مداخله آمریکا در جنگ داخلی سوریه

مداخله نظامی تحت رهبری آمریکا در جنگ داخلی سوریه، به حمایت آمریکا از شورشیان سوری و نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF) در طول جنگ داخلی سوریه، به رهبری ایالات متحده اشاره دارد. آمریکا برای مداخله نظامی بین‌المللی علیه داعش، به همین صورت عملیاتی بنام «عزم راسخ» را در عراق، سوریه و لیبی نیز ترتیب داد.^[۹۶] ایالات متحده، ارتش‌های بریتانیا، فرانسه، اردن، ترکیه، کانادا، استرالیا و سایر کشورها را علیه داعش و جبهه النصره از سال ۲۰۱۴ درگیر این جنگ کرده‌است. از سال ۲۰۱۸–۲۰۱۷، ایالات متحده و شرکایش، دولت سوریه و متحدانش را از طریق حملات هوایی و سرنگونی هواپیماهای جنگی، عمدتاً برای دفاع از نیروهای SDF یا گروه معارض سوری، مانند ارتش کماندوی انقلابی مستقر در التنف، هدف قرار دادند.

مداخله آمریکا در جنگ داخلی سوریه
بخشی از (عملیات عزم راسخ), مداخله نظامی علیه داعش، و مداخله خارجی در جنگ داخلی سوریه در جنگ داخلی سوریه
بالا:نقشه سرزمین‌های جنگ داخلی سوریه در سپتامبر 2014 پایین:نقشه سرزمین‌های کنونی جنگ داخلی سوریه      نیروی زمینی سوریه      معارضان سوری      نیروهای دموکراتیک سوریه      هیئت تحریر شام      داعش (برای جزئیات بیشتر، به روز و نقشه تعاملی، نگاه کنید الگو:نقشه دقیق جنگ داخلی سوریه.)
تاریخ ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۴ – تابحال (۹ سال، ۷ ماه و ۱ هفته) موقعیت سوریه
طرف‌های درگیر
Coalition of foreign countries CJTF–OIR Air war and ground forces  ایالات متحده آمریکا  فرانسه[۱]  بریتانیا[۲]  عربستان سعودی[۳]  امارات متحده عربی[۴][۳]  ایتالیا[۵]  آلمان[۶][۷]  دانمارک[۸][۹] Airstrikes only  اردن Former participants:  کانادا (2014–16)[۱۰]  بحرین (۲۰۱۴–۱۶)  بلژیک (2014–17)[۱۱]  قطر (2014–16)[۱۲]  مراکش (2014–16)[۱۳]  استرالیا (2014–17)[۱۴]  هلند (2014–19)[۱۵] Local ground forces نیروهای دموکراتیک سوریه یگان‌های مدافع خلق[۱۶] یگان‌های مدافع زنان شورای نظامی سریانی Al-Sanadid Forces آتشفشان فرات (2014–15)[۱۷] Revolutionary Commando Army Limited involvement'  کردستان پیشمرگه[۱۶]	داعش[۱۸] [۱۹][۲۰][۲۱] القاعده جبهه النصره (2014–17)[۲۲][۲۳] گروه خراسان[۲۴] هیئت تحریر شام (2017–present) Jaysh al-Sunna (2015–17)[۲۵] Rouse the Believers Operations Room (2018–present)[۲۶] Guardians of Religion Organization[۲۷][۲۸] جندالاقصی[۲۹] (2014–17)[۳۰][۳۱] حزب ترکستان اسلامی در سوریه[۳۲] احرار الشام (Nov. 2014 airstrikes, intentionality disputed)[۳۳][۳۴]	سوریه (limited 2017–2018 strikes)[۳۵]  ایران (limited aircraft shoot downs)[۳۶][۳۷] Supported by:  روسیه کتائب حزب‌الله (limited 2019 strikes)
فرماندهان و رهبران
دونالد ترامپ (since 2۰ ژانویه ۲۰۱۷) باراک اوباما (until 2۰ ژانویه ۲۰۱۷) چاک هیگل (until 2015) اشتون کارتر (until 2017) جیمز متیس (until 2019) پتریک ام. شنهن (until 2۳ ژوئن ۲۰۱۹) مارک اسپر (since 2۳ ژوئیه ۲۰۱۹) لارس لوکه راسموسن هله تورنینگ-اشمیت مارک روته بوریس جانسون (since 2۴ ژوئیه ۲۰۱۹) ترزا می (۱۳ ژوئیه ۲۰۱۶ – ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۹) دیوید کامرون (until 1۳ ژوئیه ۲۰۱۶) Stephen Hillier تونی ابوت مالکوم ترنبول Trevor Jones David Johnston امانوئل مکرون (since 1۴ مه ۲۰۱۷) فرانسوا اولاند (until 1۴ مه ۲۰۱۷) ژان-ایو لو دریان Pierre de Villiers آنگلا مرکل آنه‌گرت کرامپ-کارنباوئر Volker Wieker عبدالله دوم عبدالله النسور سلمان بن عبدالعزیز آل سعود عبدالله بن عبدالعزیز آل سعود (Died 2015) محمد بن سلمان محمد ششم مراکش عبدالاله بن کیران Bouchaib Arroub خلیفه بن زاید آل نهیان حمد بن عیسی آل خلیفه تمیم بن حمد آل ثانی Hamad bin Ali Al Attiyah صالح مسلم مسعود بارزانی استیون هارپر (until November 2015) جاستین ترودو (until February 2016) Thomas J. Lawson (until February 2016) Yvan Blondin (until February 2016)	ابوبکر بغدادی † (Leader)[۳۸][۳۹] ابوعلاء العفری † (Deputy Leader of ISIL)[۴۰] Abu Ayman al-Iraqi † (Head of Military Shura)[۴۱][۴۲] Abu Suleiman † (Replacement Military Chief)[۴۲] ابوعمر شیشانی †(Chief commander in Syria) [۴۳][۴۴][۴۵][۴۶] Abu Khayr al-Masri † (al-Qaeda deputy leader)[۴۷][۴۸] Abu Jaber Shaykh (Emir of Tahrir al-Sham, 2017–present) ابومحمد جولانی (Leader of the al-Nusra Front) Abu Humam al-Shami (al-Nusra Military Chief)[۴۹] Abu Hajer al-Homsi † (top al-Nusra military commander)[۵۰] Abu Firas al-Suri † (al-Nusra Spokesman)[۵۱][۵۲] Abu Muhammed al Ansari † (al-Nusra Emir of the استان ادلب) Ahmad Salama Mabruk † (al-Nusra senior commander)[۵۳] محسن الفضلی † (Leader of Khorasan)[۵۴][۵۵][۵۶] Sanafi al-Nasr †[۵۷] گروه خراسان †[۵۵][۵۸] Said Arif † (Jund al-Aqsa Military Chief)[۲۹] Abu Omar al-Turkistani † (TIP and al-Nusra military commander)[۳۲] Abu Jaber Shaykh (2014–2015)[۵۹][۶۰] Abu Yahia al-Hamawi (2015–2017)[۶۱]	بشار اسد (President of Syria) قاسم سلیمانی
تلفات و خسارات
United States: 9 servicemen killed[۶۲][۶۳][۶۴] 17 Government contractors killed[۶۴] ۱ جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن crashed[۶۵] ۱ بل بوئینگ وی-۲۲ آسپری crashed[۶۶] 3 drones lost[۶۷][۶۸][۶۹] Jordan: ۱ معاذ الکساسبه executed[۷۰] 1 F-16 crashed[۷۱] 2 drones lost[۷۲] United Kingdom: 1 serviceman killed[۷۳] ۲ سرویس هوایی ویژه operators wounded[۷۴] France: 1 serviceman killed[۷۵]	Islamic State of Iraq and the Levant: At least 9,158 killed[۷۶] (per دیدبان حقوق بشر سوریه) al-Qaeda: 349 killed[۷۶][۷۷] (per SOHR)[۷۸] [[File:|22x20px|border |alt=|link=]] ~50 killed[۲۶][۲۷][۲۸] (per SOHR) Jaysh al-Sunna: 10 killed (per SOHR)[۷۶] Ahrar al-Sham: 3 killed (per SOHR)[۷۶][۷۹][۸۰]	Syrian Arab Republic: 169 soldiers and militiamen killed (per SOHR)[۷۶] <23 Russian paramilitary forces killed[۸۱][۸۲] 3 tanks destroyed[۸۳][۸۴][۸۵] +10 aircraft destroyed[۸۶][۸۷] ۱ ۲کا۱۲ کیوب battery destroyed[۸۸] 2 drones lost[۸۹][۹۰]
3,833 civilians killed by Coalition airstrikes in Syria (Per دیدبان حقوق بشر سوریه)[۷۶] [۹۱] 5,900+ civilians killed by ISIL in Syria[۹۲] Over 420,000 civilians displaced or fled to other countries[۹۳][۹۴]
Number of militants killed possibly higher, due to them covering up their losses.[۹۵]

مدت کوتاهی پس از شروع جنگ داخلی در سال ۲۰۱۱، ایالات متحده در ابتدا کمک‌های غیر جنگی (مانند جیره غذایی و کامیون‌های وانت) را به شورشیان ارتش آزاد سوریه می‌رساند، اما به سرعت شروع به ارائه آموزش، پول و اطلاعات به فرماندهان منتخب شورشیان سوری کرد. حداقل دو برنامه ایالات متحده برای کمک به شورشیان سوری، از جمله برنامه پنتاگون در سال ۲۰۱۴ که قصد آموزش و تجهیز ۱۵/۰۰۰ شورشی را برای مبارزه با داعش داشت، در سال ۲۰۱۵ پس از صرف ۵۰۰ میلیون دلار و آموزش تنها چند ده جنگ‌جو لغو شد.^[۹۷]

هم‌زمان یک برنامه مخفی یک میلیارد دلاری به نام Timber Sycamore، توسط سازمان اطلاعات مرکزی (سیا)، با هدف مبارزه با رئیس‌جمهور سوریه بشار اسد انجام شد، موفقیت آمیزتر بود، اما با آغاز مداخله روسیه، در جنگ داخلی، نتیجهٔ آن از بین رفت و در اواسط سال ۲۰۱۷ توسط ترامپ لغو شد.^[۹۷] دولت اوباما در سپتامبر ۲۰۱۴، مأموریت‌های نظارتی بر مواضع داعش را، در سوریه را آغاز کرد.^[۹۸] در ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۴، ایالات متحده، بحرین، اردن، قطر، عربستان سعودی و امارات، شروع به حمله به نیروهای داعش در داخل سوریه^{[۹۹][۱۰۰]}و همچنین گروه خراسان در استان ادلب، غرب حلب، و جبهه النصره در اطراف رقه،^{[۱۰۱][۱۰۲]}به عنوان بخشی از مداخله نظامی علیه داعش کردند.

ایالات متحده در حمله موشکی به پایگاه هوایی الشعیرات در ۷ آوریل ۲۰۱۷، برای اولین بار به نیروهای دولتی سوریه حمله کرد،^[۱۰۳] این شروع یک سری اقدامات نظامی مستقیم توسط نیروهای آمریکایی علیه دولت سوریه و متحدانش بود که در طی این مدت در دوره‌های مه تا ژوئن ۲۰۱۷ و فوریه ۲۰۱۸ رخ داد. در اواسط ژانویه ۲۰۱۸، دولت ترامپ قصد خود را برای حفظ حضور نظامی بدون پایان در سوریه برای مقابله با نفوذ ایران و برکناری رئیس‌جمهور سوریه بشار اسد نشان داد.^[۱۰۴] در اوایل سپتامبر ۲۰۱۸، ایالات متحده اجرای یک استراتژی جدید را آغاز کرد که به دنبال گسترش نامحدود تلاش نظامی خود بود و یک فشار دیپلماتیک بزرگ برای دستیابی به اهداف آمریکایی در سوریه را آغاز کرد.^[۱۰۵] با این حال، در ۱۹ دسامبر، ترامپ به‌طور یکجانبه دستور خروج ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ نیروی زمینی آمریکایی، از سوریه را صادر کرد، که در ابتدا قرار بود در یک دوره ۹۰ روزه انجام شود و تا سال ۲۰۱۹ تکمیل شود.^{[۱۰۶][۱۰۷][۱۰۸]} با افزایش نگرانی‌ها در مورد خلاء احتمالی قدرت، ایالات متحده در ۲۲ فوریه ۲۰۱۹ اعلام کرد که به جای خروج کامل، یک نیروی اضطراری متشکل از ۴۰۰ سرباز آمریکایی به‌طور نامحدود در سوریه در پایگاهشان باقی خواهند ماند و خروج آنها تدریجی و مبتنی بر شرایط خواهد بود. این نشان دهنده بازگشت به سیاست حضور نظامی بی پایان آمریکا در سوریه بود.^[۱۰۹]

در سال ۲۰۱۹، ائتلاف شاهد نتایج قاطعی در مداخله خود علیه داعش بود. گروه تروریستی آخرین قلمرو باقیمانده خود را در سوریه در جریان نبرد باغوز فوقانی از دست داد و رهبر آن ابوبکر بغدادی در جریان یورش نیروهای ویژه ایالات متحده در باریشا در ادلب در اکتبر ۲۰۱۹ جان باخت.^[۱۱۰] دولت ترامپ در اوایل اکتبر قبل از تهاجم ترکیه به منطقه، به همه نیروهای ایالات متحده دستور خروج از روژاوا را داد، اقدامی بحث‌برانگیز که به‌طور گسترده به عنوان لغو اتحاد ایالات متحده با نیروهای SDF به نفع ترکیه، متحد ناتو تلقی می‌شود.^[۱۱۱] با این حال، این تصمیم تا نوامبر ۲۰۱۹ تا حدودی لغو شد، زیرا نیروهای آمریکایی در عوض در شرق سوریه قرار گرفتند و حضور خود را در استان‌های حسکه و دیرالزور تقویت کردند، تا به مأموریت فرعی امنیت زیرساخت‌های نفت و گاز تحت کنترل نیروهای SDF در مقابل شورشیان داعش و دولت سوریه بپردازند.^[۱۱۲]

در ۲۳ نوامبر ۲۰۱۹، رئیس فرماندهی مرکزی ایالات متحده اعلام کرد که هیچ «تاریخ پایانی» برای مداخله ایالات متحده در سوریه وجود ندارد.^[۱۱۳] طبق اعلام وزارت دفاع ایالات متحده، از فوریه ۲۰۲۱، حدود ۹۰۰ سرباز آمریکایی در سوریه فعالیت می‌کنند.^[۱۱۴]

هم اکنون رئیس جمهور سوریه بشار اسد بسیار بر خروج آمریکایی‌ها از پایگاه هایشان در کشورش اصرار دارد و در ماه آگوست ۲۰۲۳ چندین پایگاه نظامی آمریکا را با موشک مورد هدف قرار داد.^[۱۱۵]