تیانچی

در ۱۶۲۰ امپراتور تایچانگ درگذشت و پسر بزرگش جو یوجیائو که ۱۵ سال بیشتر نداشت با عنوان امپراتور تیانچی بر تخت سلطنت نشست. جو یوجیائو دچار اختلال در یادگیری بود و به همین دلیل کم سواد مانده بود^[۱]. مردم به خاطر احترام به امپراتور می‌گفتند که او آنقدر وقت نداشته‌است تا خواندن و نوشتن را بیاموزد^[۲]. همین امر سبب شده بود تا امپراتور جوان علاقه‌ای به کشورداری نداشته باشد و اداره ی امور تمام کشور را به خواجهٔ اعظم وی جونگ‌شیان و دایه ی خود بانو که بسپارد و خود سرگرم کار مورد علاقه‌اش - درودگری - شود^[۳].

از آنجا که تمام قدرت به وی جونگ‌شیان و بانو که سپرده شده بود، آندو شروع به گماردن افراد مورد اعتماد خود در پست‌های مهم و از میان برداشتن وزرای مخالف خود کردند. حتی بانو که برای اینکه قدرت بیشتری داشته باشد اقدام به زندانی کردن زنان امپراتور نمود و آنقدر به آنها گرسنگی داد تا جان سپردند^[۴]. سپس میزان دریافت مالیات از مردم افزایش یافت و اگر کسی می‌خواست موقعیت خود را حفط نماید باید رشوه‌های سنگینی را می‌پرداخت و هر کس نیز که اعتراض یا مخالفت می‌نمود، دستگیر، زندانی و تا سر حد مرگ شکنجه می‌شد^[۵]. در این شرایط گروهی از پیروان مکتب کنفوسیوس که با نام جنبش دونگلین شناخته می‌شدند و شماری از پیروانشان از صاحب‌منصبان دربار بودند نگرانی خود را نسبت به اوضاع سیاسی کشور اعلام داشتند ولی نتیجه‌اش دستگیری و اعدام رهبران گروه، ویران‌سازی مؤسسات مربوط به آنها^[۶] و پاکسازی پیروانشان از پست‌های دولتی با حکم امپراتور بود^[۷]. شرایط زندگی در این مدت روزبروز بدتر می‌شد و شورش‌های مردمی زیادی علیه امپراتور تیانچی صورت پذیرفت.

امپراتور تیانچی در ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷ ناگهان درگذشت و چون هیچ وارثی نداشت، برادر کوچکترش جو یوجیان به مقام امپراتوری رسید و به عمر دولت وحشت پایان داد^[۸]. تیانچی با نام شی‌زونگ (熹宗) در مقبره سلطنتی به خاک سپرده شد و نام پس از مرگ امپراتور جه (کامل: Da Tian Chan Dao Dun Xiao Du You Zhang Wen Xiang Wu Jing Mu Zhuang Qin Zhe) به او داده شد^[۹].

سلسله مینگ