stilojsed tamen trovis en la lastatempaj verkojde Haydn kaj Mozartkondukilon por plia esprimado.En 1788 Luigi Cherubini translokiĝis al Parizo,kaj en 1791 komponis Lodoiska,operon kiu lin pelis al fameco.Ĝia stilo klare spegulas la maturajn Haydn kaj Mozart,kaj ĝia aranĝado donis al ĝi gravecon,kiu ĝis tiam neniam spertiĝis en la granda opero.Lia samtempulo Étienne MÉHULetendis instrumentajn efikilojnper sia opero "Euphrosine et Coradin" el 1790,kiun sekvis vico de sukcesoj.

Kompreneble, la plej gravega el la nova generacioestis Ludwig van Beethoven,kiu komencis siajn numeritajn verkojnen 1794 per aro de tri pianaj tercetoj,kiuj restas en la repertuaro.Iom pli juna ol ĉi tiuj,sed egale lertegapro sia junaĝa studado sub Mozartkaj pro sia denaska virtuozeco,estis Johann Nepomuk Hummel.Hummel studadis ankaŭ sub Haydn kaj Mozart;li estis amiko al Beethoven kaj Schubert,kaj instruanto al Franz Liszt.Li koncentriĝis plie sur la pianool sur ĉia alia instrumento,kaj dum lia tempo en Londono en 1791 kaj 1792estis komponitaj, kaj eldonitaj en 1793tri pianaj sonatoj, Verko 2,kiuj idiome uzis la teknikojn de Mozartpor eviti la atendatan kadencon,kaj la foje modale neklaranvirtuozan figuradon de Clementi.Prenite kunaj, tiuj ĉi komponistojpovas nun esti rigardatajkiel antaŭirantoj de vasta ŝanĝiĝoen stilo kaj gravita centro en muziko.Ili studadis reciproke siajn verkojn,kopiadis reciproke siajn muzikajn gestojn,kaj kelkfoje sin kondutadis kiel kverelemaj rivaloj.

La esencajn diferencojn de la antaŭa ondooni povas observi en la moviĝode melodioj malsupren,la pliiĝantaj daŭroj de movimentoj,la akceptado de Mozart kaj Haydn kiel paradigmaj,la pli kaj pli multa uzado de klavaraj rimedoj,la moviĝo de "voĉeca" verkado al "pianeca" verkado,la kreskanta aktualeco de la minoro kaj de modala plursenceco,kaj la pliiĝanta graveco de variantaj akompanaj figurojpor puŝi antaŭen "teksadon" kiel elementon en muziko.Malmultvorte, la malfrua klasika periodo celis muzikon,kiu estis interne pli kompleksa.La kreskado de koncertaj societoj kaj amatoraj orkestroj,kiu markis la gravecon de muziko kiel parto de burĝa vivo,kontribuis al rapidkreska merkato por pianoj, piana muziko,kaj virtuozoj por servi kiel ekzempluloj.Hummel, Beethoven, kaj Clementi estis ĉiujrenomataj pro sia improvizado.

Unu klarigon de la moviĝo en stiloproponis Schoenberg kaj aliaj:la pliiĝanta centreco de la ideode temo kun variaĵoj en komponada pensado.Schoenberg argumentas,ke la klasikan stilon karakterizis "konstanta variado",en kiu disvolviĝo estis efektive temo kun variaĵojkun pli granda konstanteco.Ĉiaokaze, temo kun variaĵoj anstataŭis la fugonkiel la ĝenerala prezentilo por improvizado,kaj ofte inkluziviĝis, rekte aŭ nerekte,kiel movimento en pli longaj instrumentaj verkoj.

Rekta influo de la baroko ankoraŭ forvelkis:la figurita baso fariĝis malpli videblakiel rimedo por koherigi prezentadon,kaj la ludpraktikoj de la meza18-a jarcento ankoraŭ formortadis.Tamen, samtempe, kompletaj eldonojde barokaj majstroj ekhavebliĝis,kaj la influo de la baroka stilo,kiel komprenis ĝin la klasika periodo,ankoraŭ kreskadis, aparte en la pli kaj pliampleksa uzo de latunaj blovinstrumentoj.Alia trajto de la periodoestas la kreskanta nombro da prezentoj,ĉe kiuj la komponisto ne estis;tio kondukis al pli da detalo kaj specifeco en notacio,ekz. estis pli kaj pli malmultaj "laŭvolaj" partoj,kiuj staris aparte de la partituro.

La fortecon de tiuj moviĝoj senmanke evidentigisla Tria Simfonio de Beethoven,al kiu la komponisto donis la nomon "Eroica",kiu signifas "heroa" en la itala.Same kiel La konsekro de la printempo de Stravinski,se ĝi ne iniciatis ĉiujn siajn ennovigaĵojn,tamen ĝia energia uzado de ĉiu parto de la klasika stiloĝin apartigis disde la samtempaj verkoj:je longeco, ambicio, kaj harmoniaj rimedoj.

Klasika influo super postaj komponistoj

Muzikaj epokoj malofte malaperas tuj subite;male, trajtoj estas anstataŭigitaj iom post iom,ĝis la malnova estas sentata simple "eksmoda".La klasika stilo ne tiom "mortis"kiom ĝi aliformiĝis sub la premo de ŝanĝoj.

Unu determina ŝanĝo estisla moviĝo proksimiĝe al harmoniojcentriĝantaj ĉirkaŭ "bemoleniraj"aŭ subdominantaj tonaloj.En la klasika stilo,maĵoro estis multe pli ofta ol minoro,kromateco estis regata per uzode "diesenira" modulado,kaj sekcioj en la minora modalo ofteestis destinitaj nure por kontrasto.Ekde Mozart kaj Clementi,komenciĝis tre malrapida kaŝinvadode la subdominanta regiono.Ĉe Schubert tio fariĝis efektiva kuratako:subdominantaj moviĝoj estis enkondukataj en kuntekstoj,en kiuj antaŭaj komponistoj sinlimigadis al dominantaj regionoj.Tio enkondukis pli malhelajn kolorojn al muziko,fortigis la minoran modalon, kaj faris tiel,ke konservi strukturon malfaciliĝis.Beethoven kontribuis al tio ĉi,per sia pliiĝanta uzadode la kvarto kiel konsonancon,kaj per modala plursenceco —ekz., en la malfermiĝo de la Simfonio en D minora.

Inter tiu ĉi generacio de "klasikaj romantikistoj",Franz Schubert, Carl Maria von Weber, kaj John Fieldestas kelkaj el la plej rimarkeblaj,kune kun Felix Mendelssohn rilate liajn junaĝajn verkojn.Ilia sento pri formo estis forte influita de la klasika stilo,kaj ili ankoraŭ ne estis "kleraj"(imitantaj regulojn, kiujn kodigis aliaj),sed rekte respondis al muzikverkojde Beethoven, Mozart, Clementi, k.c.,post kiam ili ĉi tiujn renkontis.La instrumentaj grupoj je ilia disponoankaŭ estis tre "klasikaj" laŭ nombro kaj diverseco,kio permesis similecon al klare klasikaj verkoj.

Tamen, la potencoj haltigontaj la regadonde la klasika stilo kolektis fortonen la verkoj de ĉiuj ĉi komponistoj.La plej ofte citata estas,kompreneble, harmonia ennovigado.Tamen, grava estas ankaŭ la pliiĝanta atentopri esto de konstanta kaj ritme unueca akompana figurado.La sonato "Lunluma" de Beethoven fariĝis tipopor centoj da pli malfruaj pecoj —en kiu la balanca moviĝado de ritma figuroprovizas grandan parton de la dramokaj intereso de la verko,dum melodio flosas super ĝi.Dum la paso de jaroj,pli granda kono de verkoj,pli granda instrumenta sperto,pli diversaj instrumentoj,la kreskado de koncertaj societoj,kaj la nehaltigebla regado de la piano —kio kreis grandegan aŭskultantaron por rafinita muziko— ĉiuj kontribuis al la moviĝo al la "romantika stilo".

Precizigi la limdaton estas neeble:ekzistas sekcioj de verkoj de Mozart,kiuj, prenite solaj, estas nedistingeblajlaŭ harmonio kaj instrumenta aranĝadodisde la muziko verkota post 80 jaroj,kaj komponistoj daŭre verkadisen klasiknormaj stiloj ĝis la 20-a jarcento.Eĉ antaŭ la morto de Beethoven,komponistoj kiel Louis Spohrestis mempriskribe romantikistoj,enigantaj, ekzemple, pli kaj pli ekstravagancankromatecon en siajn verkojn.Tamen, la falon de Vieno kielplej grava muzika centro por orkestra komponadooni ĝenerale sentas kiella okazon de la fina eklipsiĝo de la klasika stilo,kune kun ĝia konstanta natura disvolviĝode samlokaj reciproke lernantaj komponistoj,fine finiĝis.Franz Liszt kaj Mendelssohn,kaj ankaŭ Frédéric Chopin,vizitis Vienon junaĝe,sed ili poste antaŭeniris al aliaj terenoj.Komponistoj kiel Carl Czerny,kvankam ili estis profunde influitaj de Beethoven,ankaŭ serĉis novajn ideojn kaj novajn formojnpor enteni la pli vastan mondonde muzika esprimado kaj ludadon,en kiu ili loĝis.