سامادی

سامادی (به پالی و سانسکریت: समाधि)، یعنی ترکیب بخشیدن به تفکری که در آن اندیشه، عین ذات شیء معلوم می‌گردد و بجز همان شیء، محتوی دیگری ندارد. سامادی هدف غائی حالت تفکر و مراقبه است؛ و به فنا، وصال مطلق و استغراق در ذات خویش تعبیر شده‌است.

در واقع این اتحاد و این پیوست به اصل و به واقعیت باطن خود، هنگامی تحقق می‌پذیرد که یوگی به کنه وجود خویش پی ببرد، یعنی در کنه راز درون مستغرق شود و واقعیت باطنی و لایتناهی خویش را بشکافد. البته سامادی مراتب بسیار دارد و مرتبهٔ ممتاز آن مقام «زنده آزادی» و بقای سرمدی و فناء فی الله است.^[۱]