Glonass

Glonass comezou na época soviética, co lanzamento do primeiro satélite en 1982. É o equivalente ao sistema GPS estadounidense e a súa orixe é similar: a finais dos anos 1960 os militares soviéticos identificaron a necesidade de ter un sistema de navegación por radio mediante satélites para mellorar a precisión dos nos mísiles balísticos. O sistema precedente a Glonass, Tsiklon, necesitaba varios minutos de observación desde unha posición fixa en terra para ter coordenadas precisas, insuficiente para actualizar correccións de traxectoria durante o voo dun mísil. Como resultado, en decembro de 1976 o goberno emitiu un decreto para comezar o desenvolvemento do sistema Glonass. En outubro de 1982 lanzáronse dúas maquetas a bordo dun foguete Proton K/DM-2, seguidos por varias decenas durante os anos seguintes. En 1989 tamén se lanzaron dous satélite xeodésicos Etalon para caracterizar a contorna gravitatoria das órbitas dos satélites Glonass.^{[1][2][3][4][5]}

O sistema Glonass úsase tamén en occidente como complemento do GPS. Operativamente o sistema consta de 21 satélites en tres planos orbitais, con tres satélites de apoio xa en órbita. O sinal civil ten unha precisión de 100 metros, mentres que o militar chega ao 10 metros.

Existen tres clases de satélites que dan servizo de sinal Glonass, os Uragan, Uragan-M e Uragan-K, coa previsión de que entre en escena un novo modelo, Uragan-K2. como foguetes lanzadores usáronse Proton K/DM-2, Proton M/DM-2, Proton M, Proton M/DM-2 e Soiuz-2-1b Fregat-M.

Outros artigos

• Proton K/DM-2
• Proton M/DM-2
• Proton M
• Proton M/DM-2
• Soiuz-2-1b Fregat-M